Gizli kalmış bir köşe. Mozaik döşeli pazarı, daracık sokakları, begonvillerle süslü evleri, rüzgâr sörfü ve değirmenleriyle, adeta İzmir'in arka bahçesi.

Alaçatı'da ilk dikkati çeken mimari doku. "Alaçatı taşı" adı verilen ponza taşı görünümlü kesme taşlardan yapılan evler, kışın sıcak yazın da serin tutma özelliğine sahip.

Karabiber ağaçlarının sıralandığı yeni sokaklara dizili bahçeli villalar ise imrendirici güzellikte. Daldırma yöntemiyle üretilen Sakız ağaçları korusu, Yel değirmenleri, daracık sokaklar, kendine özgü, sakin ve sessiz. Bu sokaklarda yürüyenler için de, zevk veren bir huzur sığınağı.

Rüzgâr ve deniz gibi, Alaçatı'nın dar sokakları da sürprizlerle doludur. Yılların izlerini taşıyan iki katlı taştan evler, sokakların iki tarafında dizilidir. Ve yollarda insanların parlak yüzleriyle karşılaşırsınız. Alaçatı da camisiyle, antik dükkanlarıyla zengin bir kültürle karşılaşırsınız. Bu zengin kültürün kaynağı Alaçatı'nın inanılmaz etkileyici tarihinde yatar.

1850'lerde yakın adalardan bataklıkları kumla doldurmak için ve limanda çalışmaları için Alaçatı'nın güneyine Yunan işçileri getirildi. Bu Yunanlı işçiler yapılanmaya katıldı ve buralara yerleştiler. Sonraları üzüm bağcılığı ve şarapçılık yaptılar.

Hala bazı Yugoslav ve Makedon göçmenlerden burada yaşayanlar var. Alaçatı onların evleri fakat savaşlarda Anadolu'nun içlerine kaydılar. Ve Kurtuluş Savaşı'ndan sonra bunlar Selanik'li Crete'lı ve Kos'lu göçmenlerin arasına katıldılar. Bu göçmenler bölgeye tütün üretimini getiren insanlardı.

Alaçatı denince akla ilk gelenler Teknoloji harikası yel değirmenleri olmalı. Yıllarca kaderine terk edilen yel değirmenleri günümüzde hatırlandı. Rüzgârın gücü bu kere buğday öğütmek yerine elektrik üretiminde kullanılmaya başlandı.

Tüm katılımcı arkadaşların okumasını rica ediyorum... Lütfen Tıklayınız..

Tüm katılımcı arkadaşların okumasını rica ediyorum... Lütfen Tıklayınız..