“Eğitim anne dizinde başlar; her söylenen sözcük çocuğun kişiliğine konan bir tuğladır.”

Ailenin önemli işlevlerinden biri de çocuğunu eğitme işlevidir. Her aile bu işlevini karşılamak zorundadır. Bu aynı zamanda herkes için toplumsal bir görevdir. Sağlıklı toplumların oluşmasının ilk basamağı ailede atılır.

Toplum olarak kalkınmak için; sağlıklı düşünen soran sorgulayan, araştıran, sorumluluk sahibi gibi bir çok olumlu özelliklere sahip bireylerin yetişmesinin temeli ailede atılır. Aile çocuğa ilk eğitimin verildiği yerdir. Her şeyden önce aile, bir okul öncesi eğitim kurumu olarak kabul edilir. Çocuk okula başladıktan sonra, ailenin bu işlevinin bir kısmını eğitim kurumları üstlenmektedir.

Ancak aile, hiçbir zaman çocuğun eğitiminden kendini bütünüyle soyutlamış olamaz. Çocuk, okul hayatına başladığında da aile, çocuğun eğitimi konusunda ona yol göstermek, onu yönlendirmek okulla sürekli iletişim halinde olmak zorundadır. Bunun için okullarda bazı örgütler (okul-aile birlikleri gibi) kurulmaktadır (Ancak veli-öğretmen görüşmelerinin sağlıklı ve işlevsel olmadığı görülmektedir). Bu örgütlerde öğretmen ailenin desteğini almak için onlarla iyi ilişkiler kurmalı, çocuk hakkında bilgilenmeli ve kendi çalışmaları hakkında velileri bilgilendirmelidirler. Yani bu tür toplantılar, veli-öğretmen arasında bir diyalog kurmaya yönelik olmalıdır.

Toplumu oluşturan en küçük sosyal kurum aile olduğuna göre sağlıklı toplumların oluşması açısından çocuğun eğitimiyle ilgili olarak ailenin izlediği yol çok önemlidir (Ertuğrul 2002). Her aile, bir okuldur. Anne babalar ise o okulun hem öğrencisi hem de öğretmenidir. Ailenin çocuk eğitimine ilişkin anlayışı, içerisinde yaşadığı toplumun kültürüne ve normlarına göre değişmektedir.

Ailenin eğitsel ortamı, öğrencinin okulda öğrendiklerini ya pekiştirici yada köreltici bir özelliğe sahiptir. (Çelik 2003:11). Çocuğun ailede öğrendikleriyle okulda öğrendikleri birbirini destekleyici nitelikte olmalıdır. Böyle bir paralellik sonucunda öğrencinin okulda öğrendikleri pekişebilir. Aksi durumda öğrenilenler körelebilir.

Ana-babalar, kendilerini çocuklarının okul yaşamlarının bir parçası olarak hissettiklerinde eğitime daha çok değer verirler. Aile tarafından öğrenmeye ve başarılı olmaya güdülenir, aaaalerinde kılavuzluk edilir, çalışma ortamı sağlanan, çalışmanın yanında eğlenmeyi de içeren bir çalışma programı hazırlanan, düşüncelerine saygı gösterilerek fikirlerini açıkça söylemeye ve böylece yaratıcılığa teşvik edilen çocuğun öğrenmeyi gerçekleştirmesi daha kolay olacaktır.

Böyle bir ortam çocuğun kişilik gelişiminde de önemli bir rol oynayacak toplum içinde daha rahat bir yer edinmesini sağlayacaktır. Aksi durumda ise, anne-baba tarafından desteklenmeyen rehberlik yapılmayan her koşulda çocuktan çalışması istenen (çocuk başarısız olarak nitelendirilemez başarısızlığına yol açan etkenler araştırılıp düzeltilmeli) ve her şekilde çalışabileceğine inanan, eğlenmenin de bir gereksinim olduğunu göz ardı eden, merak ve ihtiyaçlarından ötürü utanç duyması sağlanan bir çocuğun öğrenmesinden söz etmek çok güçtür.

Ana-baba çocuğun en uzun süre ve en yakın etkileşimde bulunduğu kişilerdir. Özellikle anneler çocukların eğitiminde son derece etkilidirler. Anne-babaların eğitim düzeylerinin alt düzeyde olması onların çocuklarına gerekse okuldan beklenen akademik katkılara yeterince cevap verememelerine yol açmaktadır. Ailenin çocuğun gelişimine ilişkin değerlendirmelerini öğretmenlerle paylaşmaları gerekir.

