Barbarlık Müzesi | Lefkoşa | Kıbrıs

[@LaLe]

Barbarlık Müzesi | Lefkoşa (Kıbrıs)

Barbarlık Müzesi, Başkent Lefkoşa’nın Kumsal Mahallesi İkinci İrfan Bey Sokak’ta bulunuyor. Müze tek katlı, bahçeli ve tam köşede şirin bir ev aslında. Lefkoşa Belediyesi sonradan bu sokağın adını Nihat İlhan’ın eşi “Mürüvvet İlhan Sokak” olarak değiştirmiş. Müze 1 Ocak 1966 tarihinde açılmış. 1975 yılında onarım görmüş. 1980 yılında Bakanlar Kurulu Kararı’yla kamulaştırılmıştır. Müzenin duvarlarındaki siyah-beyaz fotoğraflar Rumların 21 Aralık 1963’teki katliamları sonucunda kadın, erkek, genç, ihtiyar Kıbrıslı soydaşlarımızın şehit edilişlerini, bu soydaşlarımızın evlerinin, köylerinin yakılıp yıkılışını yansıtıyor bugünlere…

Murat Ağa, Sandallar, Atlılar ve daha birçok bölgede soykırımlar yapıldı. 1963-74 arasında 103 Türk köyü yerle bir edildi. Her kare fotoğrafta, ayrı bir öykü var. Bu öykülerin ortak adresi ise Kıbrıs Türkü’nü “ya ölümle”, “ya da göçle” yok etmek, adayı tamamen ele geçirip, Yunanistan’a iltihak etmek.

21 Aralık 1963, yani “Kanlı Noel” bunun en açık ifadesidir. Noel demek Hırıstiyan inancına göre Hz.İsa’nın Doğumunun kutlanması demektir. Hırıstiyanlık kan dökmeyi, katliam yapmayı emretmiyor. Ama Rumlar tıpkı bir vampir misali liderleri Papaz Makarios’un öncülüğünde Hz.İsa’nın bile doğum yıldönümünde bile insanlık dışı bir davranışla kan döküyorlar.

Le Figaro'nun katliamı duyuran başlığı

Araştırdığımız tarihi kaynaklara göre; “Kıbrıs’ta dinamiti patlatan ilk kıvılcım, 4 Aralık 1963′te Lefkoşe’deki EOKA eylemcisi Markos Dragos’un heykeline konulan bomba oluyor. EOKA bombayı Türkler’in koyduğunu ileri sürüyor. Ardından iki Türk öldürülüyor. Artık ok yaydan çıkmıştır… 24-25 Aralık’taki acı katliama işte böyle başlanıyor.”

Rumlar bu tarihte saldırıya geçerek, Türkler üzerinde müthiş bir soykırıma giriştiler. Sırada Kıbrıs Türk Kuvvetleri Alay doktoru Elazığlı Binbaşı Nihat İlhan’ın evi de vardı. Eli silahlı gözü dönmüş Rumlar gecenin bir vaktinde evin kapısına dayandılar. Binbaşı Nihat İlhan, evde yoktu… 18 Aralık günü evden çıkarak Alay’a gitmişti. Günlerce gecelerce eve dönememiş, Gönyeli ve Küçükkaymaklı’daki yaralı Türklerin yaralarını sarıyor, onlara sevgi, şefkat ve şifa dağıtıyordu. Nihat İlhan 6 ay önce Amerika’dan Türkiye’ye dönmüş, Haydarpaşa Askeri Hastanesinde göreve başlamış, çok geçmeden de tayini Kıbrıs’a çıkmıştı. Geldikten 2,5 ay sonra da çocuklarını yanına aldırmış, güvende olsunlar diye Kıbrıslı Türk Ailelerin yanındaki bu evi tutmuştu.

Daily News'in Lefkoşa'daki olaylar hakkındaki haber başlığı

Rumlar kapıya dayandığında, sokaktan gelen yüksek sesteki Rumca konuşmaları duyan Mürüvvet İlhan, çocukları Murat, Kutsi ve Hakan’ı yanına alarak, evin banyosundaki küvetin içine girerler. O sırada evde bulunan ev sahibi Ferdiye Gudum adlı yaşlı kadın da tuvalete saklanır. Evin sokak kapısı açılmayınca silahlı caniler tarafından kırılır. İçeri giren Rumlar Binbaşı’nın ailesini banyodaki küvetin içerisinde kurşun yağmuruna tutarlar. Ev sahibi kadını da tuvalette tararlar. Bu baskın sırasında Rifle otomatik mavzerlerle 15, Storn otomatik tabanca ile 12, mavzerlerle 6 olmak üzere toplam 33 el ateş edildiği, şehitlerin vücutlarındaki yaralardan ve duvarlarda hala yeri belli olan kurşunların izlerden anlaşılmaktadır. Eşinin ve çocuklarının şehit edildiğini Binbaşı Nihat İlhan, ancak 4 gün sonra öğrenecektir.

