Selam millet. Yazar konusunda bir yanlış anlaşılma olmasın isterim. Konuyu açan Santos olabilir ama yazan benim. “Ben” biliyorsunuz ki Banemin oluyor.

Hakkımda atıp tutmuş bir yazısında. Sözde beni afişe etmiş sizlere. Benim gerçek yüzümü göstermekmiş amacı… ya ben gülüyorum bunlara. Vallahi, çok gülüyorum ben bu adama. Olayları bir de benden dinleyin istedim. Bakalım o zaman ne cevap verecek?

Santos Hakkında Her Şey

Evet, biz onunla bu sitede, bir konu hakkında tartışarak tanıştık. Hem tartıştık, hem tanıştık. Konuyu net hatırlamıyorum ama sanırım Afrikalı köleler ile ilgiliydi. Zimbabve ile ilgiliydi. O ise olayla dalga geçiyor, şembambe filan diye İbo’nun türküsünü söylüyordu. Olay İbo değil yani. Bildiğin insanlık meselesi ama insan nerede? Karşımda bi dana ile ne kadar yol alabilirdim. He he dedim geçtim.

Git zaman git zaman (nasıl gelir zaman? Gelmez, anca gider) bu serseriye karşı yumuşadı fikirlerim. Aslında komik bi adamdı. Ciddi konularda sabit fikirli olması dışında sorun yoktu. “40 yapar” “benim niye püskevitim yok” “işsazı issisin issasız” gibi radikal sağ söylemlerini de duymazlıktan geliyordum.

Bu eleman aynı zamanda metalci. Hurda alıp satmıyor, lütfen o geyiğe girmeyelim. Bildiğin kafa sallayan cemaatten. İstanbul’da bi konser varmış. Oraya gelmiş 3-4 günlüğüne. Duydum ki bütün parasını konser biletine vermiş, azıcık kalanı da ilk günkü Rammstein konserinde biraya harcamış. Sevaptır lan dedim, bi kahvaltı filan ısmarlarsam iyi olur. Bizim Lilyum’u aradım. Durumu anlattım. O da “ağabeycik sen ne iyi, ne muhteşem, ne yüce gönüllü…(bu daha uzundu ama yazmayayım hepsini) bi adamsın. Ara hemen, yarın bi kahvaltı tertip edip karnını doyuralım sabinin” demez mi? Sabi pek olmadı tabi ama kızcağız da bilmiyor belli ki anlamını.

Neyse aradım Santos’u. Buluştuk ertesi sabah. Peki neden Galata Köprüsü’nün altında buluştuk?

Birincisi burası en azından kaçış için uygun bir yer. Her iki yöne koşma, olmadı denize atlama şansın var. İkincisi bana daha uygun. Konser alanına veya kaldığı aparta uzakmış, bana ne?

Efenim biz Lilyum ile onu beklerken aramızda biraz konuştuk. “Bak kardeşim” dedim, “bu metalci tiplerin sağı solu belli olmaz. Ahlaksız, rezil olurlar. Sen neme lazım, şu biber gazını çanta koy” “Ağabeycik bu ne?” “Biber gazı işte. Çantanda dursun. Gerekirse çıkarıp sıkarsın gözüne gözüne” “Tamam”

Biz bu konuşmayı bitirdik, Santos damladı. Resmen damladı. Böyle yaylana yaylana yürüyen, gevşek bi tip. Kulaklarına nal gibi iki küpe takmış (bendeki sade, tek ve üstelik sol kulağımda) çenede sakalı ben diyeyim 20 santim siz deyin 50 santim. Üzerinde garip yazılı bi tişört… Neyse işte. Böyle bi tip bekliyorduk zaten. Yalandan sarılıp selamlaştık. Sonra kahvaltı yapmak için uygun bir restoran baktık.

Bakmayın bahsettiği kadar kötü bir yer değildi. Sadece saat biraz erkendi. O da Santos’un yüzünden. Big Four mu ne varmış (bakınız big seviyor) ona yetişecekmiş. İşte bu yüzden hem temizlik yapıp hem de servise yetişemeyen emekçi kardeşimin yerine çayları kendimiz aldık. İyi kötü, karnını doyurduk. Light birasını da içti. Bi de “bu meredi içmeden güne başlayamıyorum yau” demez mi? Elleri zaten titriyor. Aman sevgili okur, görmenizi tavsiye etmem. O kadar ki Lilyum kardeşimin eli çantasından ayrılmadı.

