Zaman, insafsızlığın girdabına girmiş dönerek çekiyor beni de içine sanki...
Ellerimle toplamaya çalıştıkça saliseleri, daha fazla dağılıyor.
Toplayamadığım saliselerden saniyeleri, saniyelerden dakikaları ve daha sonra saatleri oluşturmalıyım aslında.

Bitmeli bu anlamsız boşluk, bitmeli sensizliğin acısı ve bitmeli işte bu zamanın girdabında ki kısırdöngü...

Herşeyin bir zamanı var. Yatmanın, kalkmanın, işe gitmenin, yemek yemenin, okumanın, otobüsün, trenin...

Bir sevmenin zamanı yok!.. Bir ölümün!.. Bir de sensizliğin...

Yokluğunda, toplamayı beceremediğim saliselerin yüzünden tüketemediğim zaman...

İpler onun elinde hep ve biz bir perdenin önünde bizim için hazırlanmış oyunu oynuyoruz sanki. Zamanın kuklası gibiyiz...

Parantezsiz kaldı yazı. Her parantez bir nefestir aslında.

Yazı parantezsiz kalsa ne olur?
Hiç...

Ya ben nefessiz veya sensiz kalırsam ne olur?...

Saliseler dökülüyor ya avuçlarımdan, toplayamıyorum ya!

Sensizliği tüketemiyorum ya!..

Zamanın insafsızlık girdabında nefessizim işte...