Müze’de Neler Var?

Müzenin kapıdan girişte sağ tarafta kırmızı boya ile tavandan aşağıya doğru insanın üzerine akan kan motifi verilen “Aralık 1963” yazısı göze çarpıyor. Tavanda, baskından kalma kurşun izleri siyah çerçeve içerisinde gösteriliyor. Bir odada 1963-1964 yıllarında yaşanan “Rum Katliamları”yla ilgili yabancı basında yayınlanan haberler sergileniyor. Bir diğer odada şehit edilen Türkler, yok edilen kültürel miraslar, bir başka odada Mürüvvet İlhan ve çocuklarına ait eşyalar, son odada ise toplu katliamlarla ilgili siyah beyaz fotoğraflar, izleyenleri yeniden o günlere götürüyor.

İngiliz bir gazetecinin Lefkoşa'da geçen olaylar hakkındaki yorumu

Barbarlık Müzesi’nin bahçesinde de aynı yılda yaşayan “Kumsal Katliamı”nda şehit edilen 11 Kıbrıs Türk vatan evladının anısına bir anıt yaptırılmış. “Kumsal Şehitleri Anıtı”da bu evi ziyarete gelenler tarafından açık havada ziyaret edilerek, hatıra fotoğrafları çektirilen önemli bir mekan. Anıt üzerinde şehitlerin fotoğrafları da bulunuyorlar.

Peter Moorhead - Katliamlara yorumu - New York Times

Bu anıt “Şehit Aileleri ve Malul Gaziler Derneği”nin katkılarıyla yapılmış. Barbarlık Müzesi’nin bahçesindeki bu anıtta Kumsal Şehitlerinin isimleri; Hakan İlhan, Kursi İlhan, Murat İlhan, Mürüvvet İlhan, Feride Hasan, Erdoğan Rifat, Tuncer Hasan, Mustafa Hasan, Mustafa Mehmet, Muhip Hüseyin ve Aziz Güner olarak yazılıyor. Rumlar, Kıbrıs’ta Türkler üzerinde çok sıkı bir soykırım politikası uygulamıştır. Barbarlık Müzesi 42 yıl önceki bu soykırımın delili ve belgesidir.
Kaynak

[@Tntcool]

Gezmiştim bu müzeydi, özellikle banyo kısmı yürek burkan cinstendi. Silinmeye yüz tutmuş kan izleri bile belli oluyordu.

Allah hepsine rahmet eylesin...

Eline sağlık Lale...

[@Canan]

İçim ürperdi bu nasıl bir caniliktir ki.

Böylesine kötü bir anıyı, içleri acıtan görüntüleri neden müze haline getirdiler ki... Yani devamlı o vahşeti anımsamak ve anımsatmak açısından diyorum insan gezemez o müzeyi.

[@Damon]

Gezilecek Canancım, çocuklara da gezdirilecek; neler yaşandığını, neler çekildiğini unutturmayacak devlet.

Bizde de Çanakkale gibi izleri halen görülebilen yerler, çocuklara, gençlere, yetişkinlere devletin okul çağındaki ve okul dışı eğitim programları ve gezi programları ile göstermesi şart.

Görecekleri şeyler ne kadar korkunç olsa da, görmeleri gerekli, görmeliler ki milli duyguları şekillensin ve güçlensin. Tarihte millet olarak, Türk olarak... neler çektiğimizi küçük yaştan itibaren bilsinler.

Kitap başında resimlerle göstererek, birkaç paragraf yazı okutularak öğretilemez milli duygular ve bağımsızlığın önemi. Fazla etkili olmaz yani.

Bu tarz yerlerle daha kalıcı olur, öğretilmek istenenler.

Japonlar mesela; ilkokul yaşındaki çocukları Hiroşima'ya atom bombasının atıldığı yere, bomba yüzünden zarar gören yerlere götürülerek eğitiliyorlar. Çünkü daha etkili ve daha kalıcı olacak, unutmaları kolay olmayacak...

Bizdeki göstermelik müslümanlar gibi Hıristiyanlar da Allah ve emrettikleri dışında hareket ediyorlar. Noeli seçmeleri çok anlamlı.

Güya din adına hareket ettiler.... Ama dertleri başka....

[@Türkü]

Yıllar önce gittiğim bir daha asla önünden geçmeye bile cesaret edemediğim bir müze.

Dışarıdan bakıldığında hoş bir ev görünümü olan müzenin içerisine ayak basar basmaz tüm yaşanmışlıklar yüzüme tokat gibi çarpmıştı. Banyoda vahşice öldürülen miniklerin kan lekeleri halen durmakta. İnsanlık ayıbı olarak nitelendirdiğim çirkinliklerden sadece birisi o evde o gece yaşananlar.

Turgut Özakman Kıbrıs kitabında 3 sayfa kadar bilgi sunuyor bu olay hakkında. Okurken içim yanmıştı.

