• Antalya Müzesinin Tarihi:

Mühür: Üzerinde resim, sembol, isim, figür bulunan baskı yöntemi ya da boya ile desen basmada kimi zaman imza üzerine de geçen damgadır.

Tarihsel süreçte şahıs, ticari antlaşmalar ile yazışmalarda kurumsal veya tanrıyla ilgili olarak kullanımına rastlanmaktadır.

Özellikle tapınaklarda tanrılara hediye olarak sunulmuştur. En basit şekliyle çömleklerin ve sepetlerin kapatılması, siloların kayıt altına alınması ve korunması amacıyla kullanılmıştır.

M. Ö. 2000’li yıllarda şahıslara ait mühürler üzerinde dualar ve büyülerin bulunduğu bilinmektedir.

Genel olarak 1- Damga Mühürler, 2- Silindir Mühürler, 3- Silindir-Damga Mühürler olarak üç ana grubta toplanırlar. Erken Tunç Çağında kullanılan mühürlerin genel özellikleri baskı yüzeylerinde sivri uçlu bir malzeme ve çizgisel kazıma yönteminin kullanılmış olmasıdır.

Kazıma yöntemiyle yapılan mühürler kil, sıva, bal mumu, gibi kolay işlenebilir maddelerin üzerine bastırılarak kazınan şeklin pozitifini elde etmek amacıyla kullanılmıştır.

Baskı alanları yuvarlak, kare ve oval mühürler yaygın örneklerdir. Genellikle delikli kısa konik tutamaklı damga mühürlerin baskı yüzleri dış bükey olup baskı olanları birbirini dik kesen iki çizginin oluşturduğu dört alan içine çizgi geometrik unsurlardan oluşur.

Kilden mühür yapımında baskı yüzeyi ucu fazla sivri olmayan olasılıkla kemikten yapılmış bir gereçle kazınıyor ve mühür daha sonra fırınlanıyordu. Erken Tunç Çağında kilin yanı sıra deniz kabukları, kalker, mermer, alçı, kum taşı, serpatin ve lapis lazuli gibi yumuşak taşlar mühür yapımında kullanılmıştır.

• Tunç Çağı Takıları:

M. Ö. 4000 başlarında Tunç Çağına giren Anadolu insanı bakıra kalay katarak tuncu elde etmeyi başarmış ve tuncun yanı sıra bakır, altın, gümüş gibi madenleri dövme ve dökme tekniğinde işleyerek dinsel amaçlı veya günlük ihtiyaçlara cevap veren eşyalar, aletler üretmişlerdir.

M. Ö. 2000’de ise tunç ve gümüş bilezikler Anadolu’da bol ve sade olarak işlenmiştir. Küpelerin ilk örnekleri kulağa takılan sade halka süslerdir. Altın saç halkaları Anadolu’da Tunç Çağından beri görülmüşlerdir.

Bükülmüş olarak önceden hazırlanarak saça takılan saç halkalarının masif türleri ise ancak saça sarılmaları sırasında şekil almaktaydı.

Figürin: Genellikle canlı varlıkları betimleyen, kolay taşınabilen nitelikte, üç boyutlu küçük sanatsal yapılardır.

Oinokhoe: Kraterden şarap almak için kullanılan tek kulplu düz ya da yonca ağızlı olabilen sürehiye benzer kaptır.

Kothon: İçine parfüm, su veya yağ konulan kap türüdür.

Pyxis: Kadınların süslenme gereçlerini sakladıkları bir kutudur. Kulpu yoktur. Kapağının ortasında bir tutamağı vardır.

Skyphos: Yatay iki kulpu olan, çukur bir fincana benzeyen düzgün kenarlı, antik içki kabıdır.

Kylix: Geniş karınlu, açık ağızlı, çift kulplu içki kapıdır. Ayaklı ve ayaksız olarak iki çeşittir. Başlangıçta alçak koni ayaklı, derin çanaklı ve dudaklıydı. Zaman içerisinde ayak yükselmiş, çanak kısmı sığlaşmış ve sonuçta dudaktan ayağa kadar kesintisiz uzanan kıvrımla mükemmel bir biçim elde edilmiştir.

Lagynos: İçine şarap koymak için kullanılan bir kaptır. Uzun ve dar boyunlu, geniş ağızlı ve tek kulpludur. Şarap dükkanlarının önüne bir tabela gibi asılırdı.

Unguentarium: Ortasında bir şişkinliğe sahip, küçük boru şeklinde bir çeşit antik kaptır. Hellenistik Yunan yerleşmelerinde görülür, ancak İ. Ö. 7. y.y. başlarında başka yerlerde de görüldüğünden kaynaklarda bahsedilmektedir. Lakrymaterium ve balsamarium da diğer adlarıdır.

Huni: Yunanca ‘khoni’ sözcüğünden gelir. Bir sıvıyı ağzı dar bir kaba aktarmak için kullanılır. ‘Ağızlık’ adı da verilir.

Rhyton: Boynuz, hayvan başı ya da gövdesi biçiminde kaptır. Ya içki kabı olarak ya da dini törenlerde adak sıvısını dökmek için kullanılmıştır.

Lazımlık: Tuvalet ihtiyacının giderilmesi için kullanılan derin, silindirik gövdeli kap türüdür.

Matara: Yolculukta veya askerlikte kullanılan, boyuna veya bele asılı olarak taşınan genellikle deri kaplı su kabıdır.

Askos: Karın kısmı şişkin, kemerli kulplu antik yağ kabıdır.