Uzun süre uçuruma bakarsanız, bir süre sonra uçurumda size bakmaya başlar...

Bugün, hayatımın son bugünü. Aptalca ama açıklama yapacağım.

Bugün (29.01.2011) hayatımın son bugünü (29.01.2011)... Bundan sonra hayatımda bir daha bugün (29.01.2011) olmayacak. Bugünü ya ziyan edeceğim ve hayatımda hatırlanmaması gereken bir gün yapacağım, ya da o kadar tadını çıkartacağım ki! Unutulmayanlar arasına sokacağım...

Yarın bir başka gün olacak. (Olursa tabi) Olursa bugünden yarına taşıyacağım, sadece yaşadıklarım olacak. İyi veya kötü... Elimde işte... Bugün ne yaşatacaksam kendime, yarınımda sadece o varolacak.

Güneşli bir pazar sabahı Eminönün'deki Adalar vapur iskelesini düşünün. Onca insan, onca hayat, onca yaşanmışlık, onca hayal kırıklığı, onca mutluluk... İşte o iskele gibi içim. Karmakarışık... Dolu...

Galata köprüsünde kovadan firar edip yola sıçramış balık gördünüz mü hiç?
Anlamsızca ağızlarını açıp kapatarak, çırpınırlar öylece...

Nereden aklıma geldi şimdi, cumartesinin bu saatinde anlamsızca ağzını açıp kapayarak çırpınan balıklar?..

Anlamsızlık niye çöreklenir ki insanın cumartesisine?..

Uzun süre uçuruma bakarsanız, bir süre sonra uçurumda size bakmaya başlar...


Şiire bulaştım ya son zamanlarda. (Habire gaz verenlerde var "Üstad!" diyerek, hazırda...)

Aşk dolu şiirler yazasım geldi yine... Sonra haykırarak okumak onları duvarlara...
Ya da o duvarlara hayatımın kafasını atma isteği var içimde...
Veya o duvarlarda şekillenen hayali resmine bakıp "iyi ki varsın" demek, sadece kendimin duyacağı bir fısıltıyla...

Üç istek... Üç tercih... "Her tercih bir vazgeçiştir" demiştim bir yazımda. Tek tercihle ikisini (günün moda deyimiyle) bertaraf etme şansım var elimde.

Şanslıyım... Tercih hakkım var demek hala...

Açık televizyonda kıvrılmış yatan bir insan vardı şimdi akan görüntülerde. Sesi kısık televizyonun ve ne halt olduğunu anlamadım o insana.

Acıdan mı kıvrılmıştı? Utançtan veya çaresizlikten mi? Üzerine birşey mi düşmüştü? Vicdan azabımıydı yaşadığı?

Yoksa!.. Yarım kalmasından korktuğu bir aşkın acısımıydı onu öyle iki büklüm eden?

Dolabımda olmayan rakının yokluğunu hissettim şimdi. Kalkıp alsam mı bakkaldan? Ama bana yaramaz ki böyle durumlarda rakı. Keyiflenirim, şebekleşirim, maskaralığa bulaşırımda bir tek hüzüne saramayız yalnızken, rakı ve ben...

Oysa şu sol göğsümde bir sancı var şimdi. Oraya dokunamayan bir elin bıraktığı bir sancı sanki...

Kıvrılmamalıyım...

Bugün 29.01.2011... Güzel olması gereken birgün. Bugünün son günü...
Hayattan çalınması gereken bir gün sadece bu da... Ziyan etmemeliyim.

Uzun süre uçuruma bakarsanız, bir süre sonra uçurumda size bakmaya başlar...

Sana bakıyorum. Duvarımda belirgenleşen hayali resmine... "İyi ki varsın"...

Uzun süre o resme bakarsam, bir süre sonra o da bana bakmaya başlar belki...


Ne kasvetli bir yazı olmuş yahu!

Bugünümün son gününde, kasmayacağım kendimi. Bugünde "yaşanmış" olarak kayda düşmeli ömrüme.

