Hafta sonu güne neşeyle uyanıyorum. Çalıştığımız için hafta sonlarımız kıymetli tabi.

Ve eğer eşimde evdeyse 4 kişilik ailemize muhteşem bir kahvaltı hazırlamak en büyük zevkim.

Hava çok güzel, aylardan Kasım olmasına rağmen pırıl pırıl bir güneş var.

Evimizin deniz gören balkonunu alelacele yıkıyorum.
Balkonda kahvaltı edelim diyorum, kaçmaz bu güneş.
Çocuklar uyandılar, itiş kakış ellerini yıkıyorlar. Eşim taze ekmek ve gazete almaya gidiyor.

Radyonun sesini açıyorum, neşeli şarkılara eşlik ediyorum.
Eşim gazete ve ekmekleri getiriyor. Konuşarak, gülüşerek neşe içinde yapıyoruz kahvaltımızı.

Kahvaltılıkları içeri götürüp, çayı ısıtıyorum.Eşimle açıyoruz gazeteleri karşılıklı, çayımızı yudumlayarak ve haberler üzerinde yorumlar yaparak söyleşiyoruz.

Bir kaç sayfa sonra karşıma çıkıyor Meral Tüzün ve kızı Berivan'ın hikâyesi.

Bir yumru geliyor takılıyor boğazıma ,Gözyaşlarım ipil ipil akıyor gazeteye.

Felç oluyorum sanki, inme bir habis gibi yayılıyor bütün zerrelerime.

Meral Tüzün bir kitap yazmış. İsmi "Sevginin Son Kanıtı".
O bir anne, 11 yaşındaki kızı Berivan'ı küçükken geçirdiği kızamık virüsüne kaptırmış.

Geri alabilmek için savaşmış. Düşman ondan daha çetin çıkmış. Kızını esir almış, önce beynini sonra bedenini.
Onu yemek yiyemez, yürümez, konuşamaz hale getirmiş.
Bir anne olarak karşı koymaya çalışmış Meral Tüzün.
Doktorlar iki yıl yaşayabileceğinisöylemişler Berivan'ın.Oysa Berivan 17 yıl yaşamış.

Önce tıbba inanmış kanadı kırık anne, tıbbın yetersiz kaldığı zamanlarda Hindastan'da, İngiltere'de , Uzakdoğu'da uygulanan ne kadar alternatif tıp yöntemi varsa denemişler. Bitkisel hayattan çıkamamış Berivan. Buraya kadar devleşiyor gözümde anne. Günler geçtikçe acıları da iyice artıyor Berivan'ın. Gözlerinin önünde acı çekmesine, yaşamın yavrusuna bu kadar ağır işkence etmesine dayanamıyor Meral Hanım.

Bir anne için en zor karar verme anını yaşıyor .Berivan'ın acı çekmesine bir son vermek için "ötenazi" yi düşünmeye başlıyor .

"Kendimi iki yıl bu sürece hazırladım" diyor.
İşte bundan sonrası yıktı beni.Ve ötenaziye kısaca,
"Hastalığı boyunca gözleriyle iletişim kurdu benimle"
dediği kızının ölümüne karar veriyor.

İğne ile uyutulmasına karar veriliyor hastanın.İşlemleri tamamlıyor ve İngiltere'de bir hastanede kızını uyutuyor.
Sonrasını anlatmaya bendeki yürek dayanmaz .
Üç gün sürüyor kızının uyuması.

Bir anne düşünüyorum, inancı ne olursa olsun.
Nasıl kıyar yavrusuna diyorum.Üç gün kucağında yatırıyor kızını ve ölmesini bekliyor.Yaralanıyorum, yumruklarımı yanaklarıma bastırıyorum.

Eşimin gazeteyi elimden alma çabaları sonuçsuz kalıyor.
Üç gün saçlarını okşuyor yavrusunun , kokusunu çekiyor içine.

Üç gün ellerini seviyor.Bebekliğindeki yumuk ellerini hatırlıyor mu o zamanlar ?

Peki ya ilk gülmesini, yürümesini?

Hangi duygularla vedalaştı, hangi sözleri fısıldadı kulağına?
Üç günün sonunda son yolculuğuna uğurluyor kızını.
O kendince doğrusunu yapıyor.Ama ben ilk kez empati kuramıyorum birisiyle.

Onun penceresinden bakamıyorum.yargılayamıyorumda,
kınayamıyorum da.Yangın yeri gibiyim, talan ediliyor bütün duygularım. Çekiliyorum kendime. Acı yürüyor iliklerime.

Seneler önce okuduğum bir kitap geliyor aklıma."Mavi Saçlı kız" Burçak Çerezcioğlu'nun öyküsü.

Belki hatırlayanlar olabilir. Lösemiydi Burçak, babası tiyatrocuydu.

Sezen Aksu gibi büyük sanatçılar konser düzenleyip para toplamışlardı tedavisi için.

Oysa Meral Hanımın para gibi bir derdi de yok.
İngiltere hastanın bütün tedavi giderlerini ödüyor çünkü.
Ve Burçak'ın babasının kızı için yazdığı şiir geliyor aklıma.
Senelerdir hiç aklımdan çıkmayan iki satır.
Kızına diyor ki;

Sabahları hasta uyanmanı istiyorum.
Hastaysan eğer yaşıyorsun demektir!

Ve insan diyorum kendime, yaşamın öznesi insan.
Nasıl bu kadar farklı olabiliyor birbirinden..
Her can'dan farklı akseden bir sevgi yansıması.
Kimi bir nefese razıyken sevdiğinden ayrılmamak için, kimi bir nefesi esirgiyor sevdiğinden.

Kendime gelmem zaman alıyor.
Çocuklarıma sarılıyorum ve şükrediyorum.
Acele ediyorum onları sevmek için.
Kendime bir kez daha söz veriyorum.
Yaşarken iki şeyi asla ertelemeyeceğim:

Hayatın telâşları içinde sevdiklerime daha fazla zaman ayıracağım, ölümü ve yaşamı hayırlı kılması için Yaradan'a daha çok sığınacağım.

Aslında bir ezgiydi yaşamak.
Arınmaktı bütün kötülüklerden Bir yürekti ortaya konan.
Söylemekti ne varsa sevgiye, aşka dair
Sığınmaktı içten bir duaya.Şükran penceresinden görebilmekti sunulanları. Bir nefesti aldığın sürece varolduğun. Ve direnmekti bütün acılara

GECE

Aman be Gece, gece gece gardım düştü..

Kimsenin başına gelmemesi temennisiyle.. Çok kötü bir durum..

* * *

Ellerine sağlık, teşekkürler...