Beypazarı, İç Anadolu Bölgesi'nde Ankara'ya bağlı bir ilçe. Ankara'nın 98 km. batısında konuşlanmıs ilçedir.

Osmanlı Devleti'nin toprak rejimi ve askeri sisteminin bel kemiğini oluşturan tımarlı sipahi merkezleri'nden birisi olan Beypazarı, yöredeki sipahi beyine ve ticari, ekonomik hayatın yoğunluğuna istinaden Beğ Bazarı diye adlandırılmıştır.

Beypazarı, Roma döneminde, İstanbul'u Ankara ve Bağdat'a bağlayan önemli büyük tarihi geçit yolları üzerinde bulunmaktadır. İlk adı "kaya doruğu ülkesi" anlamına gelen Lagania`dır ve Bizans İmparatorluğu'nun piskoposluk merkezidir. M.S. 491-518 yılları arasında hüküm süren Doğu Roma (Bizans) İmparatoru Anastasios'un ziyaretine atfen şehrin adı, Lagania - Anastasiopolis (Anastasios Kenti) olarak değiştirilmiştir.

Tarihçe

Beypazarı ilçesine ilk çağda Hitit, Frigya, Galat, Roma ve Bizanslılar, daha sonra da Anadolu Selçukluları ve Osmanlılar egemen olmuşlardır.

Türklerin Sultan Alp Arslan komutasında Anadolu'ya girmesinden kısa bir süre sonra Marmara'ya ulaşmaları ile Beypazarı da ilk Türk akıncıları ile karşılaşmıştır. Selçuklu yönetimindeki Beypazarı, konum itibarı ile sık sık göç eden Türkmen boylarına yurt olmuştur.

Bu boylardan en önemlisi Kayı Boyu'dur. Selçuklu Sultanlığı kendilerine yurt olarak yer göstermiş, Gazi Gündüzalp yönetiminde ilk önce Ankara civarına yerleşmişlerdir. Osmanlı Devleti'nin kurucusu olan Osman Bey'in dedesi Gazi Gündüzalp'in mezarı Beypazarı'nın Hırkatepe Köyü'ndedir.

Selçuklular döneminde Beypazarı, İstanbul - Bağdat yolu üzerinde önemli bir ticaret merkezi olmuştur. Beypazarı, Orhan Bey'in Ankara'yı alması ile Hüdavendigâr (Bursa) Sancağı'na bağlanarak Osmanlı yönetimine geçmiştir.

İlçenin nüfusu 2007 genel nüfus sayımına göre 46.884'tür. Bunun 34.496'sı ilçe merkezinde, 12.388'i ise köylerde yaşamaktadır. Beypazarı ilçe merkezine bağlı 6 belde, çok sayıda köy ve mahalleden oluşmaktadır.

Beypazarı yöresel mutfağıyla meşhurdur. Beypazarına has şekillerde yapılan yemek ve tatlılar arasında tarhana, yaprak dolması (sarması), yalkı, bici, göce, perçem, yarımca, Beypazarı güveci, kartalaç, bazlama ekmeği, oğmaç, tohma, yarımca, şerit, uruş kapaması, Beypazarı kurusu, mumbar (Beypazarı sucuğu), baklava (80 katlı yufka), ebesüt, höşmerim ve havuç lokumudur. Bu yemek ve tatlıların bir kısmı Türk Patent Enstitüsü'ne kayıtlıdır. İlçede turizm sektörünün canlanması ile yöre mutfağı canlandırılmıştır.

Her yıl Haziran ayının ilk haftasında "Geleneksel Tarihi Evler, El Sanatları, Havuç ve Güveç Festivali" düzenlenir. Yerli ve yabancı gruplar gösteriler düzenler, konserler verilir, yöresel yemekler ve tatlılar tanıtılır. 2006 yılındaki festivale, iki günde 110 binin üzerinde katılım gerçekleşmiştir.

Beypazarı bozulmadan gelen dış cepheleriyle çok güzel fotoğraf veren bir yer. Az bilinen iç yaşantısı da pek bozulmamıştır. Hala birçok geleneği devam ettiriliyor.

Çayırhan Kuş Cenneti

Beypazarı İnözü Mağaraları

Hıdırlık Tepe

Mevcut yapısal özellikleriyle 17. yüzyıla tarihlendirilen cami, Selçuklu hükümdarı Sultan Alâeddin’e atfedilmektedir. Bu da yapının 13. yüzyılın ilk yarısında Selçuklu sultanı Alâeddin Keykubat adına inşa edilmiş bir caminin daha sonraki tarihlerde yıkılmasıyla yerine aynı ölçülerde ve belki de orijinal yapının temel duvarları üzerinde, yine “Sultan Alâeddin Camii” olarak adlandırılan yeni bir caminin inşa edildiğini düşündürmektedir.

Beypazarı Alaaddin Sokak’ta yer alan cami, giriş kapısı üzerinde yer alan kitabeye göre H.1096 / 1685 yılında inşa edilmiştir. Kurşunlu Cami; kare plânlı, üzeri tek kubbeyle örtülü harim ve önünde son cemaat revağından oluşan plân şemasıyla, Beypazarı’nda klasik Osmanlı mimarisini temsil eden önemli bir yapıdır.

3- İncili Cami

İstiklal Mahallesi, Kuyumcular Sokak No. 5'de bulunan yapı, eski ticari dokunun içerisinde, Kuyumcular Sokağı ile Çilingirler Sokağı'nın kesiştiği kavşak noktasında yer almaktadır. Cami, Çilingirler Sokağına cepheli üç Kuyumcular Sokağına cepheli bir dükkânın bulunduğu zemin kat üzerinde, içten içe 8.45 m x 8.88 m. ölçülerinde kareye yakın dikdörtgen planlı harim ile kuzeyde köşe yapılarak beşgene dönüştürülmüş bir son cemaat mahallinden oluşmaktadır. Üst örtü, dıştan beş omuzlu kırma çatı ve içten düz ahşap tavanlıdır. Yapı kütlesine dâhil edilen tek şerefeli ahşap minare, kuzeybatı köşede yükselmektedir

Zafer Mahallesi’nde, kendi adını verdiği Suluhan mevkiinde yer almaktadır. Yapı, kuzeyindeki Demirciler Sokağı ile güneyindeki Suluhan Sokağını, doğuda -giriş cephesi önünde- küçük bir meydanla birbirine bağlayan Yüksek Kaldırım Sokağıyla çevrilidir. Yapı, tarihi çarşının güneybatı ucunda yer alan ve ortasındaki su öğesinden dolayı halk tarafından “Suluhan” olarak adlandırılmış, tipik bir Osmanlı şehir içi hanıdır. Günümüzde oldukça harap ve özgün yapısal özelliklerini yitirmiş halde bulunan yapı, 1998’de başlatılmış ancak bugün durdurulmuş olan bir restorasyon geçirmektedir.

Tüm katılımcı arkadaşların okumasını rica ediyorum... Lütfen Tıklayınız..