Herkese merhaba..
Forumda yeniyim gündemle alakalı değil ama halet-i ruhiyemle alakalı yazmak geldi nedense içimden ve burada buldum kendimi.
Sizleri tanımıyorum ama belki kuracağınız cümlelere tutunabilirim.Umudum bu yönde...
Dünya'da insanlar ölürken,en soğuğundan en sıcağına savaşlar olurken,yaşadığım ülkede her gün ayrı bir çirkinlikte olay vuku bulurken,benim küçük dünyamda yaşadığım sıkıntılar elbette küçümsenecek nitelikte kalabilir fakat kendime fazla geldiğim bir zaman diliminden geçiyorum ve hergün daha iyi bir insan olmayı isteyerek uyanıyorum ama olamıyorum... Herşey üstüste geliyor klişesinin dışında kalmaya çalışırken içinde buluyorum kendimi.
Güzel günler görecek miyiz arkadaşlar? Sizin inancınız var mı buna? Benim kendimden de ülkemden de umudum kalmadı..Daha hümanist daha mutlu,umutlu daha güzel bir insan nasıl olunur? Neresinden bakmam lazım benim bu hayata...

Şimdiden hepinize teşekkürler...

__________________

Öncelikle aramıza hoşgeldin @PANKART ,
yazdıklarına gelince sanırım bu acı bu eziklik herkesin içinde vardır , ülkemizin problemleri sıkıntıları yaşadığı yada yaşanılan yada yaşatılan durumlara maaruz kalmasına birşey diyemiyceğim bu konuda kusura bakma , tutulacak bir tarafı varr mı ona da cevap veremiyceğim.. Ama ilaki cevap verenler olucaktır .. Bu konuda belki benden daha olumlu yazanlar olucaktır , yani rahatlaman açısından ümit ediyorum benden bu kadar

__________________
~ Bir Sevdadır ``Ankara ! ~

üç gündür ilmek boynumda,
sandalyeme ne zaman vuracaklar diye bekliyorum.
ama yine de gülümsüyorum

Hiç şanslı olduğunu düşündün mü?
Kaçırdığın otobüs...sen geçtikten sonra balkondan düşen saksı, fark etmediğin bir akrep...

Her sabah aynada kendine günaydın de. Kendine gülümsemeyi ihmal etme.

__________________

Bizim yeteceğimiz ve yetemeyeceğimiz olaylar vardır... Elbette bir insan olarak etrafımızda cereyan eden olaylar bizi etkileyecektir, yaralayacaktır, elbette üzecektir, zaman zaman karamsarlığa da itecektir...

Rolümüzü, yapabileceklerimizi, yapmamız gerekenleri iyi belirlememiz gerek sanıyorum...

Asla unutmamamız gereken şeylerden birisi, ki bu bana göredir, haddimizi bilmeliyiz...
Sonra SEVGİ... Karşılıksız olanından yani, düşenin elinden tutmak, susayana bir yudum su vermek, aça bir lokma ekmek vermek, üşüyenin üzerini örtmek gibi asgari insaniliklerden başlamak gerek diye düşünüyorum..

Nefret, kıskançlık.. İnsan üzerinde acayip yüklerdir... Bu duyguya kaptırdığımızda kendimizi iki cihanda da iki yakamız bir araya gelmez...

Vaktim dar şu an, hasılı kelam, güzel görmek için güzel bakmamız gerek... Etrafımızda olan biten acılara bigane kalmamız elbette düşünülemez, bana göre insan olmanın yolu, SEVMEK ve MERHAMETTEN geçiyor...

Çünkü insan sevdikçe hafifliyor...

__________________

Bizde bilirdik kıkırdak fıkırdak olmasını...Ama kalbe en güzel hüzün yakışıyordu, bizde onu bastık sinemize...

Tanıdık