Saat 04:34...

Dün mahallede devamlı takılan bir köpeğe evden indirdiğim bayat ekmeklerden veriyordum. Alttaki komşu balkondan "bu köpeği böyle beslersen peşinden ayrılmaz bir daha" diye uyardı beni.

Kafamı kaldırdım cevap verecektim vazgeçtim...

Ayrılmasın Yahu! Bir parça ekmek karşılığı dünyanın sevgisi... Aklıma "ya beni ısıranlara sunduğum yüreğimi, bu hayvanın önüne serebilseydim benim için ne yapardı acaba?" sorusu takıldı...

Gecenin sabaha döndüğü bu vakitte bir yerlerde uluyan köpekler, bir yerlerde öten baykuşlar, velhasıl uyanık bir sürü mahlukat fazla mesaideyiz yine.

Tutmayan, kaçan ya da gelmeyen uykum sayesinde birazdan onları bile yatırırım ben...

Az önce forumda daldığım şarkılar mı, gün içinde yaşadıklarım mı, yoksa bu saate sarkan ters birşeylerin etkisi mi bilmem.

Issızlaştım öylesine işte...

Bir zamanlar yanlış hatırlamıyorsam Aymatovun romanlarından birinde Kırgızistanda çölde yaşayan ve yazan bir adamı anlatıyordu da o adama öykünmüş ve "ne güzel sessiz sakin ve kendi başına kalıp kitaplarını yazıyor" demiştim.

Oysa ıssızlık ne kadar süre güzel olabilir ki? Bunun ne kadarı karar ne kadarı zarar bir muhasebesi vardır mutlaka, kişilere göre değişse bile.

Ben zararda mıyım neyim? Sıkıldım ıssızlıktan yazıyorum demek.

"Bazı insanlar vardır hayatları boyunca yaşamazlar. Ne mutlu onlara ki yaşamadıklarının farkına bile varmazlar."
Henrik Ibsen


Soyadı biraz sakıncalıya yakın olsa da iyi bir vecize yumurtlamış arkadaş.

İmrendiğim oluyor bu sözde adı geçen, farkında olmayanlara ara sıra. Hatta bu son zamanlarda sıkça...

Bu kadar farkındalıkta iyi değil demek... Sallayacaksın gidecek çok geldiler mi üstüne. Bir yazımda kullanmıştım izi kaldı demek. Hoş geldi bana, kullanayım yine yeri gelmişken.

Hayatı, şuradan dönünce Kasımpaşa kıvamında yaşayacaksın...

Yapılabilir mi? Yapanları tarif etmiş işte İbn-i Henrik amca...


Yaşamayacaksın...

__________________
Ben hiç insan kaybetmedim...
Sadece zamanı geldiğinde, vazgeçmeyi bildim...

Vavvv ne güzel yazmışsın abim...Yılmaz Özdil'in kalemine benziyor yazıların...

Alıntı:

Oysa ıssızlık ne kadar süre güzel olabilir ki? Bunun ne kadarı karar ne kadarı zarar bir muhasebesi vardır mutlaka, kişilere göre değişse bile. Ben zarardamıyım neyim? Sıkıldım ıssızlıktan yazıyorum demek.

Ortalık ıssızken, ilham perileri geliyor demek, hiç üzülme...

Oy oy benim tontişim ısırgan otlarınıda beslermiş besle tabi o komşun bir daha birşey diyecek olursa ona deki (Bak hemen gir içeri yoksa ben oraya çıkarsam seni parçalar köpekleri seninle beslerim.)

İnan işe yarıyor daha gıkları bile çıkmıyor.

Yaşasın içimde beslediğim sadistlik.

Teşekkürler sevgili Banemin. Öyle güzel şeyler yazmışsınızki. Kutluyorum.

__________________

İşte ozaman senin köpeğin olurdu ...

olurmuydu ki

tartışılır gerçi ..

Hiç birşeyin garantisi olmayan bir dünyadayız malum...

Ama hayvanların sadakatide bir okadar gerçek...

Sen beslemeye devam et Banemin karga cinsi değilse sorun yok ...

Teşekkürler ...

__________________
Hayat dediğiniz 1 çay
İnsan ise sadece 1 şeker
Karıştırdıkça hayattan tat aldığını sanırsın
Oysaki;
Hayatın seni erittiğini çay bitince anlarsın..

Yaşamayanlardanız her ne kadar da yaşdığımızı zannedenler olsa da...
Yaşadığını zannedenler bir köpek kadar olamazlar nazarımda
O yaşadığını zannedenler zümreler var ya
Bilemezler gecelerin sukünetini,
Bilemezler gecelerin güzelliğini,
Bilemezler gecelerin ıssızlığını,
Bilemezler yaşamayanlara neler anlattığını..
Bilseler idi yaşamlarından şu saniyede vaz geçerlerdi.

Bırak Banemin onlar öyle yaşasın dokunmasınlar bizim ıssızlığımıza,sükunetimize,güzelliğimize...kirletm esinler...
İnsan kirlidir,çirkindir.Mahlukatın en pisidir.
İnsanları gördükçe yaşamımın bir nefesten ibaret olduğuna seviniyorum ve havyanları çok seviyorum.Kurban olsunlar onlar dili olmayan koskocaman yürekleri olan köpeklere...

