Zamanın ruhunun adı:

Türkiye Bağırsaklarını Temizliyor. Veya:

Türkiye Türkiye olalı böyle rezalet görmedi!

Deniyor ki:

Cemaat RTE’ye karşı! Veya:

ABD RTE’ye karşı!

Esasında:

Recep Tayyip’e karşı! Veya:

Tayyip Recep’e karşı!

***

Erdoğan’da iki “ben” var Erdoğan’dan içeri!

Recep ve Tayyip! Fena kapıştılar!

***

Recep filinta Kasımpaşalı! Dünya demokrasi tarihinde az görülür bir başarı ile, hem de oylarını her seferinde artırarak, üst üste 3 seçim kazandı. Çırak olarak başladığı siyasi hayatına kalfa olarak devam etti, sonunda usta oldu!

AKP oylarının önemli bir kısmının kendisine ait olduğunu da biliyor.

Ancak, egosu bu kadar şişirilen her faniye olan Recep’e de oldu.

Recep Türkiye’deki her türlü gelişmeyi kendi hikmeti, hatta himmeti olarak görmeye başladı.

Allah’ın onu Türklerin, hatta Müslümanların başına özel bir görevle yolladığına inanmaya başladı.

Giderek Türkiye=Recep, Recep=Türkiye oldu.

Kendisi aleyhine söylenen her söz Türkiye’ye sövmek haline geldi.

Türkiye=Recep olunca da:

1)Yürütme=Recep,

2)Yasama=Recep,

3)Yargı=Recep denklemleri kendiliğinden oluştu.

Yetmedi:

4)Türk ekonomisi, devlet ihaleleri, devlet bankalarının kredileri, İstanbul’un taşı-toprağı da Recep’in oldu.

Medya zaten bu yapıda onun olmak zorunda idi.

Koç Ailesi, Aydın Doğan ona biyat etmekle mükellef kılındılar.

Zaten Ferit Şahenk, Erdoğan Demirören, Turgay Ciner itibar kazanmaktansa para kazanmayı ezelden beri tercih ediyorlardı.

Zaten Ethem Sancak, Nihat Özdemir, Mehmet Cengiz, Cemal Kalyoncu, Abdullah Tivikli, Mustafa Latif Topbaş (adını unuttuklarımdan özür dilerim) kendilerini baştan yaratacak yeni bir Rab arıyorlardı.

Zaten Rıza Sarraf korunması gereken bir emanet idi.

***

Ancak, Recep’in bir zaafı da vardı: “Aç evin aç kedisi” olmak!

Aç evin aç kedisine sonunda daima olan ona da oldu:

Recep kendi egosu altında kayboldu!

***

Tayyip ise kenar mahallenin gariban çocuğu idi. Hayat onu ezik yaratmıştı. Her şeyden ürker, korkar, kaçmak isterdi. Sadece ve sadece Recep’e yaslanarak yaşayabilirdi.

Recep ile Tayyip 12 sene birlikte idare ettiler.

Ancak, Recep’in iki vahim hatası Tayyip’i eski ürkek, eski korkak, eski panik-atak, eski pür telaş haline geri döndürdü.

Recep Gezi’yi okuyamadı.

Recep ABD’yi hiç anlamadı.

Recep “iş ve kader ortağı” Cemaat’in bir Truva Atı olduğunu çözemedi.

(Hâşâ huzurdan) Recep “Çok böbürlenme Allah’ım, senden büyük Recep var!”,diye gezinirken bir sabah uyandığında “Allah’ın parmağı olmadığı için gözüne önce Gezi’yi, sonra Cemaat’i soktuğunu” gördü.

İşte o an Tayyip’in ödü patladı.

***

Haziran 2013 öncesi biz Tayyip’i adeta ortalıkta hiç görmüyorduk. Her yer “Mağrur Recep” ile dolu idi.

Recep’in gözüne Gezi ve Cemaat sokulduktan sonra ise “Mağrur Recep”i hiç görmez olduk. “Mağdur Tayyip” ile yatıyor, “Mağdur Tayyip” ile kalkıyoruz.

Tayyip bu! Çok ürktü, çok korktu, çok panikledi.

Her an her şeyin olabileceğini biliyor. Recep, Tayyip’in içinde arada bir esiyor, gürlüyor ama Tayyip kimsenin iplemediğinin farkında.

Sütre gerisinde Recep devamlı kükrüyor, devamlı küfrediyor, devamlı suçluyor ama Tayyip panik içinde devamlı kendisi ile çelişiyor, devamlı tansiyonu yüksek, devamlı yürek Selanik, devamlı kendisine “bu da geçer!” diye telkinde bulunuyor.

“Çıkmadık candan umut kesilmez!” diyor.

Ama “korkunun ecele faydası olmadığını” da pekala biliyor.

Recep, Tayyip’e “ulan bu kadar korkak olmasan bu işle de baş ederiz” diyor.

Tayyip, Recep’e “ulan nefsine sahip çıkmaktan bu kadar aciz olmasaydın, bu hallere düşmezdik” diyor.

Ne Cemaat, ne ABD!

Recep’in en büyük düşmanı Tayyip, Tayyip’in en büyük düşmanı Recep!

Dr. Cüneyt Ülsever / Yurt

Odatv.com