Buraya Kadar
Lise çağındayken arkadaşlarla birlikte sinemaya gitmiştik. Rocky II oynuyordu. Stallone, müthiş Rus boksörün karşısına çıkmıştı. Hiç unutmuyorum; bir ara Rocky öyle bir dayak yedi ki. Rus boksör basketbol tabiriyle bir “seri” yakaladı ve Rocky’yi ardı ardına ve her açıdan gelen yumruklarıyla kemik torbasına dönüştürdü âdeta. Rocky’nin yüzü gözü şişti ve maçın sonucu artık belli gibiydi. Sinemadaki seyirci bunca tek yanlı dayaktan, neredeyse sıkılmaya başlamıştı. Derken, bir anda olan oldu. Hiç beklenmedik bir pozisyonda (ne Rus boksör, ne de seyirciler tarafından beklenen bir anda) Rocky ilk kez ve sürpriz bir şekilde, rakibinin canını acıtacak, öylesine şimşek gibi bir kroşe çıkarmayı başardı ki, inanın ortalık yıkıldı. Sahnenin bende yarattığı şaşkınlık bir yana, sinemadaki seyircilerin tepkisi ağzımı açık bıraktı doğrusu. Sanki bu gerçek bir dövüşmüş ve bu kroşeyi çıkaran babayiğit de “babamızın oğluymuş” gibi, her ağızdan bir “Yaşa!” bağırtısı kopmaz mı? İnsanlar galiba, Rocky ile birlikte dakikalarca dayak yemiş ve şimdi bu kabustan bir çırpıda kurtulmuşlardı. O kadar özümsemişlerdi yani kurguyu. Ezilmişlerdi ve şimdi karşı geliyorlardı bu gidişata. Sinema salonunun dışındaki bir insan, içeride gerçek bir boks maçı seyrettiğimizi sanabilirdi. “Vur, lan!” diye bağıranlar vardı. O gün bir şey öğrendim: Sıkıştırılan bir gaz belli bir noktaya geldiğinde, patlamak için nasıl ufak bir kıvılcıma ihtiyaç duyuyorsa, insan psikolojisi de aynı türden bir kıvılcımla, üzerinde biriken baskıyı bir çırpıda deşarj ediyor, kendini duvara yapıştırmış olan şartları kendi lehine çeviriyor, bu arada gözlerinde infialin ve baskıya yönelik isyanın yaşları birikiyor, sicim gibi yanaklarından akıyor.
Söylendiğine göre aynı yaşlar, 26 Ağustos 1922 sabahı saat 5.30’da ilk “Ateş!” emrini verdiğinde, Mustafa Kemal Paşa’nın gözlerinden akıyor. Topçu birliklerine asırlardır beklediğimiz o kıvılcımı, o infiali, o isyanı haykırdığında, bu muzaffer askerin nasıl gözleri dolduysa, şu anda bunları yazarken, bizim de gözlerimiz doluyor. Ve onun bu ruh halini anlıyoruz. “Yaşa!” diye bağırmak geliyor içimizden. Asırlardır milletimizin belini büken bunca badireden, onca savaştan, ardı ardına gelen kırımlardan sonra, artık dünyaya “Dur!” dediğimiz an geliyor. Şartları kendi lehimize çevirmeye başladığımız kırılma noktasında bulunuyoruz ve bu patlamayla ilk kez biz de bir kroşe çakıyoruz. Hem de öyle esaslı bir kroşe ki bu. Düşmanın çenesine beklenmedik bir anda inip, dünyasını şaşırtan bir yumruk. Asırlardır üzerimizde dolaşan yoğun bulutlarda ilk kez aralanma oluyor âdeta. Rahat bir nefes alıyoruz. İlk kez. Umut doğuyor. “Olacak bu iş”, diyoruz. Seviniyoruz… Kırım Savaşı, 93 Harbi, Trablusgarp Savaşı, I. ve II. Balkan Savaşları, I. Dünya Savaşı, bu savaşın bir parçası olan Çanakkale Savaşları… ve derken… işte Kurtuluş Savaşı. “Buraya kadar!” diye haykırıyoruz.
****
Saatler 5.30’u gösterdiğinde, Türk topçu bataryalarından besmelelerle birlikte bir cehennem yağmuru yağmaya başladı düşmana. Yunan ön hatları yarım saatte büyük bir yıkıma uğradı. Topçularının gözetleme mevzileri ve makineli tüfek yuvaları iş görmez hâle geldi. Hatırı sayılır kalabalıktaki Yunan ordusuyla mücadele gün boyunca sürdü ve saat 18.00 olduğunda Yunan birliklerinin arkasına sızıldı. İşgal altındaki İzmir’de bulunan başkomutanlık karargahıyla iletişimleri kesildi. Çarpışmaların devam ettiği her günle birlikte, kaçınılmaz sonuca doğru ilerliyordu zaman. 30 Ağustos, saat 19.30’a kadar Yunan birlikleri imha edilip dağıtıldılar. Bundan sonrası tam bir kaçış ve kovalamaya dönüştü. Hayatta kalan Yunan askerlerinin sonuncusu, 9 Eylül’de İzmir’den ayrıldı. Aşağı yukarı 100.000 silah arkadaşını savaş alanlarında bırakarak. “Anadolu Macerası” kötü bitti Yunanlılar için. Türk ordusu ise, 150.000 kilometrekare büyüklüğündeki bir alanı 14 gün içinde ele geçirdi.
Büyük Taarruz, 200 yıl aradan sonra Türk ordusunun zaferiyle sonuçlanan ilk taarruz savaşıdır. Ve ben her ne zaman bu savaşı düşünürsem, içimden o sinema seyircisinin haykırışı yükseliyor. Boğazım düğümleniyor ve Rocky II filminin o sahnesi canlanıyor gözlerimin önünde.
Bugünümüzün harcı nerede karıldı diye soracak olursanız… Cevabını biliyorsunuz… Üzerlerine düşen vazifeyi yapıp gerektiğinde aç kalan, acı çeken, kanını ve canını veren, bu şekilde bugünlerimizde emeği olan herkesten Allah razı olsun! Mekanları cennet olsun!
|
04.12.2017, 17:57
