Kendime Çekiliyorum...

[@Gece]

Kendime Çekiliyorum...

Sabah erkenden çalan telefonun alarmıyla uyanıyorum.
Oysa hiç içimden gelmiyor uyanmak.
Gözlerimi açmadan telefonu elime alıyor,
zoraki aralayarak gözlerimi alarmı beş dakika sonraya kuruyorum.
Gözlerimi kapatmamla geçiyor sanki beş dakika
.Bedenimi yataktan sürüklercesine çıkıyorum yataktan.
Yetiştirilmesi gereken, yetişilmesi gereken öyle çok iş var ki oysa.
Yeni bir gün başlıyor.
Toplum içinde edindiğimiz rollere uygu düşen her bir repliği oynamaya doğru yol alıyoruz.
İş yerine gidinceye kadar iyi bir anne rolünü oynuyorum.
Sahne evim.Kızlarımı uyandırıyorum, kahvaltılarını hazırlıyorum, servislerine bindirip,
çocuklarımı Allah’ a emanet ettiğim duamı okuyorum.
Ve anne rolünü şimdilik askıya alıyorum.
Gün aralarında eve gelip gelmediklerini,
yemek yiyip yemediklerini kontrol ettiğim anlar dışında.

Sonra memur rolüne soyunuyorum.
Görevime gidiyorum, çalışma hayatının içine salıyorum aklımı bedenimi.
İşlerin yoğun olduğu bir şube, bir bardak çay içmenin lüks sayıldığı bir çalışma ortamı.
Bu yoğunluğa ilaveten gün aralarında annemin, hısım akrabanın,
eşin dostun , tanışın, tanış olmayanın, köprüden geçerken kısa
süreli bir yakınlığın kurulduğu ve her nasılsa, herkesin bir şekilde
işinin düştüğü bir şubede çalışmanın şanssızlığı içinde,
ona buna yardımcı ol , iyice yorul, usan, bez,
gına getir versiyonunda kapatıyorum günü.

Akşam eve gelip, yemekti , çocukların günlük ifadelerinin alınmasıydı
gibi rutin işlerimi de tamamlayınca,
ilgili eş rolüne bürünüp, eşime gününün nasıl geçtiğini soruyor,
ona yarenlik ediyor ve bir günü daha noktalıyorum.

Bazen bu anlattıklarım öyle neşeli ve tatlı bir sahne oluyor ki.
Yaşamak ne güzel diyorum.
Oysa bazen de öyle zor zamanlar serpiştiriyor ki hayat bu sahnenin aralarına,
yoruluyorum.
Ama ömrümün hiçbir zamanında bu denli yorulmamıştım.
İlk kez her şeyden kaçmak istiyorum.
Özellikle son 6 aydır kızkardeşimin psikolojik rahatsızlıkları oldukça yıprattı beni,
yo-rul-dum.
İzne ayrılacağım dedim eşime.
Anneme gidip kalacağım, bakarsın sen çocuklara.
Yanlış biliyorsun dedi eşim, kadınlar küsünce annelerine giderler.
Biz küsmedik ki dedi, gülüştük.
Çözüm aradık.
İzne ayrılmama karar verdik, okullar tatile girmeden.
Çocuklar okulda, eşim görevdeyken dinlenmemi uygun gördük.

Yalnızlığı özledim.
Dinlenmek ,kendime kalmak istiyorum.
Alıp başımı gidemesem de, alıp başını kimseler gelmesin istiyorum.
Kendime bile tahammülsüzken rol kesip başkalarına tahammül etmek istemiyorum.
Kimse beni aramasın, ben aramak istediklerimi arayayım istiyorum.
Bir deniz gibi kendime çekileyim diyorum
Saatin alarmı çalmadan uyanmak, akşama kadar pijamalarımla kalmak,
ne yemek yapsam diye tasalanmadan gün içinde sadece içimden geldiği gibi davranmak.
Kahvaltı masasında saatlerce gazetelerimi okumak,
yatağın içinde kitaplarıma sarılmak, uykum geldiği anda uyumak.
Canım istediğinde uyanmak.
Hayali bile öyle güzel ki…

Sevgili dostlar, galiba hayata yetişmeye çalıştıkça kendimizi unutuyoruz.
Hep başkaları için bir şeyleri yakalamaya çalışırken ruhumuzu geride bırakıyoruz.
Rollerimizin hakkını verme telaşındayken kaybettiklerimizi göremiyoruz.
Oysa insan kendine de zaman ayırabilmeli,
aynada kendini seyredercesine bakabilmeli iç dünyasına.
Ve dinlenmiş yüreğiyle yaşamın uzun soluklu koşusuna depar atmalı.
Belki böylece içindeki dinginliği de bir nezle gibi bulaştırıverir sevdiklerine.
Koşturmacalar içinde kaybettiklerini daha iyi anlayabilir.
Daha üretken olabilir.
İşte bu duygularla gidiyorum kendime , on gün yokum…

Benim gibi yorulanlar var ise, onları da yüreklerini dinlemeye davet ediyorum.
Dinlenelim ki rollerimizin hakkını verebilelim.

[@Serji]

Hayatın kendisi zaten bu yazdıkların değil mi?