Büyük usta Gabriel Garcia Marquez lenf kanseriyken durumu gittikçe ağırlaşıyor... Marquez dostlarına, yaşamın her anının ne kadar değerli olduğunu anımsatan bir " veda " mektubu bırakıyor...Bu mektubu bir ustanın " insanlığa son armağanı" olarak görebiliriz... Yaşam boyu unutmamamız gereken gerçek öğütler bu cümlelerde saklı... Siz de asın gözünüzün önünde bir yere. Ve asla unutmayın….


Tanrı, bir an için bez bebek olduğumu unutsa ve bir yaşam armağan etse bana, aklımdakileri hemen söylemezdim, önce düşünürdüm konuşmadan. Maddi kıymetiyle degil, anlamıyla değerlendirirdim herşeyi. Gözümü her kapattığımda 60 saniyelik ışık kaybettiğimi anımsayarak az uyurdum, daha çok düşlerdim. Başkaları geri dururken yürürdüm. Uyanırdım başkaları uyurken. Başkaları konuşurken dinlerdim. Ve ne çok zevk alırdım çikolatalı dondurmadan!...

Bir parça yaşam verseydi bana Tanrı, sade giyinir, kendimi sırt üstü güneşe atardım, yalnız vücudumu değil ruhumu da çırılçıplak soyardım. Tanrım! Kalbim olsaydı eğer, buza yazardım nefretimi ve güneşin doğmasını beklerdim. Van Gogh düşüyle bir Benedetti şiiri çizerdim yıldızlara ve bir Serrat şarkısı, aya adadığım serenat olurdu. Gözyaşlarımla gülleri sulardım, acısını hissederdim dikenlerinin ve öpüşünü kızıl yaprakların.

Tanrım! Bir parçacık yaşamım olsaydı eğer, sevdiğim insanlara, onları sevdiğimi söylemediğim tek bir günün geçmesine izin vermezdim. Hayatımdaki her kadını ve her erkeği, onun en sevdiğim olduğuna inandırırdım. Aşkla yaşardım. Aşık olmadığı için yaşlandıgını anlamayıp, yaşlanınca aşık olamadığına inanlara ne kadar yanıldıklarını gösterirdim. Kanat verirdim çocuklara ama bırakırdım uçmayı kendi kendilerine öğrensinler diye. Ihtiyarlara, ölümün yaşla değil, unutmakla geldiğini öğretirdim.

İşte insanlar! Sizden bu kadar çok öğrendim... Öğrendim ki herkes, dağın doruğunda yaşamak ister, gerçek mutluluğun nasıl ölçüldüğünü bilmeden. Öğrendim ki yeni dogan bebek, minicik yumruğuyla babasının parmağını sıktığında, onu sonsuza dek tutsak eder. Öğrendim ki insan, ancak birini ayağa kaldırmak için eğildiğinde ona yukarıdan bakar. Sizden çok sey öğrendim. Ama gerçekte pek de işe yaramayacaklar. Çünkü bunları valizimde sakladıkça, ben mutsuz öleceğim.


Gabriel Garcia Marquez

Öğrendim ki insan, ancak birini ayağa kaldırmak için eğildiğinde ona yukarıdan bakar.

Demekki valizimizde sadece kıyafetlerimiz değil insanlığımızıda saklıyoruz..

Valizi boşaltmanın zamanı gelmiş.Allah tan benim valiz hafifti.

Marquezi hep sevmişimdir. Şu bir kaç cümleyle bile ne kadar çok şey öğretiyor insana. Yaşamın her anı gerçekten ne kadar da değerli..

__________________