Bir Babanın Ağıtı Kaç Yıl Sürer?

Oldukça isteksiz ve üzgün uyandım.Ayaklarımı sürüyerek banyoya gittim. Ayna da yüzüme baktım, karmakarışık bir suret ifadesi.Ben bugüne hiç hazırlık değilim.Yüreğimde koca bir boşluk ve özlem var.Oysa yüzüme mutluluk maskesi takmak zorundayım.Bütün bu yaşananlar keşke hiç yaşanmayacak olsa, diyeceğim ama diyemiyorum.

İşin ucunda kardeşimin mutluluğu var.Alelacele bir kahvaltı hazırlıyorum, eşim ve çocuklar suratsızlığımın nedenini biliyorlar. Suskunluk hakim evde. İçim bulanıyor, zorla bir bardak çay içiyorum. Eşimin ısrarla seni ben bırakayım demesine daha da öfkeleniyorum. Her şey bir yana eşimin ve çocuklarımın ben ağladığım zaman üstüme gelip, bana sarılmaları, teselli edici sözler söylemeleri, aşırı ilgileri bunaltıyor beni.Aslında beni rahat bıraksalar, kendime kalsam bu krizleri daha rahat atlatacağım.

Evden dışarı atıyorum kendimi.Hava kapalı, güneş açmakla açmamak arasında tercih yapamamış.Tipik bir ilkbahar yaşıyoruz.Annemler üç site ileride oturuyorlar.Yavaş yavaş yürüyorum.İçimde o anlaşılmaz duygu.Üzüntü, özlem, pişmanlıklardan oluşan bir bileşke.Gözyaşlarımla gizli bir yarış içerisindeyim.Onlar akmak için bir tek hamle beklerken, ben o bir tek hamle gelmesin diye uğraşıyorum.Bu iş bitinceye kadar ağlamayacağım, kararlıyım.

Apartman kapısındayım, zile hiç bakmadan basıyorum.Biliyorum zile baksam dipsiz bir kuyuya düşeceğim, ne kimseler çıkarabilecek beni, nede ben çıkabileceğim.Çünkü ismi hâlâ zilde duruyor.Asansöre girip, onbirinci kata çıkıyorum.Kapıyı annem açıyor.Her zamanki gibi birbirimize yalan söylemeye başlıyoruz.

- Hoş geldin kızım, nasılsın?
- Sağol anne, iyiyim sen nasılsın?
- İyiyim kızım, gir içeri.

Hayır anne hiç iyi değilim ben, sende iyi değilsin.Kaçırma gözlerini gözlerimden, gözlerimin içine bak ve söyle.İyi değilim de, ben de iyi değilim çünkü.Sokağınızdan geçemiyorum, kokusunu duymak için eve getirdiğim elbiseleri poşette duruyor hâlâ.Çıkaramadım sekiz aydır, o cesareti bulamadım anne.

Her sabah okuduğu gazeteleri alıyorum, bana geldiğinde okuduğu kitabın içindeki ayraç bıraktığı yerde duruyor.Beğendiği satırları çizmiş, ezber ettim.Bütün çocuklarının isimlerini, sonuna eklediği iyelik ekiyle çağıran sesini duymak istiyorum.Bir gece önce saatlerce konuştuğumuz halde, ertesi gün pazarda markette karşılaştığımızda, sanki yıllardır ayrıymışız da, bir tesadüf sonucu, her ikimizin de ait olmadığı bir ülkede karşılaşmışız gibi sevinen, neşeyle sarılan, gözlerinin içi gülen babamı özledim ben.Sende özledin, biliyorum ağlıyorsun sabahlara kadar, diyemiyorum tabi.Oyuna devam ediyoruz karşılıklı.

Abimler gelmişler, bir bakışta görüyorum abimin yüzündeki kederi. Hayırlı bir iş, bizi nasılda zorluyor.Beni görünce soruyor abim.

-Neden bu kadar acele ediyorlar, biz yas eviyiz.Nişan falan deyip delirtmesinler beni.Konuşsaydın, en ufak bir alkış dahi istemiyorum.

Konuşup sakinleştiriyorum ağabeymi, hazırlıkları tekrar gözden geçiriyoruz.Merak ediyorum en zayıf halka kim olacak diye.Babamın yadigârı, emaneti kızkardeşim bize.Beş kardeşin en küçüğü.Ölmeden önce babamla konuştuğumuz son konu.Ben ölürsem kimi isterse kızımı ona verin, üzmeyin diyen sesi kulaklarımda.

Misafirler geliyor, kahveler içiliyor.Bir hayal görüyorum sanki, yada bir perde arkasından seyrediyorum yaşananları.O kadar dışındayım ki o an orada yaşananların..Bildik sözler, kızla oğlan birbirlerini görmüş, beğenmişler, bize mutlu olsunlar demek düşer.Ve ilk hıçkırık evli kız kardeşimden geliyor.Seviniyorum en zayıf halka o.Peşinden annem gözyaşlarına engel olamıyor.Abimin sesi çatallaştı, ayrımsıyorum .Ben bir robot gibi tepsiyi getiriyorum.Eşimin gözleri üzerimde, kopacağım anı bekliyor.Yüzükler takılıyor, eller öpülüyor, sıradan bir nişan seremonisi yaşanıyor.

Güçlü duruşum evimin kapısına kadar sürüyor.Kapıyı açıp içeri giriyorum, çocukları yatır diyen sesimin tınısından anlıyor eşim.Telâşla gelip sarılıyor bana, yapma diyor, bak çok güçlüydün bugün.Bitir bu ağlama krizlerini. Tuhaf bir gülümseme yerleşiyor dudaklarıma.

