Sanıldığının Aksine Sevginin Affediciliği Yoktur
Günümüzde kadın ve erkeğin birbirinden bekledikleri değişti. Dünyanın insana yönelik yabancılığı arttıkça, sevdiğimizden daha fazla bağlılık, romantik ve ölümsüz aşk beklemeye başladık. Kendimizi bir yerlere ait ve güvende hissetmemiz için; elimizdeki hiçbir şey yeterli değil. Sevilmek, sadakat görmek, birilerinin gözünde "en güzel, en iyi, en değerli" olmak ihtiyacı içindeyiz. Elimize geçtiğini düşündüğümüz mutlulukları daim hale getirmek için de akla gelmez yollara başvuruyoruz. Küçücük bir hayal kırıklığı ya da beklenmedik bir engel ise, yüreğimizde acı bir çığlığa neden olabiliyor.
Sevgiye yüklenilen anlam da değişti artık. Kendimizi olduğumuz gibi yansıtma cesareti bulduğumuz kişileri sevmek istiyoruz. En güzeli, en yakışıklıyı yada zengini değil. Aklımızın dibini korkmadan açıkladığımız ve kusurlarımızı bize ait zenginlikler olarak gören sevdalar yaşamak istiyoruz.
Sevgi her zaman, yürekteki, akıldaki ve dünyadaki yalnızlığın bittiği müjdesiyle gelir. Bu nedenle çok sıcak karşılanır ve başlara taç yapılır. İçerisinde söze dökülmemiş pek çok özlem barındırır. Bu özlemler; geleceğin müjdecisidirler aynı zamanda.
Kadın ve erkeğin birbirlerine yönelik elde ettikleri sevgi; başka sevgilerden farklıdır. Örneğin kadın ve erkeğin ana ya da baba olarak kazandıkları sevgi; cesurdur, sarsıntılara ve hayal kırıklığına dayanıklıdır. Hatta ölüme karşı bir zaferdir. Ana babanın sevgisi test edilmez, koşul taşımaz ve tek başına kalsa bile yaşamaya devam eder.
Kadın ve erkeğin sevgisi ise korunmaya muhtaçtır. Küçük bir çocuğun ana babadan beklediği gibi; kadın ve erkeğin paylaştıkları sevgi de birbirlerinden ilgi, güven, duygusal dışa vurum, kabul bekler. Böylelikle "sevilen" ve "seven" iki kişi doğayla kaynaşır ve yaşamla olan buluşmasına özel bir iz bırakır. Sevginin devamını sağlamak çok da kolay olmaz çiftler için. Çünkü kadın ve erkeğin sevgileri tek taraflı yaşama şansı bulmaz. Korunmaya ve beslenmeye her an ihtiyaç duyan bu çeşit sevgi; insanı değiştirme kuvvetini de elinde taşır. Severken değişiriz ve sevgi sadece sevdiğimize yönelik bir ilerleme değildir. Kendimize, çevremize yönelik bir gelişme oluşturur sevgi. Örneğin, kendimizi daha çok sevmeye başlarız. Diğer insanları daha net görürüz. Kadın ve erkeğin eşit sevgisi; özlenen barış umudunu da canlandırır. Kadın ve erkek sevgiyi büyütmeye başladıklarında kavgalar çekiciliklerini yitirmeye başlar.
Bunca özlemi ve gereksinimi bize armağan olarak sunan sevgi; yalana, dolana, yanlış anlaşılmaya acımasızlıkla cevap verir. Örneğin "bağlılık" ve "bağımlılık" böyle bir şeydir. Bağlılık sevginin doğal bir uzantısıdır. Bu bağa dayanarak, kendimizden sevdiğimize köprü kurarız. Bizden beklediklerini gönülden iletiriz. Bağımlılık ise her zaman bir yüktür ve bahanesi de sevgi olunca, ilişkinin çıkmazı çabuk gelir. Ya da güven, rahatlık ihtiyacını sevgi paketine sarmak; ciddi bir tehlikedir çiftler için.
Sanıldığının aksine sevginin affediciliği yoktur. Çekip gittiği zaman, bütün köprüleri yıkarak gider.
Sevgi pek çok koşul ister yaşamak için. Çiftler arasında eşit ilişki düzeyi gibi. Kadının asırlardır süren varoluş savaşı; sevginin egemen olduğu ikili dünyada geçerli değildir. Belki de bundan, gelecekte barış ve eşitlik umudunun mimarı da kadın ve erkeğin sevgisi olacaktır.
|
23.11.2010, 17:16
