İnsanlar kanodan teker teker düştüler. Görüntü dehşet vericiydi. Geride sadece iskeletler kalmıştı. İşte piranhalarla ilgili gerçekler;
Katil ruhlu, doyumsuz ve kana susamış... Başka hiçbir hayvan bu yağmacılar kadar canavarlaştırılıp lanetlenmemiş. Yine de haksızlık etmemek gerekiyor; piranalar bizim bildiğimiz doymak bilmeyen birer canavar değiller. Ayrıca kızılderili kültürünün de önemli parçası; bazı Kızılderili kabileleri, suyun nehir yataklarından taştığı dönemlerde ölülerini toprağa gömemediği için, piranhalardan yararlanıyorlar

Piranhalar hakkında kendilerine ulaşan ilk haberler, Avrupalıların kanını dondurmuştu. 1553'te İspanyol istilacı Francisco Pizarro'nun Amazon havzasında yaptığı yağmalama seferine eşlik eden bir papaz, "Kurşun ve saçmayla yaralanan Kızılderililer, çığlık çığlığa kanodan nehre düşüyorlardı. Düştükleri noktada, nehirdeki canavar piranhalar tarafından parçalanarak bir-iki dakika içinde iskelete dönüştürüldüler" diye anlatmıştı, Öyle görünüyor ki, din adamı yırtıcı balıkların vahşeti, silahlı Hıristiyanların Kızılderililereuyguladığı vahşetten daha çok etkilemişti.

Çok istekli bir avcı olan eski Amerikan başkanı Rosevelt, Amazonlara gittiğinde, rehberleri onun bu seyahatten memnun kalması için , nehrin bir bölümünü ağlarla kapattılar ve yüzlerce piranayı burada aç bıraktılar. Piranalar iyice acıkınca, bir ineği bu bölüme attılar. Piranalar da ineği kısa bir sürede kemiğine kadar yediler. Bu tarz saldırının piranalar için mümkün olduğunu biliyoruz. Ancak, piranalar bunu ancak çok acıktıklarında yapıyorlar. Her gün yaptıkları bir şey değil.

Piranalar sanki cehennemden çıkıp gelen canavarlar gibi. Peki gerçekten de bunlar insanları bile yiyen katil balıklar mı? 30 yıl boyunca bu tropik yırtıcılar üstünde araştırma yapan Alman biyolog Wolfgang Schulte, piranhaların canavarlaştırılarak abartılmasını saflık olarak nitelendiriyor. Ancak, onları masum, insanlar için hiçbir tehlike yaratmayan balıklar olarak göstermenin de yanlış olduğunu düşünüyor. Gerçek, tam bu iki tanımlamanın ortasında yer alıyor.

Güney Amerika'da, genellikle küçük balıklar, çalı karidesleri, leş ya da böceklerle beslenen 30 piranha türü yaşıyor. Ve bunların içinde sıcak kanlı canlıları görmezden gelemeyenlerin sayısı ancak bir elin parmakları kadar, kırmızı ve siyah piranhaların (en tehlikeli olarak bilinen türler) bulunduğu çok az bir bölüm

Amazon Nehri'nin yan kolları 30'a yakın piranha türünün de anavatanı. Bu türlerin arasında dört tanesi, kuraklık baş gösterdiğinde sıcak kanlı canlılara da saldırabiliyor. Yağmur mevsimlerinde yeterli besin olduğu için balıklar da sakin oluyorlar. Bu dönemlerde Kızılderili çocuklar da hiç korkmadan piranhalarla dolu ırmakta eğlenebiliyorlar.

Pirana saldırısında önemli olan onun büyüklüğü değil, dişleri. Piranın dişleri yaklaşık 4 mm uzunluğunda, fakat jilet gibi keskin ve tüm çene mekanizması etkili bir koparma için tasarlanmış. Güçlü kaslara bağlı alt ve üst çenesinde sıralanmış olan ustura gibi dişler ağız kapandığında birbirlerine sıkıca kenetleniyor. Böylece pirana kendinden çok daha iri olan avından büyük parçalar koparabiliyor.

Piranaların bir ineği kemiğine kadar bu kadar çabuk soymalarının nedeni birkaç faktöre bağlı. İlki, piranalar çiğnemez. Isırdıkları zaman, etten büyük bir parçayı çiğnemeden doğrudan karınlarına gönderiyorlar. Diğeri ise, bu görevi yüzlerce pirana başarılı bir şekilde yerine getiriyor. Piranalar, çok uzman takım yiyicileridir. Piranalar etraflarında çok hızlı döndükleri için suda kaynıyormuş gibi fokurdama görüntüsü oluşuyor. Beslenme çılgınlığı boyunca piranalar sürekli olarak pozisyon değiştiriyorlar.

Diğer önemli faktör, piranalar büyük bir hayvanı dakikalar içinde yediğinde özel şartlarla yapmak zorundalar. Beslenme çılgınlığı piranalar aç kaldıklarında oluyor. Bu onların günlük olayı değil.

İngiliz zoolog Richard Fox, yaptığı bir deneyde, havuza aynı anda 25 süs balığı attı. Ancak beklenen çılgınlık gerçekleşmedi. Piranhalar ortaklaşa her gün sadece bir tane balık yiyorlar, günlük açlıklarını giderecek kadarını tüketiyorlardı. Ancak, diğer bütün balıkların hemen ilk gün yüzgeçlerini ısırmışlardı. Kaçma olanakları kalmayan süs balıkları, sanki yaşayan yiyecek depoları gibi baş aşağı suyun içinde öylece asılı kalmışlardı.

İşitme duyusu da mükemmel işliyor. Yüzen balıklar, düşük frekansta karakteristik ses dalgaları oluşturuyor. Ses dalgası suyun altında havadakinden yaklaşık 5 kat daha hızlı yayıldığı için, piranhalar, çırpınan yaralı balıkların oluşturdukları yüksek frekanslı basınç dalgalarını en bulanık sularda bile hızla algılayabiliyor.

Piranhalar anavatanlarında yerleri doldurulamayan birer sağlık bekçisi gibiler. Leş yiyen bu balıklar olmasaydı, nehrin taşmasıyla yaşamlarını yitiren vahşi hayvanlar, suyun içinde öylece çürüyecekti. Ortaya çıkan mikroorganizmalar, bu sıcak bölgede bulaşıcı hastalıklara neden olacak; yarattığı tehdit, kapısı bacası açık yaşayan insanlara kadar ulaşacaktı. Orinoco'da yaşayan bazı Kızılderili kabileleri, suyun nehir yataklarından taştığı dönemlerde ölülerini toprağa gömemediği için, piranhalardan yararlanıyorlar. Guaranos kabilesinden Kızılderililer, böyle dönemlerde ölülerini seyrek örülmüş ağlarla suya indiriyorlar ve cesetleri kemirmeleri için piranhalara sunuyorlar. Çıkarılan iskeleti daha sonra tüylerle süsleyerek cenaze törenini yapıyorlar.