NELER GÖRMELİ NELER YAŞAMALI


Aşağıdaki dizelerin içeriğine felsefe olarak yaklaşmam, inanmam, bu felsefi düşünceler ile hayatıma yön vermeye başlamam lise yıllarında çevresinde İstanbul'lu teyze olarak bilinen, çok kültürlü bir okul arkadaşımın anneannesini tanımamla başladı . Annem babam ümmi idi. Cumhuriyetin ilk yıllarında küçük yaşlarda evlendirilmiş ve hayat kavgasının içine bırakılmış bir ananın, ter temiz hayat savaşçısı bir babanın 4 çocuğundan biriydim. Annem küçük gelinlerin ne ilki oldu nede sonuncusu oldu. Ailede ve çevresinde başka hatça’ler olduğundan ve fiziğine ve anatomik yapısına da uygun düştüğünden adı küçük hatça idi. Ana ve baba Mevla’na nın dizelerinde vurguladığı gibi her canlının ölümü tadacağı gerçeği gibi ölümü tattılar ama hayatı tadamadan bu dünyadan göç edip gittiler.


Aşağıya aldığım Mevlana şiirindeki felsefi düşünce beni çok bağlamış, bu minval üzere yaşamak çok hoşuma gitmişti ve fakat inanmak beğenmek başka şey inandıklarınızı sürdürmek başka şey, hayatın değişen şartları, değişen değer yargıları beni bu felsefi düşüncenin hicvi olan şiir içeriğinden zaman zaman ayrı düşürdü. Beşer olarak hatalar, yanılgılar, günahlar içinde oldum, yanlışlarımdan dolayı, hem yaratıcıdan hemde bilerek veya bilmeyerek 2 ci 3 cü kişilere verdiğim zarar ve rahatsızlıklardan dolayı özür dilemesini bildim.
Sonra bir şey daha öğrendim. Beşer olan şaşar, şaşan insanlarda hata yapar. Dört dörtlük insan, mütekamil düzeyinde insan şahsımda dahil göremedim bulamadım. Bunun için dost aradım gerçek manada aç kaldığımda ekmeğini böleceğim, üşüdüğümde hırkasını sorunsuz giyeceğim dost bulamadım.


Fertlere dejenere olmuş toplum bireylerinden ne dost, ne güvenilir insan bulmak her zaman kolayca olası olmuyor. Millet olarakda böyleyiz dost bildiklerimiz her zaman bizi arkamızdan vurdular, emin insan olarak bildiklerimiz bize dost olmayanların projelerinde eş başkan oldular. Siyasi ihtirasları dur durak bilmiyor.. Siyasi ve mali çıkarları uğruna yapamayacakları yoktur.. Ve biz ulus olarak böyle insanları bünyemizde barındırmaya onlara methiyeler dizmeye devam ediyoruz.


Gün ola harman ola demişler.. “Hafıza-yı beşer nisyan ile maluldür” Yarının nelere gebe olduğunu ancak yaratıcı bilir kul kaderini görecektir.


Sürc-i lisan ettik ise affola
　
　
MEVLANA’DAN
Sonsuz bir karanlığın içinden doğdum.
Işığı gördüm, korktum. Ağladım.


Zamanla ışıkta yaşamayı öğrendim.
Karanlığı gördüm, korktum.
Gün geldi sonsuz karanlığa uğurladım sevdiklerimi.
Ağladım.



Yaşamayı öğrendim. Doğumun, hayatın bitmeye başladığı an olduğunu;
aradaki bölümün, ölümden çalınan zamanlar olduğunu
öğrendim.



Zamanı öğrendim.
Yarıştım onunla...
Zamanla yarışılmayacağını,
zamanla barışılacağını, zamanla öğrendim...


İnsanı öğrendim.
Sonra insanların içinde iyiler ve kötüler olduğunu...
Sonra da her insanin içinde iyilik ve kötülük bulunduğunu öğrendim.


Sevmeyi öğrendim.
Sonra güvenmeyi... Sonra da güvenin sevgiden daha kalıcı olduğunu,
sevginin güvenin sağlam zemini üzerine kurulduğunu
öğrendim.


İnsan tenini öğrendim.
Sonra tenin altında bir ruh bulunduğunu.. .
Sonra da ruhun aslında tenin üstünde olduğunu öğrendim.


Evreni öğrendim.
Sonra evreni aydınlatmanın yollarını öğrendim.
Sonunda evreni aydınlatabilmek için önce çevreni aydınlatabilmek
Gerektiğini öğrendim.


Ekmeği öğrendim.
Sonra barış için ekmeğin bolca üretilmesi gerektiğini.
Sonra da ekmeği hakça üleşmenin, bolca üretmek kadar
önemli olduğunu öğrendim.


Okumayı öğrendim.
Kendime yazıyı öğrettim sonra...
Ve bir süre sonra yazı, kendimi öğretti bana...


Gitmeyi öğrendim.
Sonra dayanamayıp dönmeyi...
Daha da sonra kendime rağmen gitmeyi...


Dünyaya tek başına meydan okumayı öğrendim genç yasta... Sonra kalabalıklarla birlikte yürümek gerektiği fikrine vardım.
Sonra da asil yürüyüşün kalabalıklara karşı olması gerektiğine vardım.


Düşünmeyi öğrendim. Sonra kalıplar içinde düşünmeyi öğrendim.
Sonra sağlıklı düşünmenin kalıpları yıkarak düşünmek
olduğunu öğrendim.


Namusun önemini öğrendim evde...
Sonra yoksundan namus beklemenin namussuzluk olduğunu;
gerçek namusun, günah elinin altındayken, günaha el sürmemek olduğunu öğrendim.


Gerçeği öğrendim bir gün...
Ve gerçeğin acı olduğunu...
Sonra dozunda acının, yemeğe olduğu kadar hayata da “lezzet” kattığını öğrendim.


Her canlının ölümü tadacağını,
ama sadece bazılarının hayatı tadacağını öğrendim.


Ben dostlarımı ne kalbimle nede aklımla severim.
Olur ya...
Kalp durur...
Akıl unutur...
Ben dostlarımı ruhumla severim.
O ne durur, ne de unutur...


(( MEVLANA ))




06/07/2014
Mustafa AKTEN

__________________

Sahte hayatlar yaşayan insanların hakikati bulamayacağı gerçeği ve bizden görünmeyeni kendimizden ayrıştırarak hoş görüsüz, anlayışsız duyarsız bir toplum olduk. Ağlarsa anam ağlar gerisi yalan sözü de gerçeğimiz oldu çıktı.
Yazı çok güzel şuan da tam Mevlana nın bilge kızı kimya yı okurken denk gelmesi benim için gülümseme sebebi oldu.
Yüreğinize sağlık..!

__________________

Lisanın iklimi güzeldi. İçim ferahladı...

Yüreğine sağlık abi..

Bazen güzel şeyler söylemek, güzel şeyler yazmak istiyor gönül, ama...Sanırım çiğlikten olsa gerek, halden anlamayan önyargılara takılınca, meramını anlatamadığını düşünüyor insan...

Vesselam, güzel bakıp, güzel görüp, güzel düşünmek çözecek zorlukları...

__________________

Bizde bilirdik kıkırdak fıkırdak olmasını...Ama kalbe en güzel hüzün yakışıyordu, bizde onu bastık sinemize...

Tanıdık