Sonra gitti bu eleman. Konserine, sonra memleketine.

O gün bi söz vermiş bulundum. Bodrum’a yolum düşecek dedim. Demez olaydım. Her üç günde bir arayıp “ne zaman geliyon hacı?” diye sorar oldu. Hacı ne ya? Hacı ne allasen? Neyse, artık bu aramalardan kurtulmak için yolumu Bodrum’a düşürdüm.

İzmir’deki muhteşem akşamın ve harika sabahın ardından yola düştüm. Yol boyunca geri mi dönsem diye de düşündüm açıkçası. Beni neyin beklediğini bilmiyordum, hatta itiraf etmem gerekirse, biraz da tırsıyordum.

Sonuç olarak Bodrum topraklarına ayak basmıştım. Daha otobüsten indiğim anda boynuma atladı bu. “Gel kahve içelim” “Hadi bira içelim” “kokoreç yiyelim” “manzaraya karşı amuda kalkalım” “taklalar atarak maç izleyelim” gibi birbirinden saçma, birbirinden iğrenç bazı önerilerde bulundu. Mecburen ilkini kabul ettim.

Ben yürüyeceğiz zannederken, bir de ne göreyim? Bu zatı muhterem pizzacı motoru ile gelmiş olmasın mı? Bence olmasın ama olmuş. Bildiğin pizzacı motoruna atladı, bana “bin hadi” dedi. Yahu bu adamın eli kolu titriyor, belli ki yine kahvaltıda sekiz on bira içmiş. Ben şimdi nasıl güvenip de bineyim o motora? El mahkum bindim. Bi tırstım tabi ama Allahtan trafik ağır akıyordu ve Santos da yavaş gidiyordu. Önce bi kahve içelim diye bi yerde durdu. Emperyalizmin kalesi! İçeri girsem bi dert, girmesem motorla seyahat… En iyisi gireyim dedim. Kasiyer kız inceden kesmese düşüncelerden kurtulamayacağım. Hoş hatundu hani. İsimliğine baktım, Özlem yazıyordu. Santos bi takım saçma sapan isimler geveledi ağzında, uzun uzadıya ama sonuçta kağıt bardakta kahve aldı. Ben “bildiğin kahve” dedim, porselen fincanda kahve verdiler. Şimdi onca mattirili, makitolu isimleri neden ezberlemenin anlamsız olduğu ortada değil mi sevgili okur?

Neyse işte, Özlem’in haşin bakışları altında kahvemizi içtik. Bana “aç mısın?” diye sordu. Şimdi açım desem kesin bi emperyalist mekana giderdik. Börgır mı olur, Mek mi olur artık. Ben aç olmadığımı, İzmir’de 63 tane boyoz yediğimi söyledim. Sanki bunu dememi bekliyormuş gibi, “o zaman deniz kenarında bira içelim” demez mi? Der.

Yine aynı motor ile bahsi geçen mekana doğru yol aldık. Yol da beni aldı. İçim kalktı, zira bu kez yol boştu ve Santos gazın yerini buldu. Son durağa geldiğimizde aklıma bi cinlik geldi. Santos’a küçük bi oyun oynamak ve daha yavaş kullanmasını sağlamak istiyordum. Motordan inerken kendimi yere attım. “Ağğğğ, düştüm lan!” gibi bi iki şey zırvaladım. Adam arkasını dönüp gülmeye başlamaz mı? Yahu insan bi iner, yardıma koşar. “Çok mu hızlı gittim, bundan sonra yavaş giderim. Affet” filan der. Yok, bu elimden tutup beni kaldırdı. “şimdi oraya bira ile pansuman yaparız, bi şeyciğin kalmaz” dedi. Oraya derken nereyi kastetti bilemedim.

Denize sıfır bi mekanda oturduk, hiç adetim olmadığı halde, bira içtik. Santos kahvaltısını yapmış, öğle yemeği yiyordu sanki. Garson huyunu bildiği için biraları buz kovasıyla peşinen getirmişti. Tabi Santos’un da bi doyma anı olacaktı. Ve oldu.

Oradan biraz manzara izledik, bi yerde o kokoreç yedi, ben ise dürüm. Yemez olaydım. Artık ne eti kullandılarsa bi ağrıttı midemi. Santos kokorecini mideye indirdi, üstüne şalgamını devirdi. Ben dürümü evirdim çevirdim, bi nane yiyemedim. Berbat bi şeydi ve bunun sebebi Santos’un ucuz mekan seçimiydi.

