Bazen tuhaf çalışır insan beyni. Sadece kendi yorumunu mutlak doğru kabul edip, karşısında ki beyni hiçe sayar. Beynin, beyne ihaneti gibi...

Girişte tuhaf oldu. Allah sonumuzu hayır etsin...

Hayatımdan gidenlerin içinde ilk hatırladığım Çomar'dı. Daha okul çağına gelmemiş kısa donlu bir çocuktum. Peşimden koştukça, hem korkudan, hemde sevinçten ciyak-ciyak bağırmalarımı hatırlıyorum.

Abimin itiydi. Sarı ufacık birşeydi hayalimde ki kadarıyla. Kamyonun altında kaldığı gün, annemle birlikte salya sümük ağlayışlarımı hatırlıyorum sadece. Gitmişti, ama gideceğini söylememişti. Kızmıştım ona. Oyunlarımı eksik bırakıp gitmesine içerlemiştim.

Yerine çoban-kurt kırması Fındık geldi... Unuttum...

Sonra ilkokulda ki ilk yılım ve imamın kızı Ayşe...

Sınıfta kırmızı kurdeleyi ilk o ve ben takmıştık. Okumayı sökmüş ve havamızı atıyorduk sınıfın tembel tenekelerine. Matematik için olan sarı kurdele sadece benim yakama iliştirildiği gün hayranım olmuştu. 4. sınıfa kadar Halil denen hıyarla (gitmeyenlerden ve hala Hıyar ) rekabete girmiştik. Aynı kıza aşıktık ve teneffüslerde havada taklalar bile atıyorduk göze girmek için.
Sonraları izlediğim tüm belgesellerde, dişisine kur yapan ne kadar 4 ayaklı mahlukat varsa, hep kumda taklalar atan Halil ile kendim gelirim aklıma... Ama artık sadece benimle bilek güreşi yapıyordu ve dolayısıyla benim elimi tutmuş oluyordu. (Halil hala gıcıktır bana)

Yaz tatili girdi araya. İmam babasının tayini çıkmış. Taşınmışlar. 5. sınıfa başalayıpta onu okulda göremeyince sormuş ve öğrenmiştim.

Vedasız giden ilk aşk ve yaşanan ilk aşk acısı...

Sonra ki aşklar da onuda unuttum...

Bir yazımda bahsettiğim Selanik göçmeni, çalışkan Dedem...

En büyük keyfi yemekten sonra kendi pişirdiği bol köpüklü Türk kahvesi yanında tellendirdiği Gelincik sigarasıydı. Kahve yapmayı bana o öğretmişti ve çok ama çok nadir kahvesini sadece benim yapmama izin verirdi. Bu zamanlarda onun karşısına oturur, kahveyi höpürdeterek içmesini izler, dudaklarıyla uyumlu incecik Gelincik sigarasından derince çektiği nefesi savuruşunu izlerdim. O an ki mutluluğu ve keyfi anlatılamazdı.

Çok sonraları 19 yaşımdayken bir akşam "oğlum kahvemi sen yaparmısın?" dedi. Hemen mutfağa uçtum ve onun öğrettiği gibi hazırladım kahvesini. Yine karşısına geçtim.

Önce Gelincik paketini açtı, içinden çıkardığı bir dal sigarayı parmaklarının arasında gezindirdi ve titreyen elleriyle ince dudaklarının arasına yerleştirdi. Yeleğinin cebinden çıkardığı muhtar çakmağıyla yakıp derin bir nefes çekti.
Şimdi höpürdetme zamanı gelmişti ve ben hala onu o çocuk gözüyle izlemekteydim. Kahve fincanı dudaklarına 3-4 santim mesafeye geldiğinde, dudaklarını çoktan uzatmış ve önce kokusunu içmeye başlamıştı bile. Daha sonra fincanın dudaklarına deymesiyle, muhteşem bir keyif veren o ses odaya yayıldı.

Sonra sigarasından ikinci nefesi çekti ve alışılmadık birşey yaparak sigarayı söndürdü.

"Dede, neden söndürdün sigarayı?"
"Bu gece damağımda senin yaptığın kahvenin tadı kalsın istedim oğlum. O tatla gideceğim" dedi.

