İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Kuşlar geçiyor, derken;
Yükseklerden, sürü sürü, çığlık çığlık.
Ağlar çekiliyor dalyanlarda;
Bir kadının suya değiyor ayakları;
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı.

Orhan VELİ

Eskiden İstanbul denince akla dalyanlar gelirdi. Ama 1920'li yıllarda İstanbul Boğazı'nda bulunan 50'yi aşkın dalyandan sadece biri, Beykoz Dalyanı bugün de faaliyet gösteriyor.

Her yıl Mayıs ayında kurulan dalyanda, Temmuz ayına kadar avlanılıyor. Dalyancılar, önce 5-6 direği birbirine bağlayıp denize dikip direkler arasına ağları döşüyor. Sonra kapakçılar dalyan direklerinde nöbet tutmaya başlıyor. Karadeniz'den akın eden balıklar limana girince, dalyan direğindeki nöbetçi daha önce hazırlamış olduğu taşı balık sürüsünün arasına fırlatıyor. Kaçmaya başlayan balıklar limana doğru akın edip dalyanın kapısından içeri giriyor. Nöbetçi, hemen dalyanda çalışan diğer arkadaşlarına haber vererek dalyanın kapısının kapatılmasını sağlıyor ve böylece av sona eriyor.

Sazan, torik, çipura ve barbun dalyan ağına takılsa da orkinos yok artık. Anlatılanlara bakılırsa 1950'lı yıllarda Boğaz'daki dalyanlarda orkinos bereketi yaşanırmış. Dalyanda tutulan balıklar, sezon öncesi yapılan anlaşmalarla İstanbul'un lüks restoranlarının mutfaklarına yollanıyor. Dalyandan çıkan balıktan martılar ve Beykozlular da nasipleniyor. Restoranlara satılamayacak kadar küçük balıkların halka dağıtılması eski bir dalyan geleneği. Bu balıklar küçük de olsa lezzetli mi lezzetli!

Çalışanlar için varsa yoksa ağa takılan balık miktarı. Çünkü dalyan geleneğine göre balığın yüzde 60'ı işletmeciye, geri kalanı da çalışanlara pay ediliyor. O yüzden ta Bartın'dan kalkıp İstanbul'a, dalyanda çalışmaya gelen 25 kişinin gözü yine ağlarda olacak. Çünkü balıkların işi belli olmaz. Eğer yolunuz Beykoz'a düşerse ve denizin ortasında dalyan direğinden şehre bakan insanları görürseniz, bilin ki Karadeniz'den akan balıklar ve gencecik insanların hayalleri yine ağlara takılıyor.

Ne güzel... Eskilere dair hiç birşey kalmadı ki...Dalyan balıkçılarının çabalarını eski Türk filmlerinde görürdüm.

Karmaşalıkta ne onlar kaldı, ne de fazla balık türü.

Teşekkürler LaLe

__________________

Şiir nedeniyle konuyu kaç kez yeniledim bilmiyorum..

Konunun önüne geçmiş sanki...

* * *

Ellerine sağlık, teşekkürler LaLe...

__________________

Şiir, resimler, yazının anlatım dili ve anlatılanlar...

İlk girdiğim konu ve gerçekten yorgunluğumu hemen aldı...


Teşekkürler Lale...

__________________
Ben hiç insan kaybetmedim...
Sadece zamanı geldiğinde, vazgeçmeyi bildim...

Balıkçıların hayaline ortak olmak,dalyanların en tepesinde olmak isterdim.

Resimler öylesine güzel ki konuyu okumam zaman aldı. Lale'm yüreğimi sızım sızım sızlattın.

__________________

Beykoz Istanbul'un en güzel semtlerinden birisi bence Türkücügüm. Hala ufak bir kasaba havasini yansitmasi, kiyi kenarinda aksam üzeri oturan Beykoz'un yaslilarinin eskiye yönelik anlattiklari, onlarin Beykoz'a olan asklarinin yillar icinde hala hic bitmedigini gösterir.

Siir cok güzelmis, tesekkürler

Balıkların yakalanış şekli, direklerin tepesindeki gözcüler ve toplanan balıkların ortasına atılan taş... Zahmetli olduğu kadar da zevkli gibi görünüyor. Hele küçük boydaki balıkların halka dağıtılma geleneği... Gözlerini kapa ve dinle balıkların çağıl çağıl süzülüşleri ile balıkçıların hayallerini...

Orhan Veli boşuna öğütlememiş İstanbul'u dinle diye.


Teşekkürler Lale.

Beykoz İstanbul'un en güzel semtlerinde biriymiş.. Anca boğaz turunda karşıdan gösterdiler iyi mi...

* * *

Müşfik Kenter de şiiri mükemmel yorumlamış...

__________________

Ayakkabılarının vuracağından, ya da fotoğraf makinesini başkasının eline sıkıştırıp ''ben burada oturuyorum, hadi sen bir iki fotoğraf çek'' demenden korkmuşlardır sanırım

Kazın ayağı öyle değil işte..

Konu şirazesinden çıkmasın diye susuyorum..

Şiire gelin, şiire...

__________________