Şiddet

[@Gece]

Şiddet

Gece ne güzeldir gökyüzü.Hele aylardan temmuzsa ve rüzgâr deniz kokusunu getiriyorsa, yıldızlar ışıl ışılsa.
Unutmuştu senelerdir gökyüzünün güzelliğini.Sahil kalabalıktı, insanlar cıvıl cıvıl.Sevgililer banklarda,
kimi sımsıkı sarılmış, kimi ürkek, çekingen, elele tutuşmuş.Kendisini karanlık bir köşede yaşlı bir amcanın yandaki boş banka bırakıverdi.Göğsüne bir sızı girmişti, süt yürüyordu .Bebeği acıkmış olmalıydı.Ellerini göğsünde kavuşturdu.Yok olmak istiyordu şu anda.Kimsenin onu görmemesini, bir sonsuzlukta yitip gitmeyi istiyordu.Birden telâşlandı.
Hayır bebeği ne olacaktı kendi yok olursa.Yok olmamalı hayatın bütün zorluklarına göğüs germeliydi.Bebeğini düşündükçe içine bir güzellik doğdu.
Biraz daha bekleyip giderim diye düşündü.Hem kocası içer içer uyurdu birazdan.Ne iyi akıl etmişti, yedek bir anahtar yaptırıp, bahçedeki çiçek saksısına saklamakla.

Bu kez çok kötü vurmuştu ama.Gözünün şiştiğini hissedebiliyordu, dudağı da patlamıştı.En kötüsü böğrüne yediği tekmelerdi.Neyseki süt dolu göğüslerini koruyabilmişti.Gündüz bir melek olan o insan, akşam olup ta içmeye başladı mı, nasıl bu kadar canavar olabiliyordu.Bunu anlayamıyordu işte. Bebeği olmasa bırakıp giderdi.İlkokuldan ayrılmıştı ama elinden her iş gelirdi, Çerkez kızıydı nede olsa.Çalışkan, dürüst, becerikliydi.Bebesini alıp kaçabileceğini bir parça kesse aklı, beklemezdi.Ama işte biliyordu kocasını, içince sudan bir sebeple kavga çıkarıp kendisini bir güzel döver, bebeği alıp kadını sokağa atardı. Bebek onda olduğu sürece kadının gidemeyeceğini ilirdi.Kadın sokak köşelerinde ağlar, bazen bir komşuya sığınır, kocasının sızmasını beklerdi. Eve girmenin bir yolunu bulur, bebeğini kucağına alır, uyurdu.Ertesi gün hiçbir şey olmamış gibi, günlük hayatlarına kaldıkları yerden devam ederlerdi.Çaresizdi, gidecek yeri ve kimsesi yoktu.
Ağrılarını düşünmemeye çalışarak kalktı.Eve doğru yürümeye başladı.Ani bir fren sesiyle durdu.Bir araba son hızla gelip hemen önünde durmuştu.Arabada bir kadın ve bir erkek bağıra çağıra kavga ediyorlardı.Ne olduğunu anlayamadı.Dehşete kapıldı.Adam kadını dövüyordu.Kadına atılan tokatlar, yumruklar kendisine atılıyormuşçasına elleriyle kendini sakınmaya çalıştı.Kadında adama vurmaya çalışıyor ama adamın azgın pençeleri nedeniyle çaresiz kalıyordu.Küfürleri duyuyordu.Adam kadını çekiştirerek, ite kaka arabadan dışarı attı.Tokatlar birbiri ardına patlıyordu kadının suratında.Yere düşen kadını tekmelemeye başladı.Kadın hem kendini korumaya çalışıyor, hemde ,
- Arabamın anahtarlarını ver.Arabamı götürürsen hırsızlıktan işlem yaptırırım.Defol git hayatımdan, yüzünü görmek istemiyorum, diye ağlıyordu.
Adam öfkeyle fırlattı anahtarları caddenin ortasına;

-Paran kadar konuş doktor bozuntusu.Zaten senin dilini bu kadar uzatan paran değil mi?Kapıma gelip yalvaracağın günlerde gelecek, dedi
Adam karşı kaldırıma geçerek bir taksi çevirdi ve gözden kayboldu.

Kadın yoldan gelip geçen arabalara aldırmadan aceleyle arabanın anahtarını almak için caddeye yöneldi.Farların ışıltıları anahtarı görmesini sağlıyordu.Canının yanmasına aldırmadan caddeye fırladı, anahtarını aldı, koşarak geri geldi.Dudağından sızan kanı elinin tersiyle sildi.Arabasının yanına geldi.Kafasını kaldırdığı anda gözgöze geldiler.Bir an toparlayamadı kendisini.Kendi silueti karşıda durmuş kendisine bakıyordu.Kocaman bir ayna vardı sanki karşısında..Şaşkınlıkla bakmayı sürdürdü. Kendisi gibi saçı başı dağınık, gözü şiş, dudağı patlak bir kadınla karşı karşıyaydı.Sendeledi, başı döndü.Kendisine bakmakta olan diğer kadının bir anlık duraksamadan sonra yanına geldiğini ayrımsadı.Kısa bir baygınlıktan sonra gözlerini açtığında, kendisine bakan şiş gözlerdeki yaşı gördü.Karşısındaki kadının morarmış ellerinde tuttuğu su şişesinden , kan damlayan dudaklarına bir damla su aldı.
Geceydi, gökyüzü güzeldi.Sahil ışıl ışıldı.Tatlı bir meltem yasemin kokuları getiriyordu bahçelerden.İki kadın ne gecenin güzelliğini görebiliyor, nede yasemin kokularını duyabiliyorlardı.Onlar sadece korkunun gücünü görüyor ve dudaklarından sızan kanın kokusunu duyabiliyorlardı. Yedikleri tekmelerden ve tokatlardan tenleri değil ruhları yaralı iki kadındı onlar.Şiddete yenik düşmüş, gecenin karanlığında çaresiz ve kimsesizdiler.

Ve güçlerinin yettiği tek şeyi yaptılar.Kaldırımda oturup ağladılar, ağladılar, ağladılar…..

Gece Derkenarı: Aslında uzun bir öykü olacaktı.Ancak ben bunu yazarken Ayşe Paşalı cinayeti işlendi.Ellerim lal oldu, yazamadım.Bu öykü burada bitti.Ama biliyorum ki kadın cinayetleri hiç bitmeyecek.

[@Türkü]

Düşüncelerini ve eylemlerini demokratik yoldan kabul ettirmeye çalışmayan erkek-kadın şiddet uyguluyor. Şiddeti hiç bir canlının asla hak etmediğini düşünüyorum. Bir şahıs eşine-kızına-yoldaki hayvana-arkadaşına... vs şiddet eğiliminde bulunuyorsa kesinlikle aciz olduğunuz göstergesidir.

Benim gözümde insan olmaları kâti suretle mümkün değil bu tür eğilimi olanların.

Çok içten duygularla kaleme alınmış bir yazı.Dilerim kimse şiddete maruz kalmaz.

Teşekkür ederim.