Geçen Gün Ömürdendir

[@Suzim]

Geçen Gün Ömürdendir

Ne güzel, ne dopdolu bir cümle? İnsanoğlu, elindekilerin kıymetini hep yitirince anlar nedense?
Bir bilebilsek, öylesine geçirdiğimiz günlerde, aslında neleri bozuk para gibi harcadığımızı, kıymetini bilmeden, hak ettiği kıymeti onlara vermeden neleri tükettiğimizi?

Sevdiklerimize, onları kaybetmeden söylemeyiz sevgimizin derinliğini ve büyüklüğünü. Çoğu zaman ya hasta yatağındadır bu mutluluğu yeterince tattırmak için geç kalmışızdır; ya da- evet ya da- çok daha geçtir her şey için; çünkü o artık başka bir âlemdedir. Ve dünya gözüyle göremez gözlerimizdeki sevgi ışıklarını. Mezar taşlarıdır bizi duyan, gören?

Oysa onunla sıcak, tavşankanı bir yorgunluk çayını yudumlarken desek, deyiversek sevgimizi. ?Sen yanımda olduğunda, günün yorgunluğu bile güzel geliyor. Hele şu tavşankanı çayı balkonda, kızıl akşam güneşinde seninle içerek geçirdiğim dakikalar var ya; paha biçilemez benim için inan.? Desek ne olur sanki. Bunlar çok romantik geldiyse- biz duygularını anlatmayan bir milletiz ya, utanırız güzel şeyleri söylemeye- o zaman daha kısa cümlelerle, ama aynı şeyleri söylesek ne kaybederiz?
Kırk-elli yıllık mutlu, en azından istikrarlı, bir evliliği sürdürmüş dedelere ve ninelere oturup muhabbet ederken, bir sohbet esnasında, sorsanız:
– Eşinizi seviyor musunuz? Diye; ? O da ne demek, tabii ki seviyorum!? anlamında yüzünüze bakar ve:
– Seviyoz tabii. Derler.
– Peki bu sevginizi ona hiç söylediniz mi? deseniz; ilerleyen yaşlarına rağmen, kıyıdan köşeden küçücük bir çocuk çıkar, gelir oturur sanki yanınıza, yüzleri al al olur. Bedenleri şöyle hafiften öne eğilir, başları da. Ellerini dizlerinin arasına hafiften kıstırır, ustasının önünde utanma ve saygıyla karışık tekmil veren çırak edasıyla gülümserler. Ve yüzlerine çocuksu bir utanma yayılır;
– Yook? Derler.
– Peki neden? Sorusunu sormaya kalksanız; utanılacak bir durumdan can havliyle kurtulmaya çalışan suçlu çocuk edasıyla hemen geçiştirmeye çalışır:
-Canım sevmesek alır mıydık? Elbet sevdik! Hem ille söylemek mi lazım, o benim bakışımdan bile anlar. Cevabını alırsınız seslerinde hafif paylayan bir edayla.

Ses tonlarıyla adeta size: ?Karıştırma şimdi. Bunlar mahrem mesele!? der gibidirler. Utanmışlardır böyle özel konuları konuşuyor olmaktan, hemen üstlerinden atmak isterler bu duygunun etkisini?
Ama karşısındakini eleştirme fırsatını bir verseniz; eşlerindeki, çocuklarındaki hoşlanmadıkları yanları yalandan bir soracak olsanız; aman Allah?ım! Az önceki utangaç, sesi gayet cılız çıkan çocuk gider; yerine bir mükemmeliyetçi bir patron edasıyla burnunu havaya dikmiş, olabildiğince gür çıkan sesiyle direktif yağdıran, işaret parmağıyla karşısındakini gösterip, alabildiğine eleştiren, acımasız bir yetişkin gelir.
Neden böyle olduğunu hiç anlayamamışımdır; sevgimizi söyleyen yanımızın sesi cılız çıkar da; eleştiren, paylayan, kusur bulup söyleyen yanımızın sesi gür çıkar hep?

Evet? ? İlle de söylemek mi lazım canım!? mantığıdır ki; sevgimizi, sevdiklerimize söylememize engel olur? Biz sanırız ki, hal ve tavırlarımızdan anlar sevdiklerimiz her sözümüzü, her derdimizi. Söylemeye ne hacet canım; ağzımızı bile açmadan anlamalıdırlar ne demek istediğimizi. Hatta söze gerek duyuyor olmayı, onlar tarafından anlaşılmama, onlarla aramızdaki uzaklık sayar ve daha büyük bir gafa düşeriz.

Hâlbuki bize konuşma melekesini bahşeden Yaratıcı(c.c.), onunla gönüller yapalım, meram anlatalım diye vermiştir. Susup susup, ima etmenin çetrefilli ve dolambaçlı yollarında tavır yapalım diye değil?
Bir de daha yanlış bir anlayışımız vardır ki; hepten ilginçtir; Takdir etme fakirliğimiz, aferin cimriliğimiz. Evet, evet, takdir fakirliği, aferin cimriliği. ?Takdir etmenin de fakirliği mi olurmuş?? demeyin, olur.
Şöyle bir soracak olsak; kaçımız iyi ve pozitif davranışlar yaptığında anne-babasından takdir görmüş, aferin almıştır. Aksine aferin demenin ve takdir etmenin çocuğu, genci şımarttığı inancı çok güçlüdür toplumumuzda.

Bazı yörelerimizde; ?Her aferine pirinç pilavı dökmek? diye bir deyim vardır. Takdir edilme ihtiyacını açıkça belli eden kimseleri şaka yoluyla da olsa uyaran, eleştiren telâffuzlarımızdandır.
Oysaki en temel ihtiyaçlarımızdandır takdir edilme, kabul görme. Bu arada gözden kaçan önemli bir ayrıntı vardır: takdir edilen, kabul gören kişi, şımarmak bir yana; bir dahaki sefere daha iyisini yapmak için elinden geleni yapacaktır. Bu arada kastettiğim yerli yersiz iltifatlar, aferinler değildir elbette?

Sözün kısası; sevdiklerimize sevgimizi dilimizle söyleyelim, tavırlarımızla değil. Üstelik olabildiğince çok söyleyelim. Mümkün olan en uzun cümleler ve en tatlı sözlerle. Sevdiklerimizin takdir edilecek yanlarını hiç atlamadan hemen söyleyelim. Söyleyelim ki onlar daha iyisini gösterebilsin, yapabilsin.
Çok geç olmadan, hadi; geçen gün ömürdendir?
Ümmühan YAPAR