Vadeler olmasın hayatımda. Olacaksa şimdi ki zaman olmalı hep.

Gelecek, ne kadar gelecek gibi olsa da, geleceği ne malum?

Uzun süre uçuruma bakmayın, o da size bakmaya başlarsa çeker kendine...

Çevirin kafanızı...

O dipte bulacağınız her ne halt olursa olsun, yukarılarda daha güzeli mutlaka vardır...

__________________
Ben hiç insan kaybetmedim...
Sadece zamanı geldiğinde, vazgeçmeyi bildim...

Bugün benim de hayatımın son Bugünü


Umarım yarınım, yarınımız bugünden daha güzel olur.





Kasvetli bir yazı olmuş. Sen yine şiir yaz Banemin.

Ha bu gün, ha dün... Günler hayatımızdan gelip geçiyor.Yarınları sunuyor sürekli... Bilumum malzemeli bir menü gibi...
Hayatımızın bir günü daha son bulmak üzere.Menüyü nasıl sunar önümüze belirsiz.


Başlığı okuyunca içimde acı-tatlı karışık bir şeyler oluştu bir anda... Tarifi imkansız...




Bugün' ü bu yazına ithaf ediyorum. Sadece bugünlük ama...

__________________

"Ey egosu boyundan büyük insan..
Bir gün ölüp toprak olacaksın. Bir tohum filizlenecek ot olacaksın, bir öküz seni yiyecek ve atık olacaksın.. Yani hep aynı kalacaksın."

LaLe yazdığım şeylere "şiir" demeniz bile utandırıyor beni yahu!

O şeylerden de yazarım ama, düz yazı düz yazıdır.


Başakça yönlendirdiğin şarkı çok güzelmiş. Teşekkürler...

__________________
Ben hiç insan kaybetmedim...
Sadece zamanı geldiğinde, vazgeçmeyi bildim...

Güneşli bir pazar sabahı Eminönün'deki Adalar vapur iskelesini düşünün. Onca insan, onca hayat, onca yaşanmışlık, onca hayal kırıklığı, onca mutluluk... İşte o iskele gibi içim. Karmakarışık... Dolu...

***

Aynı benim gibi karmakarışık...

Yazıyı okurken bugünümü sorguladım. Unutulamayanlar arasına girmeyecek malesef...

Çok güzel bir yazıydı.

Ellerine sağlık Banemin

__________________

Ayy ben çok beğendim ya sanki birazcık benide anlatmış gibiydi yazın çok güzel olmuş yüreğine sağlık (:

Teşekkürler Banemin. Çok güzel bir yazı olmuş.

__________________

Pazar yazılarını okurken orada bir iletimde bu linki vermişim.

Geliş sebebim bu ama okumak hoşuma gitti.

Hortlatıyorum efendim...

__________________
Ben hiç insan kaybetmedim...
Sadece zamanı geldiğinde, vazgeçmeyi bildim...

Her son bir başlangıç değilmidir zaten..
Tarih..29.01.2011)
Yıl ve gün itibariyle aynı olmasada, hayatımın en önemli tarihlerinden biri..
Sevmiyorum 9 ları 19 ları 29 ları...

Umarım bu tarih size şans getirir...

__________________

Günleri anlamlı/anlamsız yapan sonlarındaki sayılar veya isimleri değildir ki Duayen...


Sadece "29.01.2011" de yaşadığın her ne ise, onun yüzünden geride yaşanacak her ayın en azından 3 gününe bu önyargı ile yaklaşmak haksızlıktır yahu.


Bak yazan dayı ne demiş...

"Uzun süre uçuruma bakarsanız, bir süre sonra da uçurum size bakmaya başlar..."

Sen buradaki dayı'yı dinle, Ezel'in dayısına 10 basarım ben

__________________
Ben hiç insan kaybetmedim...
Sadece zamanı geldiğinde, vazgeçmeyi bildim...