Hava kararmıştı. Artık anason için vize verilmişti. Barlar sokağını, adı meyhaneler sokağı olan saçma bir takım yerleri dolaştıktan sonra gerçekten adına yakışır, güzel bir meyhane bulduk. Bakın, İstanbul standartlarında on üzerinden iki zor alacak mekan, burada süper olabiliyor. Bunu da vurgulamayı kendime bir borç bilirim.

Mekan iyi veya kötü, oturduk, içtik rakımızı. Bodrum’a has bir meze olan köpoğlu hoşuma gitti üstelik. Yavaş yavaş Santos’un da düzgün işler yapabileceğine inanmaya başlamıştım. Ama o da ne? Daha ilk kadeh bitmeden bu oynamaya başlamasın mı? Üstelik çalan şarkı oynak bile değildi. “kadehlerdekiiiiii dudaaaak izzzlerriiinnnndeeaaaa!” hoba! Santosum coştu, durdurabilene aşk olsun. O oynayadursun, ben rakımı içtim. Masadaki mezeler ile Bodrum hakkında biraz sohbet ettim. Sonra Santos’u yakasından tutup eve götürdüm.

Tamam, sen yerde yatmayı seviyor olabilirsin. Klimanın önüne serilmek gibi bir fantezin olabilir ama ya ben? Benim yatağımı neden yere serdin be adam? Onu da geçtim, çarşaflar, yastık kılıfı hepsi şirket malzemesi. Nal gibi işlenmiş şirket ismi var hepsinin üstünde. Fakirlik derecesini düşündüm o an ve bu gence daha fazla yük olmamak (belki de bu adama daha fazla katlanmamak) adına ertesi sabah uyanır uyanmaz kaçtım Bodrum’dan.

İşte sevgili okur. Hakkımda atıp tutan sevgili Santos’un hikayesi budur. Varın siz düşünün nasıl bir ruh haline sahip olduğunu.

Oyyyyyyyy!.. Ben yazsam bu kadar kötü davranmazdım emin ol dostum.


Hadi ver cevabınıda göreyim. Bana birşey kalmamış zaten söyleyecek.


Ekstrası bile var.

__________________
Ben hiç insan kaybetmedim...
Sadece zamanı geldiğinde, vazgeçmeyi bildim...

Bu biraz Atın intikamı gibi olmuş

__________________

ForumGerçek Türkiye'nin Forumu

Anommmm Santos delirdi...

Yazanın kim olduğuna bakmadım, haliyle Banemin olması geekiyordu.. Okumayı bitirince Banemin'i mesajını görünce afalladım...

Emilio, bu savaşın galibi kesinlikle sensin.. Tebrik eder, gözlerinden öperim... Rakı ve balığı hakkettin...

__________________

Teşekkür ederim patron Ramazan çıksın yanındayım o halde

Sanırım kendi hakkınızda kendiniz yazmışsınız. (çok tuhaf bir cümle oldu farkındayım) Çok objektif ve eğlenceli bir insan olduğunuzu düşünürsem yanılmam galiba. Gülmeye gerçekten ihtiyacım vardı, teşekkür ederim

__________________

Kendini bilen arkadaştır



Boşuna sevmiyorum ben bunu

__________________
Ben hiç insan kaybetmedim...
Sadece zamanı geldiğinde, vazgeçmeyi bildim...

Kendi hakkımda yazdım ama sırf Banemin mutlu olsun diye yani. Yoksa ben böyle biri olabilir miyim? Belki olabilirim ama zorlamam lazım

Rica ederim. Gülünüz efendim, gülmek yakışır insana

Bunu derken? Tamam, sen mutlu ol diye yazdım ama bi yerde de hakkımı teslim etmen lazım. En azından eşitlikçiyim

Abartmayı eşit olarak kullanman konusunda sana sonuna kadar katılmaktayım


Aynı dalın meyvasıyız, aynı güneş altında ıslandık vs. diye giden bir şarkı vardı son seçimlerden önce.


Nedense aklıma geldi işte

__________________
Ben hiç insan kaybetmedim...
Sadece zamanı geldiğinde, vazgeçmeyi bildim...

Benle ilgili yazdıklarında neden kullanmadın bu 5 harfli kelimeyi


Demek ki huyu bu


Bak ben hiç abartıyor muyum birşeyleri? Neyse o yani!..

__________________
Ben hiç insan kaybetmedim...
Sadece zamanı geldiğinde, vazgeçmeyi bildim...