Şu adamın Galatasaraylılığına çok ihtiyacımız var.(İçindeki Fenerbahçe nefreti Galatasaray sevgisinden az olan arkadaşlara gelsin)

Sarı-kırmızılı renklere küçükten beri hayrandım. Galatasaray İzmir'e geldiğinde okuldan kaçar, maça giderdim. Bence Galatasaraylılık din gibi,mezhep gibi yerleşmiş, köklü bir inançtır.Galatasaray'ı işte bunun için tercih eder ve Galatasaraylılığımla her zaman gurur duyarım."

"Fenerbahce 20 bin, adalet bir yıl için 10 bin lira transfer ücreti teklif ederken, ben Galatasaray ile yıllığına 8 bin liraya anlaşma yaptığım gün mutluluktan uçuyordum..."

"Maçı sahadan önce beynimde oynamaya çalışırdım."

"Sahaya çıkmadan önce Allah'a dua eder, sahaya en son çıkmayı uğur sayardım. Aut çizgisini geçerken daima sağ ayağımı atardım.Maça başlamadan önce arkadaşlarım kaleye şut atarken, ben dolanıp durur, oyun başlayıncaya kadar topa vurmazdım... Sakatlandığım zaman, secde ederek iki elim önde 'Allah'ım sen bacaklarımı koru' diye dua ederdim."

"Galatasaray'ın alt yapısında 18 tane Metin vardı... Galatasaray'daki bu Metin'lerin sayısı bana söylendiğinde önce inanmamıştım. Futbol okulunun çeşitli kademelerinde bu Metin ismi dikkat çekmiş ve onları biraraya getirmişler. Sonra da bana haber verdiler, gittim hepsini kucakladım."

"Düşüncem şuydu;
Bir futbolcu sahaya çıktığında ya gol atmalı, yada attırmalıydı.
Her hareketi gole götürmeliydi takımını."

"Fenerbahce'ye attığım ağları yırtan golüm çok konuşulmuştu. Hikayesi ise şöyledir ;

Fenerbahce ile oynayacağımız her maçın havası ayrı olurdu. 1959 yılının 10 Haziran günü oynayacağımız Milli Lig'in ilk final maçının önemi çok büyüktü. Futbol federasyonu bu kritik maça Yugoslavya'dan hakem getirmişti. Tansiyon yüksekti. Maçtan bir gece önce Çınar otelde Yugoslav hakemin üç Fenerbahçeli yöneticiyle birlikte yemek yediği görülünce, İstanbul'da kıyamet koptu. Galatasaray kulübünün telefonları ihbarlarla inliyordu:"Maç Çınar otel'de masa başında satıldı...Yugoslav hakem Fenerbahçe'yi galip getirmek için ne lazım gelirse yapacak!.." bunun üzerine Galatasaray kulübü hakemin değiştirilmesi için federasyona başvurdu. Hakem şaşırmıştı ve ağlayıp sızlamaya başlamıştı. "Ne olur Galatasaraylılar'a söyleyin, böyle bir sebepten dolayı memleketime dönemem, maçı namuslu bir şekilde yöneteceğim."

Yöneticilerimiz bir toplantı yaptı, hakemi kabul etti ve o Yugoslav hakemle iki takım maça çıktı. 10 Haziran 1959... Dolmabahçe Stadı yükünü almış, ezeli mücadeleyi bekliyor. Sıcağa rağmen tribünler her zamanki gibi rengarenk... oyun hızlı başlamıştı. Maçı mutlaka kazanmak istiyorduk. Çok hırslıydık... Turgay uzun bir degaj yaptı. Boş top, ceza sahasının üstüne süzülmüştü. Topa kaleci Özcan Arkoç ile birlikte yükseldik. Özcan topa uzanabilmek için adeta benim sırtıma tırmanmıştı.. Çok yükselmiş, bu sebepten de dengesini kaybetmişti. İkimiz birden yere düştük. Özcan anlayamadığım bir şekilde kıvranmaya başladı. o anda Fenerbahce tribünleri benim Özcan'a vurduğumu zannederek küfretmeye başlamıştı. O çirkin tezahüratın ilk defa muhatabı oluyordum. Şaşırmıştım ve utanmıştım. Suçlu olmamama rağmen utanmıştım. O sırada yanıma Fenerbahçeli Nazi Erdem ve Basri Dirimlili geldiler. İkisi de çok sevdiğim arkadaşlarımdı...

