Nasıl beslenirdi çocukluğumun baş ucu kitabı define adasında gizemli kaptanımız. Az pişmiş yumurta ve romla. Ve nasıl ölmüştü sonunda; Kolestrolden.Korkutucu ve gizemli mürettebatı onu bulmadan önce sırrını,annesi dindar, dürüst bir çocuğa emanet etmişti. Hakkından fazlasını almayan insanlara, hayatını verdiği altınları bırakmak çelişkiydi benim için. Korsanlıktan edindiği, kanlı altınları, belki de bu yolla temizliyordu.

Kim istemez pişmanlık yaşamadan, azraile teslim olmayı.
Ve bu çelişkiyi anlayana dek defalarca okudum o kitabı. İçinde çelişki barındırmayan alternatiflerini yazmayı denedim, eksikti yazdıklarım çünkü istisnasız her birimiz, zaaflarımızla ve hatalarımızla bütünleşiriz; hayat boyu üzerimizde taşırız onları. Mutsuzluk barındırmayan her kitap eksiktir.

Kahve, yumurta, viski ile geçen bir kaç gün içinde şunu öğrendim; zamanı geri alamazsın. Hatalarını düzeltemezsin. Onlar kaptanın yüzündeki berbat ötesi iz gibidir, gizlenemez. Kibrimi yenip yanlışlarımla yüzlemek için geç mi kaldım?

Evet, bugün için, şimdiki zaman için geç kaldım. Geleceğim içinse bu günden başlayabilirim. Tek yapmam gereken korkularımı itiraf etmek, yüzleşmek, ileriye gitme cesareti göstermek.

Kendi hayat kitabımı ancak bu şekilde yazabilirim.

Dostoyevski oluşturduğu karakterlere kendisini katmaktan fazlasını yapar, karekter bizzat onun bir parçasıdır.

Kendisiyle barışmak ister, hataları altında ezilir, önce başkaları suçlanır ve kompleksleri açıkca okunabilir. Sonra iç dünyasına döner, okuyucuyu sarsar.

Acı çeken karakterin iç dünyası okuyucunun bir parçasını gün yüzüne çıkarır. En azından o an, hikâyenin kahramanı biz oluveririz.

Kitap biter, kendimizle yüzleştiğimizi farkederiz. Bu yüzden hayata geri dönmek biraz zaman alır.

Tek gerçek kuşkudur. İyilik korkak insanlar için kalkan, cesur insanlar için geri dönüşü kesin, kontrolü bilinen yatırımlardır. İnançlar bize hatalarımızı tekrarlattırır. Bir defa güvendiğinde vazgeçmek istemez kimse. Çünkü güvenmeden yaşayamaz ve tekrar güvenmesi de zordur. Güvene olan bağımlılık, insana hiç yapmayacağı yanlışlara bir anda yönlendirir.



Not: Bu yazıyı başkası yazsa neler neler düşünürdüm. Yazdıktan sonra gönder tuşuna basmadan önce kendimi bu yazılanların hayalini kurduğum kitabıma katkı sağlayacağına ikna etmek zorunda kaldım.

Kötü bir huyum var: yaşamadan öğrenemiyorum. İç dünyasına hapsolmuş insanların başına sıkça geldiğini tahmin ediyorum.

Neden tahmin, neden emin değilim.

Birincisi, bana benzese bile kişiyle empati kuramam. İkincisi doğrudan sormak için umursamam gerekir bunu da yapamam. Söyledim çünkü dürüstlük takıntım itirafa zorluyor.

Nerede kalmıştık, kötü bir huyum vardı; yaşamadan öğrenemiyordum. Keyfî olsaydı çoktan değiştirmiştim huyumu. Yaptığım denemeler sonucunda, doğuştan olduğuna inanmaya başladım. Parmak izim kadar bana aitti.

Konuya dönelim, kötü bir huyum var yaşamadan öğrenemiyorum. Fakat ezberimin kuvvetli oluşu, kendimi sorgulamama sebep verdi. Tarih dersinden aldığım notlar sahtekârlığın ürünleri miydi? Ne İstanbul'u fethettim ne Mustafa'yı boğdurttum.

Ne diyordum;Yaşamadan öğrenilmez sanmamdan bahsediyordum.Takıntı mı?Sanmıyorum. En az göz rengim kadar doğuştandı.

Bir çözüm var aklımda(fakat belkilerin çokluğu inancımın olmadığını gösteriyor.)

Yaşamayı öğrenebilirsem, belki yaşamadan öğrenmeyi de öğrenebilirim.

Zaman çizgimin sıfır noktasında gibiyim. Yıllardır ne ileri ne de geri gidebildim. 10 yıl önce de sıfırdayım sandım, şimdi de.

Başlangıç noktası hangi yıla denk gelmeli, bir türlü karar veremedim.

Kendimizi yargılamaktan kaçındığımızda başkalarını suçlarız. Cehaletin verdiği korku yaptırır bunu bize. Hayatının ne yöne gittiği hakkında fikri olmayanlar, düşünmekten kaçmak için başkalarının kusurlarını açık etmeyi uğraş edinirler.O nlara kızmayın, onlara sadece merhamet gösterin. Çünkü ihtiyaçları olan şey yardım elidir. Kendi hâline bırakılan her bir tanesi dünyayı daha da çekilmez yapacaktır.