“1 Numero adamsın azizim”, dedi. Bir anlığına durakaldım. Bu ifade tarzını beklemiyordum. Koskoca, kadim, yer yer ihtişamlı, hatta ağırlıklı olarak parlak, kozmopolit bir geçmişin tınılarını algılamamı sağlayan bu sözleri işittiğimde, saliselik bir sızı kapladı içimi. O güzelim, mağrur, mağdur, engin ve zengin geçmişi yitirmenin, sadece son emarelerine (son demlerine bile diyemiyorum) yetişebilmenin neden olduğu, bir tür öksüzlük hüznü çöktü içime. Bir an sürdü, sonra geçti, kendimi zorlayarak unutulmuşluğa kattım melankoliyi.

__________________