Küçük bir gülüşüne kurban bu bedenim,
Ölümse ölüme gitsin uğrunda cesedim...
Hasretine katlanmak mümkünmüdür?
Razıyım elinden olsun benim ecelim...

Ben yalnızlıklar içinde boğulurken tek başıma!
ve hiç eyvallah etmez kader bakmaz yaşına...
Kelâm deryasından seçerken sözlerimi,
Acırım uğrunda akıttığım göz yaşıma!

Yais-i Mihman.

Yaşam.. Yaşam bana hep kafiyesiz cümleler yazmam içinmi eziyet veriyor?
Yoksa kendisinden ders alıp notunu ezberlemem içinmi azarlıyor?

Hayır.. Hayır daha hazır degilim bu sınava.. Yaşıtlarım gibi sevmek istiyorum esmerimi kırlarda...
Benimi buldu? yoksa benim gibileride varmıdır bu kayıkta?..
Varsa neredeler? Onlarda benim gibi korkup saklanıyorlarmı yoksa?...

Yabancı insanların bakışlarından kaçıyorlar.. Evet onlar avcı..
Gözlerindeki nefret yetiyor zaten acıtmaya canımı..

Büyük bir kafile kursam benim gibilerden... Paylaşsak derdimizi en büyügünden..
Kervanımız kum tepelerinde iken avcılar da orada.. Hemde en güçlüsünden..
Bakışları öyleki içlerimizi titretir.. Bütün dünyalar o anda sarsılır derinden...

Rivayetlere göre yaşamak bize en uygunu.. Doğrusu bu mu ?
Şayet yaşamak bir rivayetse.. Olmasın doğrusu...
Yanlışları gerçek olarak yaşamak gerçekten paranoyak bir kurgu...

Ellerim titresin diyemi doğdum? Yoksa başımı önemi eğsem?
gözlerim neden kaçıyor insanlardan.. Hastalıklı bi kişimiyim?

İnsanlar garip gerçekten.. Fermanları hazır.. ve onlar nazır...
Avcılar orada.. Hepsi kuşanmış teçhizatını ve kayıplarda huzurları...




Yais-i Mihman.

Tek mutluluğum özenle ıslatıp sardıgım tütünüm... Ben onunla bütünüm..

Vazgeçmek mümkün değil.. Bağlıyım ona ve dostlarıma.. Ruhum kötürüm..

En sevdiğim şeylerden birisi kötüdür.. Onlar üzülmesin gerekirse ölürüm..

Sanmayın sadece küfürden oluşan cümleler kurduğumu..

Yeri ve zamanı gelince bilirim dut yemiş şair olduğumu..

Kaybolan günlerin adına yazdığım sözlerden oluşan bir kitap var hayalimde..

Hayalimde var işte küçükken sokakta düşüp dizlerini yaralayan bir çocuk olduğumu..

Kader denen Tanrının yazgısı.. Keder denen yüreğin yanması..

Dillerden düşmedikçe aşkın nam'ı.. Seveceğim hayallerimin esmerini..

Kayıp bir dünya var içimde.. Ve onun içinde hüzünlü bir adam..

Yırtık sayfaların uçuştuğu bir ortam.. ve ortada yalpalayıp yanan bir şamdan..

Mekan ne kadar kasvetli oldukça işte bir o kadar hasretle içim yanar..

Bilemedimki zamanın getireceği badireleri.. Anlamalıydım hayatın gerçeklerini..

Belletilen şeyler saçma geliyordu... ciddiye almazdım hayatbilgisindeki dersleri..

Mısra diyorum gene.. mısralarım.. Benim bütün hayallerimin çöp kovası..

Belleğimdeki eski günlerim vasat düzeyde bir lise talebesi..
Yaptıklarından pişmanda olsa çekiyor işte ceremesini..

Tek istediğim iyi bi kişi olmak.. ve kararlıyım bu kararımda..

Ne kadar üzerime gelselerde.. Kaçıracak vaktim yok bu ipi kör kuyuda..

Kurtarıcım diyorum kendi kendime.. Kim? Neden herşeye bir cevap ararım?

Saçmalıklarla dolu hayatımda şu an gibi defterler karaladım..

Ben defteri karaladıkça hayatım kararır..

Ben dayanırım....

Yalpalarım..

Tam düşecekken birisi gelir ve bir tebessüm eder..

İşte o an yeniden doğarım.. İnsanların arasında karınca gibiyim..

Kimisi üstüme basar beni görmez bile.. Kimi ise küçücük biri için yol açar..

Yanaklarında güller açar o zaman onun.. etrafına gülücükler saçar..

Simsiyah gözlerini çevirir üstüme.. Öyle bakar.. Sadece bakar..

Neler düşünür acaba? Tahmin edebilecek kadar zihnim aydın degil..
Ve ben tahmin edilen kadar duygusuz biri.. Evet.. Duygusuz biri...

Yais-i Mihman.

Kalemine sağlık...Küçük bir yazarımız daha aramıza katıldı..Gelir gelmez de bu bölümü bulmuşsun...