Güldüm. Hoşuma gitmişti. Akşam kahvesinden sonra yatsı namazını kılar ve odasına çekilip yatardı. Kahveyi bitirdi. Gözlerimden öpüp teşekkür etti ve odasına çekildi.

Her sabah 6 da kalkan annem o sabahta kalkmış ve banyoya girmiş. Akşamdan, dedemin sabah abdest aldıktan sonra kullanması için hazırladığı havluyu kuru ve bozulmamış görünce uyanamadığını düşünerek kapısını çalmış. Kapı açılmayınca odasına giriyor ve...

O da veda etmeden gitmişti işte. Damağındaki tatla...

Hala gidenler var, hala vedasız gidenler çok. Unutulanlar, unutulmayanlar...

Ama en güzeli bencede "vedasız gitmeler"...

Dün şiir, bugün yazı.

Çok şişirdim kafanızı. Bu kadar yeter...

__________________
Ben hiç insan kaybetmedim...
Sadece zamanı geldiğinde, vazgeçmeyi bildim...

Ben de veda etmeden gidenlerdenim. Bir yerden, bir insandan, bir ortamdan veda etmeden sessiz sedasız gidenlerdenim.Güzel bir anlatım olmuş banemin, eline sağlık.

Banemin devamını yazabilirsin. Çok güzel.

__________________

Ayrilik yukunu heybesine doldurduktan sonra vedanin bir onemi kalmiyor.Giden gidiyor, sana can acisi, ayrilik acisi, onu bir daha goremeyecek olmanin izdirabi kaliyor...Giden gitmistir artik, aglasan da, uzulup kahrolsan da sonu degistiremezsin.Bir yanilgi(celiski)dir hayat ve herkes kurtarabildiklerini yasar kurtaramadiklarinin arkasindan aglarken.

''Hala gidenler var, hala vedasız gidenler çok. Unutulanlar, unutulmayanlar...

Ama en güzeli bencede "vedasız gitmeler"...''

Ve en kotusu, en koyani da vefasiz gitmeler...

Diger yazilariniz gibi bu da cok guzeldi.Tesekkurler Banemin...

__________________
Seni camiinde namaz kılarken, kilisende dua ederken ve putuna diz çökerken de seviyorum. Çünkü sen ve ben, tek bir dinin çocuklarıyız. O da ruhtur...

Bazen gonul pek istemese de gitmek gerek.Bazende insanin kosa kosa gidesi gelir.Bazen kendini birakip gitmek ister insan, yapamayacagini bile bile...

Gitmek gerek bazen.Ama gidebilmek icin yeterince kalan olmak gerek once.Onlarca kez kalman lazim ki baslayabilesin biryerden gitmeye.Dus kuramiyorsan artik, gitme zamani gelmistir.Ne zamanki dusun dususun olur, o zaman farz olur gitmek...

__________________
Seni camiinde namaz kılarken, kilisende dua ederken ve putuna diz çökerken de seviyorum. Çünkü sen ve ben, tek bir dinin çocuklarıyız. O da ruhtur...

Gitmenin zor, kalmanın imkansız olduğu zamanlarda, sesiz yaşanır vedasız gitmeler..

__________________

Gitmeler, veda/ et/meler hepside beceriksizligimizdendir...
Kolayini secmek.

__________________

Bazen gidersin ama sadece madden, ruhunu geldigin yerde birakirsin.Ki ne ise yarar ruhunu da kendinle goturemedikten sonra?
Ama bazen de ruh coktan gitmistir, sadece bedendir kalan.Sessiz, sedasiz, hic bir sey soylemeden, veda etmeden...

__________________
Seni camiinde namaz kılarken, kilisende dua ederken ve putuna diz çökerken de seviyorum. Çünkü sen ve ben, tek bir dinin çocuklarıyız. O da ruhtur...

Ne güzel yazmışsınız.Ben de şu an gitmek istiyorum bilmediğim bir yerlere.
Nereye gittiğimin bir önemi yok, sadece gitmek istiyorum arkama hiç bakmadan, ayaklarım patlayana kadar durmaksızın yürüyüp gitmek...

Yeni denk geldim bu yazıya... Sindire sindire okumayı yine mecburen erteledim...

Unutmam inşallah...

__________________