Başarılı bir iş çıkarmış olmanın keyfiyle gözlerini kapatmış biraz olsun dinlenmeye çalışıyordu Ela. “Bu yorgunluğa değdi doğrusu.” diye düşündü.

Aslında kazandığı paranın her kurşunun tadını çıkarmak istiyordu. Gözlerini kapatıp yine hayallere daldı, o çok istediği elbiseyi alıp sonra kızlara haber verip gece eğlenceye gidecekti.

Ertesi gün güzel bir kahvaltı yapıp ve sinemaya gitmesi; yatağını da değiştirmesi gerekiyordu. Beğendiği markadan güzel de bir yatak alabilirdi. Sonra güzel bir uyku seti, yepyeni yatakta mis kokular içerisinde uyumanın keyfini ne verebilirdi ki?..

Ha! tabii bu keyfin tam olması için bir de yeni gecelik alacaktı kendine; şöyle yumuşacık kıvrılıp yatacaktı yeni yatağına… Bütün bunlar hayalden öteye gitmedi, sorumlulukları vardı. Öncelikle kendisiyle çalışan ekibin parasını dağıtacaktı, çocuklar çok iyi çalışmışlardı doğrusu. Sonra faturalar, malzemeciye verilecek kalan bakiye, çocuklarına söz verdiği armağanlar ve yeni malzemeler için ayrılacak para... Hesap bittikten sonra elinde kalacak olan parayı düşündü gülümseyerek: “Buna da şükür…” dedi…

Haftanın ilk günü işe gitmeden kuaförüne gitmesi gerektiğini hatırladı. Yiğit iyi bir kuafördü. En azından Ela için öyleydi. Ela’nın saçlarının tarzını ezberlemişti artık. Her zamanki el çabukluğuyla saçlar boyandı ve fönü çekildi.

İş yerine gittiğinde ekibin kendinden önce geldiğini görünce sevindi. Ama herkesin suratı asıktı; ortada bir tuhaflık vardı. Aklında kırk tane soruyla yaklaştı:

- Günaydın çocuklar. Erkencisiniz de, bu suratlarınızın hâli ne böyle?

- Sevda dün gece eve gitmemiş Ela abla… Babası beni aradı gece, diğer arkadaşları da aramışlar ama hiçbirimizin haberi yok nereye gittiğinden… Annesi çok ağlıyor. Tek bildiğimiz, evlerinin yakınlarındaki büfecinin gördüğü doğruysa bir arabaya binmiş, arabanın içinde de dört beş kişi varmış ve hepsi de erkekmiş. Ama herhangi bir zorlama olduğunu görmemiş büfeci…

Sevda işe ilk başladığı gün babası getirmişti onu. “Eti senin kemiği benim Ela hanım, size güveniyorum.” diyip teslim etmişti kızını.

Ela, Sevda’nın üzerinden gözünü ayırmıyordu. Tuhaf bir kızdı. İyi miydi kötü müydü bir türlü çözemiyordu. Sinsi bir yanı vardı ama çözememişti. Verdiği bütün işleri yapıyor, hiç şikâyet etmiyordu. Birkaç ay bu düzende gitmişlerdi. Ara sıra annesi arıyordu. Bir keresinde de maaşının ne kadar olduğunu, maaşını tam zamanında alıp almadığını sormuştu. Sevda’nın dalgınlığını farkettiğinde nedenini sormuş ama net bir cevap alamamıştı. Birkaç kez gizlice telefonda konuşurken yakaladı onu ama “Genç kızdır, olur böyle şeyler.” diyip üstünde durmadı. Şimdi “Keşke sorsaydım.” diye düşünüyordu Ela.

Düşüncelerden sıyrılınca sevdanın babasını aramak için telefonunu eline aldı. Sevda’nın babasından ve annesinden hiç beklemediği tepkiler aldı Ela. Telefonun diğer ucunda bağırıyordu babası, annesinin de sesi geliyordu; Ela’yı suçluyorlardı kızlarına sahip çıkmadı diye… Ela şaşkınlık içindeydi. Günlerce evlerine gidip geldi, onların tüm hakaretlerine rağmen aileyi yalnız bırakmadı. Onların tepkisi de uzun sürmedi zaten, biliyorlardı aslında Ela’nın bir suçu olmadığını. Ela, Sevda’nın bütün arkadaşlarıyla tek tek konuştu. Arkadaşlarının çoğundan bir gün öncesi borç para almış, istediği para çok fazla olmadığı için kimsenin dikkatini çekmemiş ve vermişlerdi. Bu durumdan Sevda’nın kaçmak için plan yaptığı anlaşılıyordu. Merak edilen, nereye ve kime kaçtığıydı. Sevda’nın kız arkadaşlarından bir tanesi onun şehirlerarası otobüste host olarak çalışan bir çocukla konuştuğunu söyleyince çocuğu araştırmaya başladılar. Araştırmalar sonucu aynı tarihlerde çocuğun işten ayrıldığı ve bir daha kimsenin onu görmediği ortaya çıktı. Ne bir adresi vardı ne de ailesiyle alakalı bir bilgi...