Benim kasıtlı bir hareket yapmayacağımı benden iyi bilirlerdi. Ben onlarla konuşurken birden diz kapağıma bir tekme yedim. Acıyla tekmeyi vurana baktım. Bana vuran, kendine Fenerbahce'de yer edinmeye çalışan Avni idi. O acıyla ben de Avni'ye bir yumruk attım. Yumruğu Avni'nin suratına indirince saha karıştı. Antrenörümüz George Dick, Eşfak Aykaç, Muzaffer Bozok ve menajerimiz Osman İncili beni olaylardan sıyırıp saha dışına götürmeye çalışıyorlardı. O kargaşa arasında yöneticimiz Muzaffer Bozok ile Osman İncili Yugoslav hakeme kızıyorlardı. Aradan iki üç dakika geçmiş, saha boşaltılmıştı. Yugoslav hakem hışımla yanıma yalaştı ve saha dışını gösterdi.O güne kadar hiçbir hakemden bu kararı duymadığım için neye uğradığımı şaşırmıştım. Hırsımdan ağlıyordum. Sahadan çıkmadan önce gidip Fenerbahçe tribünü önünde çakıldım. Ben gidince onlar da şaşırdı. Biraz önce o çirkin kelimeleri bana layık gören insanlardı onlar. Durdum. Bir baştan bir başa o tribünleri süzdüm. Sonra eğildim ve bana küfedenleri selamladım.

Ortalık sakinleşmişti. Ben soyunma odasına gitmeye kara verirken Suat,Turgay ve diğer arkadaşlarım kolumdan tutup "Dur, hakem kararını değiştirdi galiba" dediler.

Oyun duralı 7 dakika olmuştu ve 7 dakikadan sonra Yugoslav hakem beni sahadan atmaktan vazgeçmişti. Karar değişince Fenerbahçeli futbolcular kahroldular.

Bundan sonra yüz binleri ağlatan tek golü ben atacaktım.
37. dakikada ağları parçalayan bazukayı Fenerbahçe kalesine ben yolluyordum. Allahım rüya gibiydi sanki o an...

Nuri bir pas atmıştı, sola doğru kaçtım. Osman hızla üzerime geldi, onu atlatmak benim için zor olmadı. Aut çizgisine kadar gittim sol ayağımı çizgiye dayayıp topu kepçeledim. En büyük korkum Naci idi. Naci Erdem ekseri bu toplara çift dalardı. Fakat ondan da sıyrıldım. Evet, önümdeki topa çok dar açıdan vurmak zorundaydım. Bu bir an meselesiydi. Bu kısa zaman içinde başımı kaldırdım ve kale içinde bir noktaya tüm kuvvetimle vurdum. Kaleci Özcan, köşeyi kapatmıştı. Buna rağmen top hızla kaleye girdi. Baktığım noktadan dışarı çıktığını ve ağları parçaladığını sonradan öğrendim.

Golden sonra arkadaşlarımın sırtındaydım. Tribünlerden "Cim Bom Bom" sesleri yükseliyordu. Halbuki hakem de dahil, golü Dolmabahçe stadındaki kimse farketmemişti. Hakem önce aut vermiş, sonra parçalanmış ağları görünce gole hükmetmişti. Maçtan sonra Fenerbahçe'nin eski kaptanlarında Fikret Arıcan "Vallahi azizim bizim zamanımızda topa en iyi vuran adam Bekir'di...Ama itiraf edeyim ki Metin daha iyi vuruyor" diyordu . "

"Eşim ve ailesinin sürekli baskısındaydım. Evliliğimin ilk günlerinde topu bırak diye diretmişlerdi. Gülüp geçmiştim bu komik sözlere. Ben nasıl aç, susuz yaşardım ki? Futbol benim dünyamdı. Topu bırak emri yerine gelmeyince bu defa daha komedi bir teklifle karşılaştım " Galatasaray'ı bırak İzmir'e dön..." diye diretiyorlardı.

