Beyaz'ım...

[@SuLTaN]

Adı Beyaz… Herhangi birine ona dair bir renk sorulsa, istisnasız bu cevap verilir. Öyle duru, öyle sade, öyle güzeldir. Huysuzdur, bazen de hırçın. Ses tonunu yükseltir ara sıra ama uzun sürmez bu. Sonrasındaki dinginlik, sesindeki huzur, hanımefendiliğinin zarafeti unutturur o yükselen sesi. Sevgisini de çok belli edemez, bakışlarından ve ses tonundaki yumuşaklıktan anlarsınız sevgisini. Canınız bir şey mi istedi, elinden geldiğince yapar o canınızın istediğini; içinizde bir şey kalsın ve o şey sizi üzsün istemez. Uzun, dalgalı saçları vardır ve uğraşmaz öyle saatlerce saçıyla. Saçlarını yıkar, kurutur ve dışarı çıkar. Rüzgârda şeklini alır o uzun saçlar. Vücudu ruhu gibi öyle ince, öyle naziktir. Ona sarılırken bile korkarsınız incinmesinden. Güzel bir insandır işte!

Babası bir dava adamı… Bu ülkenin yanlışlarında yitip gitmiş, gençliğini harcamış güzel bir insan. Ömrünün en güzel çağını dört duvar arasında; rutubetli, sessiz, acı dolu bir yerde geçirmiş. Sonuna kadar da savunmuş doğru bildiğini. Ne savunduğunu bilmeyen, öylesine “Ben şucuyum, bucuyum…” diyenlerden değil o; kendi akranları, yoldaşları ve karşı görüşteki arkadaşları gibi dosdoğru savunmuş; her şeyini bilerek savunmuş düşüncesini. Düşünmek suçtur ülkemizde, düşünenlerse suçlu. O da düşünen suçlulardan işte.

On iki senesini dört duvara, rutubetlere kurban etmiş. Diyetini ödeyip de özgürlüğüne kavuştuğunda ise bıraktıkları bıraktığı gibi değilmiş. Ne ağaçlar eskisi gibi çiçek açıyormuş ona, ne mahallesi eskisi gibi kokuyormuş. Sevdiklerinin kimisi terk etmiş yaşadığı yeri; kimisi dünyayı bırakıp gitmiş herkesin gideceği yere… Değişim, zorlamış tüm sınırlarını. Dış dünyayla birlikte genç bedeninde görülen değişimler de cabası…

Evlenmiş bir süre sonra. Dört duvar arasında yitirdiklerini, yaşayamadıklarını bundan sonra yaşamaya başlamış. Büyük bir sevgi, mutlu bir evlilik ve dört güzel çocuk… Dillerde de o bilindik türkü:

Aman Pakize'm nazlı da Pakize'm gel beri beri
Ben seni sevdim güzelim Pakize'm küçükten beri…

O, dört çocuğunu da doğru bildikleri ışığında yetiştirmiş. Ailesini de sevdirmiş onlara, ‘yuva’ dediği vatanını da. Yaşadığı rahatsızlıklar zaman zaman mutluluklarını gölgelese de yitirmemişler gözlerindeki parıltıyı bu güzel insanlar.

Ankara’da bir süre yaşadıktan sonra Tokat’a gitmişler; kendi memleketleri Erbaa’ya. Bu dava adamının Ankara’da yaşadığı böbrek rahatsızlığı Erbaa’da karaciğer rahatsızlığına bırakmış yerini. Çocuklar Erbaa’da kalmış; kendisi, eşi ve kardeşleri Malatya’ya, Samsun’a gidip oradaki hastanelerde savaşmışlar sağlığına kavuşması için. İllet, bırakmamış yakasını seneler boyu…

* * *

Vize dönemimizdeyiz. Üç arkadaş çalışmaya ara vermiş sevdiğimiz diziyi izliyorduk evimizde. Gelen bir telefon yerle bir etti hepimizi:

- Kızım, baban çok hasta. Birkaç gündür Samsun’daki hastanedeyiz. Sana söyleyemedik ama durum kötü. İstanbul’daki halanlar da burada, gelsen iyi olur…

Beyaz’ın annesinin bu sözleri hepimizin canını yaktı. Önceleri yalnızca Beyaz’ın gözlerinden dökülenler, şimdi bizim göz kapaklarımızı zorluyordu yere düşmek için. Son bir çabayla kendimizi sıktıysak da dayanamadık; aktı akması gerekenler yanaklarımızdan aşağı.