Öğrenci, veli ve öğretmen arasındaki olumlu bir iletişim ancak öğrencinin gelişimini tartışarak, problemleri ve gereksinimlerini belirleyerek sağlanabilir. Bu iletişimi sağlamanın en önemli kaynağı da sağlıklı ve işlevsel okul-aile toplantılarıdır. Öğrenci ve velilerin aktif olarak eğitimin her aşamasında yer almaları özellikle de öğrencilerin kendilerini ilgilendiren konularda katılımı öğrenci merkezli eğitimin ve de daha da önemlisi demokrasinin gereğidir.

Öğretmen, velilerle her zaman iletişim halinde olmak istediğini belirtmelidir. Çocukların okul başarısı için gerek duyduğu desteği birlikte çalışmaya bağlı olduğu konusunda veliyi ikna etmelidir. Öğretmen veliyi okuldan uzak tutmamalı, okulun bir parçası yapmalıdır. Veliler, okulda ne olup bittiğini anladığında, güvenlerinin artmasına ve kendilerini okulla ilişkilerinde daha rahat hissederler. Bu çalışmalar için aşağıdaki etkinlikler planlanabilir:

Aile öğretmen toplantıları

Ev ziyaretleri

Telefonla iletişim

İletişim defterleri

Belli aralıklarla çocukların ve ailelerin gelişimlerine ve ihtiyaçlarına uygun bilgi ve broşürler hazırlama

Bu çalışmalar, ailelerin aktif katılımını ön plana çıkaran çalışmalardır. Amaç, ailelerin okul ve sınıf ortamlarını tanımaları, bu konularda bilgilendirilmeleri ve kendi rolleri neler yapabilecekleri konusunda ipuçları almalarıdır. Ailelerin evde ve okulda çocuklarıyla tutarlı bir biçimde etkileşim içinde olmaları ve ev-okul tutarlılığı açısından da bu çalışmalar önem kazanmaktadır. Okulun ilk yıllarından itibaren, ailelerin katılımı ile çocukların okul ortamında kazandıkları becerilerin ev ortamında pekiştirilmesi ve geliştirilmesi, okul-ev tutarlılığının sağlanması ve ailelerin okul ortamının etkili bir öğesi haline gelebilmesi bugün eğitim sürecinin temel hedeflerinden biridir.

Türkiye’de demokrasi ve insan haklarının yaşama dönüştürülmesi için aile odaklı eğitim çalışmaları sürdürülmelidir. Toplumsal yaşamın her alanında demokratik, laik, sosyal hukuk devletinin geliştirilmesi doğrultusunda, ailenin demokrasi ve insan hakları düşüncesini ve uygulamasını üreten kurum olarak işlevsellik kazanması sağlanmalıdır.

Her çocuğun ailesinden alacağı temel bilgiler, onun gelecekteki başarısını belirler.

Alıntıdır

__________________
''Türkiye, Atatürk'ü Allah'a borçlusun, geriye kalan her şeyi de Atatürk'e...''

Bazı olguları okulda vermek yeterli olmaz. Eğitim önce ailede başlar.
Anne-baba öncelikli örneklerdir. İyi temelin üzerine inşa edilmiş birey daha sağlıklı ve kalıcıdır.

Tabiki aile.

__________________

Ben okul eğitimini böyle kapalı cezaevlerine benzetiyorum. Oraya seni "zorunlu" olarak sokuyorlar. Hiç istemediğin dersleri, görmek dahi istemediğin insanları sana gösteriyorlar. Özel kabiliyetini dışarı vurmaya çalışmak adına hiç bir çaba göstermeyip, hapishane müfredatında ne varsa onları yüklüyorlar omuzlarına.
Sonra birgün geliyor ve tahliye oluyorsun.
Ama hiç bir vasfın olmuyor

__________________

Zorunlu olarak okula gönderip mevcut dersleri vermezseniz, yani isteyen bu dersleri alsın, istemeyen almasın derseniz, kaç çocuk okula gider? Bu durumda nasıl bir nesil yetişir sizce? İsteyen istediği dersi alsın veya istemediğini almasın derseniz, 06-19 yaş arası çocuklar neyi hangi ölçüye göre almak veya almamak isteyecek? Eğitim çağında elbetteki çocuk oynamak, eğlenmek isteyecektir. Oyun eğlence ortamları varken, çok bilinmeyenli bir denklemi çözmeyi öğrenmek için çaba harcamak çok da cazip bir durum değildir. Ama, bu matematiği şu veya bu kadar öğrenmek zorundasınız. Aksi halde, kaç yaşında olduğunuzu bilemezsiniz.

