Çareler, çaresiz... Öyle işte.

Geleceğim buraya.

__________________

Aşkları aşk yapan imkansızlığı mıdır? Mutluluk, öyle kolay yakalanabilseydi olur muyduk O'na bu denli hasret? İnsanlar ilişkiler yaşadılar ve ayrıldılar. Beraberken her şey güllük gülistanlık, ayrılınca birbirilerine lanetler okudular. Peki siz böyle ölesiye severken terk edildiğinizde bile, en ufak öfke duymayıp; "Seni hak etmiyorum." diyebilecek kadar çok sevdiniz mi hiç? O'nun hayatında; sıradan biri bile olabilecek olmaya razı olup, sadece yanında olmayı arzulayacak kadar sevdiniz mi kimseyi?

Ben sevdim.

Hatta bu satırları bile yazarken, herhangi bir sözcüğünüzle -o, okumayacak bile olsa- O'nun ruhunu incitecek olmaktan çekinip defalarca kez kontrol ettiniz mi yazdığınızı?

Ben ettim.

__________________

Mayıs papatyamdı o,
soldurdum.
Tek gerçeğimdi,
yitirdim.

__________________

Aslında yine rüyasına girsem. Orada affetse beni. Tutsa elimi, sonra uyanıp gelse ve aynısını tekrar prova etsek. Olmaz mıydı ki?

"Son pişmanlık, neye yarar? Her şeyin bedeli var" diyen şarkı gerçekten de doğruyu söylüyormuş.

Sahi bütün gerçekler acı mıdır böyle?

__________________

İmkansız gibi görünen yolları aşıp, olmayacak olanı olanaklı kılmışken kaybetmek nasıl bir sürünceme? Bu hislerin büyüsü, gücü yenmeye yeterdi hani karşılarına çıkacak her şeyi?

Ama yenemedi. Yenildi. Gerçekten mutlu olacak mıydı bensiz? Olacaksa ben razıyım. Bari, sıradan bir kimsesi olayım.

__________________

Yaşadıklarımız mıydı dünyanın en güzel rüyası olan? Yoksa şimdi ki zaman mıydı, bu kabusla cehennemi yaşatan?

Eğer o, rüya olsaydı; her bir anı nasıl böyle hafızama kazılı hatırlıyorum? Neden anılarla yaşayabiliyorum?
Peki ya diğeri? O kabus olsaydı neden akıyor gözyaşlarım? Neden uyuyamıyorum geceleri?

Demek ki her ikisi de tüm hakikiliğiyle gerçek... Keşke rüyam yine gerçek, kabusum hiç yaşanmamış olsa. Olabilse.

__________________

Suça itilen, hayatı kararan insanların yaşamlarını incelemişliğim olmuştur. Bir kere rampadan aşağı kaymaya başladın mı en dibe kadar inersin. Telafi etmeye çalıştıkça daha da çeker seni o dip, öylece bırakıp yaşamına devam da edemezsin.

Bir örnek verelim mi? Hadi verelim, mesela kumarbazlar. Hata yaptıklarını anlarlar kaybettikçe, kaybettikçe bir hata daha yaparlar; kazanmak için.. Aslında ilk başta o adam yanlıştır, suçludur ya da günahkâr.. Adına her ne dersen.. Ama sonra? Sonra o adam oto kontrolünü kurmaya, toplamaya çalışır. Hataların içine gömülmüşken, her yanı hata dolmuşken bir şansı doğmuştur belki. Ama bu kadar hatanın içinden hata yapmadan çıkabilir mi?

Benim de "hayatım" öyle karardı işte.. Gitti...

__________________

Aşk bir hastalık zaten, ben 20 yaşımdan sonra bıraktım aşık olmayı, çünkü her şey gibi o da dokunuyor bana, @Aristo belki yine nanemolla diyecek bana ama aşk dünyanın en tehlikeli hastalığı, ebola virüsü gibi, öldürmez ama süründürür.
Sen müzikle uğraş, web siteleri yap ama bir daha aşık olma sakın.

__________________

Şimdi eşim, dostum beni hastayım sanıyor.
Yastayım, hiçkimse bilmiyor..

Böyle yanıtlayayım öyleyse.

__________________

Çok geçmiş olsun ,kendini üzme hepsi gelip geçer, tedavi için biraz zaman lâzım tabii.

__________________