Bu durumda ne yapılabilirdi ki? Diyebileceğimiz her şeyi söylemiştik, tükenmişti sözler ama ne fayda? Söylenilenler merhem mi olmuştu bu açılan yaraya? Hayır!

- Babam ben küçükken böbreklerinden rahatsızdı ama kötü hâlini hiç görmedim. Karaciğer nakli yapıldı, onun o hâlini de görmedim. Şimdi gideceğim ve beni neyin beklediğini bile bilmiyorum…

Buydu ağlarken söyledikleri. Biz de bilmiyorduk babasını ne hâlde bulacağını; babasını canlı canlı görebileceğinden bile emin değildik ki! Annesi çok umutsuz konuşmuştu. Beyaz’ın babasının durumu çok kötüydü ve Beyaz’ın üç kardeşini bile tanımamıştı bu sebeple…

Sabahı zor ettik; hemen uğurladık Beyaz’ı Samsun’a. Sınavlarımız olmasına rağmen Beyaz’ı çağırdıklarına göre gerçekten çok kötüydü durum. Onun acısı bizim acımız oldu, düşmedi dilimizden dualar. Sol yanımız da, gözlerimiz de yandı günlerce alev alev…

Birkaç gün sonra ancak kendini toplayıp da arayabildi bizi Beyaz. Gittiği gün babasının durumu iyi değilmiş, daha sonradan toparlamış kendini. Kimseyi tanımazken Beyaz’ı tanımış, öyle anlatıyordu:

- Canım, iyiyiz merak etmeyin. Babam beni hissetti, tanıdı. Sabaha kadar “Meleğim…” diye sayıkladı ve elimi hiç bırakmadı. Mucize gibi; çok şaşırttı bizi, şimdi çok iyi…

Beyaz’ı yanından ayırmamış babası hiç. Uykusundan uyanınca da ilk onu çağırmış yanına. Hem hastalık, hem özlem ağır gelmiş ona demek ki. Meleğini görünce sarılmış yeniden hayata…

* * *

- Okula gelmeyeceğim. Yurtla sözleşmemi iptal ettirelim, sınavlara da giremedim zaten; kaldım. Ya yaz okulunda gelirim ya da dersleri alttan alırım. En kötü ihtimalle de sınıf tekrarı yaparım.

Böyle dedi bir görüşmemizde Beyaz. Bozuntuya vermedik hiç, “Tamam, siz iyi olun yeter…” dedik. Yurt müdürüyle konuştuk, kabul etti sözleşmeyi iptal etmeyi. Sıra geldi okula, onu da dayısı halledecekmiş…

Bu görüşmeyi yaptığımızdan beri ev hüzün dolu. Üç kişiydik hep, kardeş gibi… Yemekhanede birimizin daha fazla sevdiği bir yemek çıktığında: “Al, benim hakkım da senin olsun. : ) “ dedik; parasız kaldık, birbirimizin cebine harçlık koyduk. Birbirimizin parfüm kokusu da karıştı birbirine, komik olacak ama ter kokusu da. : ) Kısacık zamana çok şey sığdırdık en çocuk yanımızla…

Şimdi üç kişi olarak girdiğimiz evde iki kişiyiz. Beyaz’ın odasını temizledik, çamaşırlarını katladık. Kapısı kâh kapalı, kâh açık. Her türlü belli yokluğu…


Yanımdaki diğer arkadaşım benden daha zayıfmış, hemen düşüveriyormuş gardı. Onu hiç böyle görmemiştim. Sert görünüşünün altında gizledikleri şimdi çıktı ortaya. Hiçbir şeye ağlamayan o ‘gaddar’ dediğimiz kız, ağlıyor birkaç gündür.

- Beyaz olmadan ne yapacağız biz? Sen beni bıraksan da ben seni bırakmayacağım hiç. Ne olur hiç ayrılmayalım…

diyor hep. “Elbette…” deyip gülümsemek kalıyor bana da. Bir süre sonra alışacağız onsuz eve elbet. Beyaz nasıl olsa birgün gelecek…

* * *

Çok sevdiğimiz pamuk şeker, en çok Beyaz’ı hatırlatır bize. Pamuk da odur, şeker de odur çünkü. Şimdi yalnız yiyeceğiz o pamuk şekerleri. Babası sağlıklı olsundu, o iyi olsundu; yeterdi bize. Yetiyor, yetecek de bu düşünce.