-Güçlü olmak değil, ağlamak istiyorum , diyorum.

Sekiz ayın son üç ayında öğrendim, ağlamak için en ideal yerin banyo olduğunu.Suları açıyorum , ağlayabildiğim kadar ağlıyorum.Çıkınca gözlerimin kızarıklığını da kimse ağladığıma yormuyor.Eşim çözdü ama olayı, karışmadı pek.Giriyorum, suları açıyorum ,avaz avaz ağlıyorum.Küçük bir çocuk oluyorum.Babamı özledim diye ağlayan küçük bir çocuk.

Ne kadar zaman geçti, ne kadar ağladım, kaçıncı boyutundayım hayatın, bilemiyorum.Eşim tutuyor ellerimden, odaya getiriyor.Uzanıyorum koltuğa, battaniyeyi örtüyorum üzerime.Eşimde yanı başıma oturuyor.Kurduğu teselli cümleleri bana çok uzak.Ellerimi alıyor avucuna ;

-Bu ağıtlar daha ne kadar sürecek, diyor.

İrkiliyorum birden, demek bitmesi gerekiyor bir gün.Zaman geçecek unutacaksın.Başladığı yerde biten bir yolculuk gibi başa döneceksin.Peki ya yaşanan onca anı, anılarımızın üstüne set mi çekeceğiz? Asla diyen gözlerle bakıyorum eşime.

-Bir babanın ağıtı kaç yıl sürer sence, diyorum.

Ve yanıtı yine ben veriyorum.

-Bir babanın ağıtı çocuk ölünceye kadar sürer , diyorum.

Ve ağlamaktan iyice kısılmış bir sesle en sevdiği, türküyü mırıldanıyorum...

__________________
"Aşk nasıl da kırılgan, sus dedim ama olmadı
Kalbimden ismin geçti , kimseler duymadı"

Gece uzun zamandır yazarın içtenliğini samimiyetini bariz bu kadar yansıtabildiği bir yazı okumamıştım..Tek bi kelime atlarım diye korkarak okudum yüreğine sağlık. Baban içinse çok üzüldüm Başın sağolsun..Allah cennette kavuştursun sizi

__________________

"Beni görmek demek mutlaka yüzümü görmek demek değildir. Benim fikirlerimi, benim duygularımı anlıyorsanız ve hissediyorsanız bu yeterlidir."

Teşekkür ederim Tuzluk.
Ne zormuş bir öleni özlemek...
Hiç umudun olmuyor kavuşmaya dair...

__________________
"Aşk nasıl da kırılgan, sus dedim ama olmadı
Kalbimden ismin geçti , kimseler duymadı"

Yazıda tesellilerin boş geldiğini belirtmişsin bu yüzden böyle bişeye girişmicem, ama inan acını anlıyorum gözlerim dolu dolu yazdım yukardaki yorumumu.. 2 yıl önce benzer bi acı bende yaşamıştım. Hz. Eyup sabrı dile yaradandan ben öyle yapmıştım

__________________

"Beni görmek demek mutlaka yüzümü görmek demek değildir. Benim fikirlerimi, benim duygularımı anlıyorsanız ve hissediyorsanız bu yeterlidir."

çok kötü oldum siz mi yazdınız bunu ?? harika

__________________
Kızgınlıkta bir an sabırlı olursan, yüz günlük pişmanlıktan kurtulursun.

Tuşları göremiyorum ki!..

En güçlü gibi görünen halka hep en zayıfı mı olur? İçine ağlamak çok daha beter...

Başın sağolsun...

__________________
Ben hiç insan kaybetmedim...
Sadece zamanı geldiğinde, vazgeçmeyi bildim...

Öleni özlemek nedir iyi bilenlerdenim. Siz babanız için ağıt yakmışsınız ben annem için yakıyorum yıllardır.Kor sönmüyor,zamanı yok,hep bir yan eksik.Özel günlerde özellikle ciğer yerinden sökülüyor.

2.defadır beni benden aldınız.

Çok samimi bir yüreğiniz var,teşekkür ederim.

Başınız sağ olsun.

__________________

Kelime kelime hepsini okudum...

Gece, yettin gari ama..

__________________

"Baba" kelimesinde var bir şey. Bu aralar herkes ama herkes, "baba"sı için üzülüyor, onu özlüyor, acı çekiyor. Burada ben de bahsetmiştim, yazdıktan sonra okuyorum bunu; çok ilginç bir tesadüf...

Hiçbir teselli fayda etmez, hiçbir şey dindirmez bu acıyı. Bol bol sabır diliyorum sana. Bir anne olarak çocuklarına sıkı sıkı sarıl ki, onların sevgisiyle atlat bu dönemi Gece. Anne baba ve çocukların bir arada olabileceği zamanlar çok kısıtlı. Çok çabuk büyüyoruz... Kendini bırakarak çocuklarını senden mahrum etme. Onlar da dolu dolu yaşasınlar seninle birlikte acılarını da mutluluklarını da.

Umarım, "babamın emaneti" dediğin kız kardeşin çok mutlu olur hayatını paylaşacağı kişiyle.

Allah'tan sabır diliyorum senin için. Nur içinde yatsın baban...

__________________

Guzel yorumlarınız ve tesellı cumlelerınızın benım ıcın
ne kadar degerlı oldugunu bilmenizi isterim
Yureklerinize saglık
Allah herkese hayırlı omür ve hayırlı olüm versin

__________________
"Aşk nasıl da kırılgan, sus dedim ama olmadı
Kalbimden ismin geçti , kimseler duymadı"