Eğitimi yöntem ve usul açısından, felsefi açıdan pekala da eleştirebiliriz, bunda sorun yoktur. Tam aksine eleştirilmesi de gerekir. Ancak, topyekün eğitim-öğretim süreç ve ortamlarını cezaevine benzetmemiz, eğitim öğretimin gereksizliğinden ziyade kendi tembelliğimizi, zorluklara karşı tahammülümüzün zayıflığını ifade eder bence.

__________________

İlkokuldan itibaren 5. sınıfa kadar çocuklara zaten temel dersler öğretiliyor. Matematik, Türkçe, Sosyal Bilgiler vs. Buraya kadar hiç bir sorun yok.

Benim eleştrim, bu 5 yıl boyunca bu çocukların yatkınlıklarını nasıl oluyor da göremiyorlar ? Bir çocuğu alıp, bir sınıfa kapatıp ona sürekli " bak bu kimya. Bu dersten seni sınav yapıcaz. O yüzden bu dersi iyi öğren ve sınavdan geç. Aksi halde BAŞARISIZ sayılırsın " deniliyorsa, o çocuk zaten gitmesin o okula ? Beyni sözel olarak çalışan bir çocuğa ne diye hayatı boyunca hiç bir zaman öğrenemeyeceği ve anlayamayacağı matematik, fen sembolleri/denklemleri "ezberlettirilmeye" çalışılıyor ?

Evet üstüne basa basa söylüyorum bu şekilde " zorunlu eğitim " bir hapistir. Çocukların kendi yeteneklerini köreltmelerine, hiç istemedikleri ve muhtemelen köprüyü geçtikten sonra bir daha yüzlerine bile bakmayacakları kitapları, dersleri, bilgileri kafalarına sokmak Ağırlaştırılmış Hapistir hemde.

Bina yapmak isteyen bir çocuğa ayrı, o binayı süslemek isteyen çocuğa ayrı dersler verilmeli.

__________________

Chprt can, sen çocukların yatkınlıklarını görmenin çok kolay bir iş olduğunu sanıyosun galiba. Öyle kolay falan değil. Çok güzel şiir okuyan bir çocuğu sözel öğretime yatkın sanarsın, veya matematikten fenden her zaman yüksek not alan bir çocuğu sayısal öğretime yatkın sanarsın. Sanarsın ama yanılırsın. Tam aksi olma ihtimali çok fazladır. İnsan bu, ineğe benzemez. İneğe iyi bakarsın, iyi beslersin, bol et süt alırsın. İnsan öyle değildir. Bir çocuğun bakarsın, ailevi sosyo ekonomik, kültürel durumu gayet iyidir, çocuk başarısız olur. Söz konusu ailevi şartları kötü olur, çocuk buna rağmen başarılı olur. Başka bir çocukta bu tam tersi olur. İnsan ve insana ait durumlar, tek boyutlu, üniform bir yapıda olmaz. İnsana ait durumlar çok karmaşıktır. Aynı sebepler, her zaman ve şartta farklı insanlarda aynı sonuçları doğurmaz. Tersinden de söyleyebiliriz; aynı sonuçların, farklı insanlardaki sebepleri aynı olmayabiliyor.

Çocuğun bina yapmaya mı, binayı süslemeye mi (senin tabirinle) yatkın olduğunu ayırdetmek, (bunu on milyon çocuğu düşünürsek) öyle çantada keklik bir problem değil Choppert.

__________________

O halde ne yapalım ? Bırakalım da kafalarını iyice çöplük ettikten sonra onlara dönüp " ne olmak istiyorsun " da diyemeyiz yalnız.

__________________

Bir sen söyleyeceksin, bir de ben. Bu işler işte böyle gelişecek değişecek Choppert. Kürd'ün göçü gide gide düzelirmiş derler hani. ) )

__________________

Aynen öyle. Yine değişen birşey olmayacak, yine herşey eskisi gibi kalacak.

__________________