"Beşik sallayan el dünyaya hükmeden eldir."

Az önce seyrettiğim bir filmde duydum bu sözü....

Hakikaten öyle mi acaba? Günümüzde bu soruyu çok ciddi bir şekilde sormak gerekir herkese. Peygamber efendimizin de söylediği o yüce sözleri de çok ciddi bir şekilde düşünmek gerekir .

"Cennet annelerin ayaklarının altındadır."

Hayatım boyunca annemin yaşadıklarını düşündüm. Düşünmeye de devam ediyorum.
Yemedi yedirdi, giymedi giydirdi meselesini değil... Nasıl bir sabırla fedakarlıklar yaptığı meselesi. Babam çok hastalıklar geçirdi. Annem, evimizin hem erkeği, hem kadını oldu. Babama oksijen tüplerini birlikte taşıdık biz annemle. Evin badanasını birlikte yaptık. Odun,kömür hep iki kat merdiven çıkarak sobamıza, tarafımızdan ulaştırılırdı."Siz dersinizi çalışın" derdi annem, "ben yıkarım bulaşıkları".....

Şimdi ben de anneyim. Benim de çocuklarım var. Ve ben de annemin izinden gitmeye çalışıyorum. Sabırla, sevgiyle,umutla....

Annelik gerçekten çok zor bir şey. Ama bir o kadar da "en güzel şey". Karşınızdaki evladınız. Her şey yaparsınız onlar için. Onlar sevinince dünyalar sizin olur. Üzüldüklerinde siz kat kat üzülürsünüz. Kıymetim bilinecek mi?"sorusunu asla sormazsınız kendinize. Bilirsiniz ki onlar için çok değerlesiniz.

Her zaman böyle mi peki bu değer meselesi? Her beşik sallayan el değer kazanıyor mu bu dünyada? Kadınlarımızın çoğunu kaybetmiyor muyuz bir hiç uğruna? Bu kadınların çoğu evladı için kendinden vazgeçmiş kadınlar..... Peki o zaman bu sözün ne değeri kaldı?

Yoksa bazıları için anlamlı bazıları için anlamsız mı?

Anlayamıyorum. Nasıl bir durum bu? Kişiye göre değişir mi? Yoksa....Vefa,dost,fedakar kelimelerinin anlamlarını bilenler için baska, bilmeyenler için başka mı? Bu çok ağır değil mi insanlar için?

Dünyaya hükmetmek ne demek? Herkesin saygı duyduğu, baş tacı ettiği,fikirlerine ihtiyaç duyduğu bir oluş değil mi? Beşik sallayan el?... Hangi eller beşik sallar?

Beşik sallayan tek el anne elidir. Babalar da yardımcıdır, ama bir anne gibi olamaz. Çünkü onlar bir anne vasfıyla yaratılmamışlardır. Anne sabrı babalarda olmaz.

Tabiii burada çok fedakar babalarımız vardır mutlaka. Onlar alınmasınlar. Ama işin gerçeği bu....

Ben, beşik sallayan ellerin dünyaya hükmedeceğini biliyorum. Ama bunu tüm insanlığın bilmesi gerekir. Kadınlara, annelere çok daha fazla değer vermek gerekir. Onlar çocukları için herşeyi yapar. Bir anne evladı için tüm fedakarlıklara katlanır. Ama annenin mutlu olması, huzurlu olması gerekir. Korkmadan yaşaması gerekir.Psikolojik olarak huzur, o kadın için en güzel vitamindir. Sağlıklı bir birey ,sağlıklı bir nesil yetiştirir.Sağlıklı bir nesilin bulunduğu ülke de mutlu,başarılı,huzurlu insanlar olur. Dolayısıyla bu güzellik nesilden nesile devam eder.

Yaptığımız her iş başarılı olsa ne güzel olur değil mi? İnsanlar birbirini öldürmese, kadınlar katledilmese,kadir kıymet bilinse...

Sorun ne biliyor musunuz?

Biz insana insan olarak değer vermiyoruz. Daha doğrusu biz "Değer" kelimesinin anlamını bilmiyoruz. İş işten geçtikten sonra anlıyoruz herşeyi. O zamanda hiçbir şey geri gelmiyor.

Lütfen yapılan herşeyin kıymetini bilelim. İnsanlara,hayvanlara değer verelim. Saldırganlıklarımızı bırakalım artık. Her seyrettiğimiz dizi karakterinin içine girmeyelim. Kendimiz olalım ve kendimiz için herşeyin en iyisini yapmaya çalışalım. Çocuklarımıza iyi örnek olalım. Onları şiddete alıştırmayalım. Mutlu olmayı, başarılı olmayı öğretelim onlara... Ve başkalarını da mutlu etmeyi....

Mutluluk kelimesini, ölen kadınlarımızın cesetleri üzerinde vurgulamayalım artık. Kadınları- mıza destek olalım. Yaşama azmini almayalım ellerinden.Erkekler kadınlara üstünlük taslamasın.Beyler eşlerine yardımcı olsunlar. Güzel bir yuvanın temeli böyle oluşturulur. Böyle bir yuvada sağlıklı çocuklar yetiştirilir. Çocuk her konuda anne ve babasını örnek alır. Eşine dayak atan bir baba çocuğuna örnek olarak ne gösterebilir?Nasıl sağlıklı bir çocuk yetiştirebilir? Ona sadece şiddet öğretir. Hırçın,saygısız,fesatlık örneği bir çocuk... Böyle bir nesilden ne bekleyebilirsiniz? İşte sokakta öldürülen kadınlar,kaçırılan ve sapıkça davranışlara maruz kalan o masum yavrular.... İğrenç zevklerine alet edip, sonra da bir pislikmiş gibi, bulaşıcı bir mikropmuş gibi onları ateşlere atan bir nesile mi emanetiz.....

Yarınki günde kendilerini neler bekliyor acaba bu yaratıkların?

Nasıl hesap verecekler acaba?

Canları yanan anaların tükürüğüne bile layık olmayan bu mahluklardan olmasın çocuklarımız.

İşte bu sebeple beşik sallayan ellere saygı duyalım. Bir evlat kolay yetiştirilmiyor. Kolay değil, hemen büyümüyor öyle hooop diye. Akıl ve ruh sağlığı iyi bir nesil yetiştirmek lazım. Bu iş bir sanattır. İyi evlat yetiştirmek bir sanattır.

Yapabileceğimizin en iyisini yapmalıyız. Birbirimize saygı duymak zorundayız. Saygının olduğu yerde sevgi de olur merak etmeyin. Ve sabırda çok önemli tabiii.

Daha yazılacak çok şey var aslında. Son söz olarak şunu söyleyeyim. Babam düğün günümde beni karşısına alıp şöyle demişti. "Kızım sakın kocana saygısızlık etme. Evlilik hali bu. Tuzu biberidir. Her evde anlaşmazlıklar olur. O bağırınca sen sus, sen bağırınca o sussun. İkiniz aynı anda bağırmayın. Birbirinizi anlayın, dinleyin. Birbirinize emanetsiniz.

Canım babam ne kadar doğru söylemiş........

Bence bu yazıyı paylaşmalıyız. Paylaşmalıyız ki herkes okusun... Belki bir şeylerin ucundan yakalarız. Gençlik uçuruma sürüklenmeden......