Uçakların kimsenin babasına selam söylememesi dileğiyle…

Aç kapını Geçmiş Amca,
Biz geldik eskimiş çocukluklarımıza.
İlaçlama arabalarının peşinden koştuğumuz,
Uçurtmaları tellere taktığımız günler
Bizleri sorar olmuş bu günlerde.
Belli ki, onlar da bizim gibi derin özlemlerde.



Şimdilerde pamuk şekerler yok Geçmiş Amca.
Macuncu dedeler gibi
Şekerci abiler de mi saklandı senin koynuna?



Biz küçükken babalar ölmezdi,
Anneler hep ekmek kızartırdı sokakta oynayanlara.
Ölmeyen anne babalar da sığınmış sana.
Büyüdük;
Artık anneler de ölüyor, babalar da…



Onlar gibi bizi de saklasana bağrına;
Biz bu dünyayı hiç sevmiyoruz ki Geçmiş Amca!...



Peki, peki…
Anladım ki alamayacaksın bizleri koynuna.
Ama hiç değilse,
Arada sırada gel, semtimize uğra…

Sultan
11 Nisan 2011

Metin Kemal Kahraman & Ferfecir

[MEDIA]http://www.fileden.com/files/2009/5/6/2432553/ferfecir.mp3[/MEDIA]

[@Kardelen26]

Ahhh gamzelim ahhh, ne kadar içten yazmışsın ya, çok duygulandım şimdi ben ya, o güzel yüreğine sağlık...

[@ReaL]

Senin yazılarını bir daha okumayacağım diyorum, yine dayanamayıp bir bakayım diyorum...

Ama bir daha okumayacağım...

[@Öykü]

Çok duygulandım. Teşekkürler sultancım.

[@Banemin]

İçinde var'olanlar, içinde yaşananlar ve içinden yansıyanlar...

Bütünü "Hayat" işte...

Davaya adanmış bir ömür, çocuklarına geçmiş bir sevgi, geri dönüşüyle tekrar hayata tutunmasına sebep bir evlat...

O evladın kısacık dönemde aynı evi paylaştığı arkadaşlarının yüreğinde kazandığı yer, o yürek sahiplerinin şu an içinde bulundukları durum...

Şiirden yansıyan Geçmiş Amca...

O kendiliğinden ortaya çıkan bir "Amca" değil ki!..

Anlattıklarınla şekillenen, hayatın bütünüyle oluşan bir "Amca" o...

Ne mutlu ki anlattığın "Amca" hep güzel duygularla şekillenen bir geçmişin amcası...


Umarım yine güzel geçmeye devam eder...


Sultan...

İçim sızladığı kadar, imrendimde... Hem böylesine eğilmeden, dimdik geçen bir ömre, hem de sizlerin arasındaki arkadaşlık bağınıza...

Üzülmeye devam canım. Ama sahip çıkmaya, bu değerlere daha fazla sarılmaya da devam.

Beyaz, bir şekilde ertelenmiş hedefine ulaşır yine göreceksin.

İlerde "Geçmiş amca"sını anlatan yüreklerde, belki de sizlerden de bu kadar güzel bahsedilir he! ne dersin?..

Sen ve arkadaşlarının içindeki sevgi bitmesin...

[@Canan]

Ne güzel aksettirmissin yüregindeki duygu ve düsüncelerini...Bayildim, bir o kadar da hüzünlendim. Ellerine saglik Sultan

[@Derin]

Amannnnn Sultan mahvettin ya....

[@OkyanusunKalbi]

Çok üzüldüm canım. Okurken gözyaşlarıma hakim olamadım.

Umarım Beyaz'ın babası biran önce sağlığına kavuşur. Sizde arkadaşınızla beraber geçirdiğiniz mutlu günlerinize kavuşursunuz. Kalemine yüreğine sağlık canım.

[@Lilium]

Umarım Beyaz'ın babası biran önce sağlığına kavuşur canım...

Öyle bir duygu yoğunluğu yaşıyorum ki şuan kelimeleri bir araya getiremiyorum...

[@Duayen]

Nerdeyse her evde yaşanılan bir durum haline geldi bu illet..

Çok ağır ve sancılı bir bekleyiş..her gün endişeyle uyuyup, korkuyla uyanmak çok zor..

Dilerim beyazın sancılı bekleyişi çok sürmez..

Rabbim iki güzellikten birini en kısa zamanda yaşatmayı nasip etsin..