Galatasaray'ı bırakacağım ha? Allah korusun! Allah yazdıysa bozsun! Galatasaray benim dünyam, Galatasaray benim yuvam. Nasıl bırakırım Galatasaray'ı?

Evet, İzmir'i eşim kadar severim. Ama benim bir de sevdiğim Galatasaray'ım var.

O aralar bizim Rusya seyahatimiz vardı. Eşim Oya, kafasındaki acı planı İzmir' de uygulamaya koymuş. Benim adımı ve imzamı kullanarak, Beden Terbiyesi Genel Müdürlüğü'ne bir mektup götürmüş... Gazetecilere de ''Metin Galatasaray'da satışa çıkarılmasını istedi '' demiş...

Aman Ya'rabbim... Böylesi görülmüş şey değildi.

İzmir bölge müdürü mektubu almış ve ''peki efendim'' demiş, ''mektubu hemen Ankara'ya yolluyorum.''
Bu mektubu ciddi zanneden Galatasaraylıları bir telaş almış. Ben Rusya'da iken bir yardım kampanyası açılmış. Amaç para toplayıp benim Galatasaray'da kalmamı sağlamak. Bunu duyunca Oya İzmir'den feryadı basmış ''Metin 500 bin liraya bile Galatasaray'da kalmayacak.''

Haber bana ulaştırılınca, gazetecilere bir açıklama yapmak zorunda kaldım. ve şu mesajı ilettim :

'Galatasaray'da kalmaya ailece karar vereceğiz.İzmir'i, eşim Oya kadar severim ama benim bir de yürekten bağlandığım Galatasaray'ım var.'

Ama Oya, Topağacı'ndaki evi boşaltıp, eşyaları İzmir'e götürmüş. olacak iş mi? O eşyaların bir çoğunu evlenirken Galatasaraylı taraftarlar hediye etmişlerdi. Ne derdim Galatasaraylı taraftarlara ben? Rusya'da artık daralmaya başlamıştım. Nihayet Yeşilköy'e inmiştik ama gözlerime inanamıyordum, İzmirsporlu yöneticiler beni kaçırmaya gelmişlerdi hem de bavul dolusu para ile ama Galatasaraylılar da korumaya.

Meğer biz Rusya'dayken komuoyu ikiye bölünmüş, Oya mı kazanacak, ben mi?

Ben Galatasaray'ı seviyordum elbette benim dediğim olacaktı. Ve Rüçhan Atlı'nın otomobiline biniyordum. Önce bizim eve gittik. Kayın validem "buraya Galatasaraylılar giremez " deyip kapıyı Rüçhan ağabeyin yüzüne kapamıştı. Hava elektriklenmiş eşimle tartışmıştık, yüzüklerimizi atmıştık. bir basın toplantısı düzenleyerek ''ben parayı Galatasaray'a tercih etmem'' diyor ve Galatasaray'da kalıyordum. Avukatım Süha Özgermi Karşıyaka adliyesindeki üçüncü celsede boşanma işini bitirmişti bile...

Spor yazarı Ahmet Çakır, 2011'in Eylül ayında, "Taçsız Kral Metin Oktay"adlı kitabını okuyucuları ile buluşturdu. Çakır, bu buluşmada, Metin Oktay'ın birçokları tarafından bilinmeyen anılarına yer verdi. İşte, o kitapta yer alan Metin Oktay'ın unutulmaz anıları, neden ona Taçsız Kral dendiğini fazlasıyla açıklar nitelikte..