Yaşamayanlardan yaşadığını zannedenlere selam olsun

"Bazı insanlar vardır hayatları boyunca yaşamazlar. Ne mutlu onlara ki yaşamadıklarının farkına bile varmazlar."
Henrik Ibsen

Al işte aynı ben... İnsan yaşarken farkın farkındalığına varmalı ki, yaşadıklarından bir anlam çıkarsın. Bence hiç şikatey etme Banemin. Senin ve senin gibi olan herkesi kıskanıyorum. Yaşıyorsunuz ve yazıyorsunuz. Bak ben hala günlüğüme ne yazacağımı düşünüyorum. Var mı böyle birşey ya!

__________________
Tanrım, Bana değiştirebileceğim şeyleri değiştirmek için CESARET,

Değiştiremeyeceğim şeyleri kabul etmek için SABIR,

İkisi arasındaki farkı bilmek için AKIL ver…....

Öncelikle değerli yorum ve katkılarınız için teşekkür ederim.

Yine yazasım ve uzatasım var.

Hepimiz hayat mücadelesi adı altında dünyanın yükünü taşıyoruz. Her geçen gün taşıdığımız bu yük anlamsız geliyor, nedenini sorgulamaya başlıyoruz ve hayatın tek düzeliğinden yakınmalar geliyor ardından... Sonrada bu tek düzeliğin bitebilmesi için bir mucize beklemeye ve hayal etmeye başlıyoruz.

Hadi beklenmedik ve hayal bile edemediğimiz bir mucize ile hayatımızın değiştiğini kabul edelim. Bir süre sonra bu değişen hayatıda kanıksayıp yine onun içinde ki tek düzelikten sıkılmayacak mıyız?

Aslında kötü olan günlük hayatın kendisi değildir... Nazım Hikmet bir şiirinde kendi ellerimizin hünerine alıştığımız için ortaya çıkardığı güzelliklerin farkına varamadığımızı söylemişti. (hangi şiir hatırlamıyorum şimdi. Bulursanız bende okurum)...

Hergün hayatımızda manşet olacak olaylar, kahramanlıklar veya ses getirecek büyük davranışlar sergilemiyoruz belki...

Ama düşünün... Bir otobüste yaşlı veya hamile birine yer vermek, sokakta gördüğün bir kedi veya köpeği okşamak, Hıyarın birinin yan masada aşağıladığı bir garsonu masana geldiğinde "boş ver sen o dallamayı kardeşim" diyerek avutmak, kullandığın arabanın içinde frene basarak karşıya geçemeyen bir yayaya yol vermek vs. vs. vs.

Üstteki kahramanlıkların hiç biri manşetlik değil ama bunları alt alta yazıp topladığın zaman ortaya çıkan yekünde insan olduğumuzu görüyoruz.

Bu küçük kahramanlıklarla ne kadar övünsek (kimseye belli etmeden) azdır aslında. Kimse alkışlamıyor seni bunlar için ama sen kendini ne kadar alkışlarsan alkışla az bile gelir. Çünkü sen bunları toplayarak insan olduğunun bilincindesindir. Ve çevrende senin gibi bir çok kahraman daha olduğunu görerek insan olmak konusunda yalnız olmadığınıda farkedeceksin...

Hayatın değişmesi için mucizeler beklemek sadece hayata karşı bahaneler üreten tembeller ve yalancıların işidir.

Dünya her sabah yeniden kurulur. Dekor değişir belki ama değişmeyen tek şey vardır.

O dünya denen sahnede hayatının senaryosunu sadece kendin yazabilirsin. Yazdığını da sadece sen oynarsın. O zaman varsa bir suçlu, arayıp bulmak istiyorsan onu... Çok basit bulman. Sadece "ayağa kalk"... O sensin..


Yine ders verir gibi bir anlatıma bulaştım zannedersem. Eğer öyle algılanıyorsa yazdıklarım altını bir kez daha çizeyim.

Amacım kimseye bir şey öğretmek veya ders vermek falan asla değil, Sadece biraz dertleşmektir.

Alman yazar Robert Lembke nin ukalalık tanımı çok hoşuma gider...
"Ukalalar, hadımlara benzer. Nasıl olduğunu bilirler ama yapamazlar."

Sana nasıl davranman gerektiğini, gideceğin yönü, seni sen yapan özellikleri bile eleştirip sana şekil vermeye çalışan bu tiplere oldum olası gıcığımdır. Onlarla aynı kefede olmak bu dünyada isteyeceğim en son şeydir.

Uzattım mı?

__________________
Ben hiç insan kaybetmedim...
Sadece zamanı geldiğinde, vazgeçmeyi bildim...

Güzel yazmışsın "Gönül dostum". Birisi, bir zamanlar bir yazımdan dolayı bana böyle hitap etmişti. Bir süredir ruhuma hitap edenlere ben de söylemeye başladım.

Uykunun kaçmasına sevindim Yazmana sebep olduğu için Teşekkürler...

__________________

H.

CadII...

("Gönül Dostum") Bu ne kadar güzel bir hitap şekliymiş ve ne mutlu sana ki o birisi sana bunu layık görmüş ve senin için kullanmış...

Bana da ne mutlu!..

Teşekkür ederim...

__________________
Ben hiç insan kaybetmedim...
Sadece zamanı geldiğinde, vazgeçmeyi bildim...