Dayanılmaz bekleyiş bir ay daha sürdü ve sonunda Sevda’nın haberi geldi. O gençle beraber kaçmıştı. Sadece o olsa… Çocuğun iki arkadaşı daha onlarla berabermiş, Sevda’yı kuş uçmaz kervan geçmez ıssız bir yere götürmüşler ve günlerce kötü muamele yapmışlar kıza… Direndikçe de dövmüşler. Sonra da kızı yol kenarında bir tarlanın içine atıp kaçmışlar. Köylü bir karı koca bulmuş Sevda’yı; baygınmış.

Evlerine götürüp bakmışlar ona. Sevda açlıktan, yediği dayaklardan ve o kötü muameleden dolayı şuurunu kaybetmiş. Kendine gelmesi ve kim olduğunu hatırlaması günler almış… Zavallı karı koca korkudan polise de gitmemişler; ne yapacaklarını bilemedikleri için de beklemişler. Sevda kendine geldiğinde ailesinin kim olduğunu, başına gelenleri bir bir anlatmış ondan sonra birlikte karakola gidip yardım istemişler.

Ailesi Ela’yı arayıp Sevda’nın bulunduğu haberini verdiklerinde Ela derin bir oh çekmişti. Bütün ekip Sevda’nın evine gittiler hep beraber. Annesi kapıyı yarım açıp sadece Ela’yı içeri alınca diğerleri çaresizce kapıda beklemek zorunda kaldı.

Sevda bulunmuştu bulunmasına ama ailesi için utanç meselesi olmuştu. “İnsan içinde gezemeyiz artık!..” diyorlardı. Çok geçmeden haftasında taşınıp gittiler. Hiç kimseye bir adres ya da telefon numarası bırakmadılar…

Onlar gittiler ama Ela bu olayın etkisinden yıllarca kurtulamadı. Kızlarına daha bir sarıldı. Onların her anları, her konuştukları, düşündükleri daha bir önemli oldu Ela için. Sevda için hep dua etti ona dua ettikçe de kızlarına sarıldı…



Duayen

[MEDIA]http://storagestart2.divshare.com/launch.php?f=13763657&s=cf0[/MEDIA]

İnsanlar hata yapar. Hataların bedeli bu kadar ağır olmamalı...

Üzüldüm annem. Güzel şeyler yaşamalısın sen...

__________________

Süpersin Duayen'ciğim, kalemine sağlık, teşekkürler...

__________________

Oldukça etkileyici bir yazı olmuş. Müzik de cabası..
Gönlünüze sağlık.

İnsanlar bazen yanılgıya düşebiliyorlar. Her istediğimiz , her yaptığımız iyi olacak diye bir kavram yok. Yalnış yollara sapıldığında ders alıp, yinelememek mühim olan.

Sevda'nın ailesinin tutumu günümüz şartlarına uygun olmuş. Maalesef bizim genlerimizden kaynaklı olarak hatayı yapan utanmıyor hataya uğrayan utanç duyuyor.

Demekki neymiş ;önümüze gelene güvenip ailemizi parçalamayacakmışısız.

Teşekkürler Duayen,hüzünlü bir hikaye kaleme almışsın.

__________________

Hüzünlü ve ders alınması gereken bir hikaye, çok beğendim teşekkürler ablam..

__________________

Hata yapmak.

Yapılan hata da sadece yapan kişi mi hatalı? Aile, çevre ve arkadaşlar... Hepsi yapılan hatadan pay almıyor mu?

Sonuçta hatasından dolayı suçlanan hep bir kişi oluyor ve diğerleri hatayı yüklediği kişinin sırtından aklanıyor.

Hayatımızın her evresinde ufak ya da büyük, zararlı ya da zararsız hataları ister bilerek, ister bilmeyerek hep yapacağız. Önemli olan yapılan hatalardan ders almak, onlarla beraber büyümek ve tekrarına düşmemek.


Paylaşım için teşekkürler Duayen.

İçeriği kötü ama alınması gereken dersleri gözümüze sokması bakımından oldukça güzel bir hikaye, güzel bir anlatımla düşmüş sayfaya...


Teşekkürler Duayen...

__________________
Ben hiç insan kaybetmedim...
Sadece zamanı geldiğinde, vazgeçmeyi bildim...

Dram niteliğinde bir hikaye denemesi, ama bence güzel olmuş sıkıcı değil akıcı sade bir dille anlatılmış.

paylaşım için teşekkürler duayen

__________________
Şeytanın çalışma odası, cahillerin boş kafasıdır.

Eflatun

Keşke biraz daha uzun yazsaydın diyeceğim. Uzun telefon trafiğinin ardından okuyabildim ve bir çırpıda da bitti. Merak uyandığı gibi sonuca kavuştu

Ablam ellerine sağlık. Etkileyici, bir o kadar da düşündürücü.