Çok soğuk bir İstanbul akşamı, Şansal Büyükağa ile birlikte yemek yediği lokantadan bir kap lokum ile birlikte çıkar Kral. Bindikleri taksinin şoförüne, bütün caddeleri ve meydanları turlamasını ve nerede bir polis görürse durmasını söyler. Bu şekilde sabahın beşine kadar her gördüğü polise lokum veren Metin Oktay: “Her gece uyuyoruz, bu polisler bizim rahat uyumamız adına bu soğukta görev yapıyorlar, bir gece de biz onlar için uyumamış olalım.” der.

Göztepe’nin Galatasaray’a karşı kazandığı bir kupa maçı bitiminde, maçta kendisini tutan ve adım attırmayan 18 yaşındaki Özer’in, “Metin Abi, sizin bir hayranınızım. Ne olur benimle bir resim çektirir misiniz?” sorusuna, “Sen benimle değil, ben seninle fotoğraf çektiriyorum, çünkü maçın kahramanı sizsiniz” diye yanıt verecek kadar alçakgönüllüdür.

Gol attığında havalara zıplamayan, önüne bakarak santraya yürüyen bir futbolcudur o. Akıl almaz golleri nasıl attığı sorulduğunda, “Bilmem ki, vurdum gol oldu.” diyecek kadar utangaçtır.

“Tek adam olmayı hiçbir zaman istemedi. On bir kişi ile ‘bir’ olmayı onun kadar kimse başaramadı.” sözleri ile onu en iyi anlatan sözlerden birini söylemiştir Ergun Hiçyılmaz.

Avrupa Şampiyon Kulüpler Kupasında Galatasaray Polonya şampiyonu Bytom ile oynayacaktır. Bytom’un dünyaca ünlü kalecisi Szymkowiak, “Metin’den çekiniyor musunuz?” diye soran gazetecilere, “Metin mi? O da kim?” yanıtını verir. Karşılaşmada üç gol atan Kral, gidip Szymkowiak’ın elini sıkarak: “Bendeniz Metin Oktay” diyecektir.

Futbolu bırakırken jübile maçı öncesi, Necmi Tanyolaç: “Metin Oktay gibi bir golcü şüphesiz ki gelecektir sahalarımıza. Ama Metin Oktay gibi bir insanoğlu zor gelir dünyaya.” cümlelerine yer verir gazetesindeki yazısında.

Bir gün havaalanında polis kontrolünden geçerken bir polisin önünde hazırolda durması ve daha sonrasında elini öpmeye çalışmasına, “Yapma oğlum, ben sadece Metin Oktay’ım” der. Bu olayın tanığı olan Halil Özer, bir futbolcu olup da daha sonra her kulüp tarafından bu kadar saygı gören bir insan hatırlamadığını söyleyecektir.

1960’lı yıllarda doğan binlerce erkek çocuğuna onun ismi verilmiştir. Öyle ki futbolu bıraktıktan yıllar sonra, Galatasaray’ın altyapısında 18 tane Metin isimli oyuncu olduğunu öğrendiğinde kendisi de şaşıracaktır.

Bir gün paraya sıkışır ve senet kırdırır. Bir kese kağıdı dolusu para ile Kordon’a, tanıdıkları ile birlikte bir şeyler içmeye gider. Yanına gelen adamın biri kulağına bir şey söyler ve Metin Oktay bütün parayı adama verir. “Ya ne yaptın?” diye soran üvey oğlu Rıfat Pala’ya, “Olsun oğlum, onun paraya benden daha çok ihtiyacı var” diyecektir.

Simit tablamı çaldılar, ben şimdi patrona ne diyeceğim diyen simitçiye ise hem kendisinin hem de Rıfat Pala’nın cebindeki bütün parayı verir.

Bir başka gün, İzmir’de işlettiği lokalden bir önceki günün hasılatını alır ve Kordon’da gezici bir Milli Piyango bayisinin elindeki biletleri alır. Sonrasında oradan gelip geçen, muhtaç görünümlülere bu biletlerin tamamını dağıtır. Kimisine para da verir.

Vefalıdır. Yıllarca gerek karşılıklı gerek birlikte oynadığı Fenerbahçe’nin ve Galatasaray’ın savunma oyuncusu Naci Erdem’in hasta olduğunu duyar. Naci Erdem’in oturduğu Karagümrükteki bir kahvehaneye gider. Evinde rahatsız etmek istemediği hasta arkadaşına onu kahvehanede beklediği haberini gönderir. Biraz sonra gelen Naci Erdem’e hal hatır sorduktan sonra iç cebinden çıkardığı bir deste parayı, her ne kadar Erdem almak istemese de, kendisine verir. Öteki cebinde kalan paraları da kahvedeki gariban gördüğü kişilere dağıtır ve çıkar.

Adnan Polat’a misafir olur bir gece. Sabaha dek süren sohbet sonrası Metin Oktay gitmek üzere bir taksi çağırır. Adnan Polat da, uğurlamak için üçüncü kattaki evden aşağı onunla birlikte iner. Ancak Polat nasıl olsa hemen döneceğim düşüncesi ile ayağına terlik ya da ayakkabı giymemiştir. Bunu gören Metin Oktay “Böyle duramazsın, hasta olursun” diye ısrar ederek ayağındaki ayakkabıları çıkarır, zorla Polat’a giydirir ve çorapları ile taksiye binip gider.

Ölümünden birkaç saat öncesinde, içkisini içtiği barda, müzisyen Tarık Öcal ve gazeteci Arda Uskan ile sohbet ederken, Tarık Öcal, başarısının sırrını sorar. Nazım Hikmet’ten bir şiir okuyan Metin Oktay: “İşte bu şiiri bilmeyen ne top oynar, ne gitar çalar, işin özü budur kardeşim.” der.

İzmirspor'da meşin yuvarlığın peşinden koştuğu yıllarda, Galatasaray'a transferine karşı çıkan nişanlısının "ya Galatasaray, ya ben!" restine karşılık "Galatasaray!... o daha vefalı" deyip nişan yüzüğünü avcuna vererek cevaplayacak kadar, armasına kara sevdalı ve futbola aşık olan Metin Oktay, aynı zamanda dönemin Fenerbahçeli ünlü zenginlerden Müslüm Bağcılar’ın “Rakamı sen yaz” diyerek uzattığı transfer sözleşmesini “Bizi sevenlere ihanet etmeyelim baba” sözleri ile reddedecek kadar vefalıydı.

Fenerbahçe Dereağzı tesislerinde bir heykeli ve hayata vedasında tabutunun üzerinde Galatasaray'ın yanında Beşiktaş, Fenerbahçe ve birçok takımın atkıları bulunan Türk futbolunun unutulmaz efsanesi Metin Oktay'ın tarih sayflarını not düşen akıllardan hiç bir zaman silinmeyecek o efsaneleşmiş sözleri ile sizleri baş başa bırakıyoruz.

''Biz futbolun sahte dünyasının içindeyiz. Bu tamamen düzmece bir dünya. Bizlere, basit bir oyun oynamamız için milyon dolarlar veriyorlar, ama biz sadece sistemin devam etmesi için kendini satan köleleriz. Ben sadece futbolcu Almeyda, değilim. Ben bir babayım, bir insanım, bir çiftçiyim... Ve futbolun içinde kaldığım hergün gerçek Almeyda'dan uzaklaşıp kişiliğimi yitiriyorum.''

13 Eylül'ün 1991'inde elim trafik kazası sonucu aramızdan ayrılan Türk futbolunun "Taçsız Kral'ı" Metin Oktay'ı 21. ölüm yıldönümünde saygı ve özlem ile anıyoruz. Ha bu arada, bakmayın siz benim "Metin olabilmek.." dediğime, lafın gelişi işte..

Kral'a ve Galatasarayımıza yakışır bir konu oldu.


Redwine ellerine emeklerine sağlık olsun..