Nutkumun tutulduğunu,konuşmakta bile zorluk çektiğimi hatırlıyorum müze çıkışında.

Kıbrıs Türkleri savaş zamanında neler yaşadı hep ilk ağızdan dinledim. Zor şartlar,susuzluk,vahşet.... daha yazamayacağım elimin varmadığı çok şey.

******************

Hasan Yusuf Güdüm’ün ağzından; (Müzede aynısı yazıyor)

24 aralık 1963 gecesi, eşim Feride’yle komşumuz binbaşı Nihat İlhan’ın evindeydik. Akşam yemeği yiyorduk. Ansızın kanlı dere tarafından eve kurşun yağmur gibi yağmaya başladı. Bulunduğumuz yemek odası çok tehlikeliydi. Çabucak banyoya koştuk. Burasının daha güvenli olduğunu düşünmüştük. dokuz kişiydik. Eşimden başka herkes banyoya sığınmış, eşim tuvalete saklanmıştı. Korku ve dehşet içinde bekledik. Binbaşı doktorun hanımı bayan İlhan banyoda, kollarında çocukları olduğu halde ayakta duruyordu. Ansızın sokak kapısının büyük bir gürültü ile kırıldığını işittik. Makineli tüfeklerle eve giren rumlar, her tarafı taramaya başlamışlardı. Bir ara rumca bir sesin “taksim istersiniz ha!” diye bağırdığını işittim. Tekrar kurşun yağmuru başlamıştı. bayan ilhan üç çocuğuyla birlikte küvetin içine yığılmıştı. vurulmuşlardı. bu esnada banyoya giren rumlar silahlarındaki kurşunları tekrar üstümüze boşalttı. Binbaşının çocuklarından birinin inlemesini işittim ve kendimden geçtim bayılmışım.

İki üç saat sonra ayıldığım zaman bayan İlhan’ın ve çocuklarının küvette ölü yattıklarını gördüm. Ben ve diğer komşular ağır yaralıydık. Eşime ne olmuştu acaba? derhal tuvalete koştum, yerde yatıyordu en vahşi bir şekilde öldürülmüştü. sokaktan silah sesleriyle karışık “ imdat! yetişin! bizi kurtaracak yok mu?” feryatları geliyordu. Çok korkmuştum. Yatak odasına geçtim ve karyolanın altına saklandım. Bir saat daha geçmişti. Uzaktan silah sesleri gelmeye devam ediyordu. ağzım kupkuruydu.Karyolanın altından çıkıp biraz su içerek tekrar banyoya geçtim. Bir saat önceki gibi, herkes olduğu yerde duruyordu. yaralı olanlara su verdim.

Sabah saat beşe kadar banyoda bekledik. Hiç sabah olmayacak sanmıştım. Hepimiz yaralıydık ve hastaneye gitmemiz gerekiyordu. Növber’le ben yürüyebiliyorduk. Orada bazı kimselere rastladık. Bizi alıp hastaneye götürdüler. Yolda giderken evde daha yaralılar bulunduğunu söyledim. Hastanede üç gün kaldıktan sonra uçakla Ankara’ya tedaviye gönderildim. Orada 4 ay tedavi gördüm. Fakat bir kolumu hala kullanamam. Kıbrıs’a dönüşümde uçak alanında rumlar tarafından tutuklandım. Bu anlattıklarımı tutukluluğum esnasında rumlara da anlattım. sonra serbest bırakıldım.”

[@LaLe]

Türkücüğüm, yazdığını okurken kendimi o insanların yerine koymaya çalıştım. Onların yaşadığı korkuyu ve her an ölümün yaklaştığını.

Sadece içim ürperdi, o anı yaşayamam ki

Hiç ummadığın, beklemediğin anda ölümü karşında bulmak... Ancak yaşamak lazım hissetmek için. Ama böyle bir durumu hiçbirimizin hiçbir zaman yaşamamasını umut ediyorum.

[@Mathematician]

Bu yazılanları bilsem de her seferinde yine gözlerim doluyor. Ne acılar çekilmiş, hem de hiç suçları yokken...

Umarım bir daha böyle acıkar yaşanmaz...

[@ReaL]

Buradaki katliamı gerçekleştirenlerden çok, insanlığı sorgulamak lazım..

İnsanlık kriterlerini taşıyan bir insan bu katliamı yapması mümkün değil.. Kin ve öfekeye bakın hele..

* * *

Konu için teşekkürler LaLe..

[@Öykü]

Ben de gitmiştim. Girişteki fotoğrafları görünce, içeriye bakamadım.
İnsanlığın kalmadığını gösteren içler acısı bir yerdi. Allah rahmet eylesin. Işıklar için de uyusunlar.

[@Liaaa]

Rumların ne derece vahşi olduklarının, beraberinde barbarlıklarının acımasız kanıtı.

Kurşuna dizilen bir ailenin evlerinin müzeye dönüşmesi, yaşanılanlardan ders alınması mı?

Emeğine sağlık, teşekkürler LaLe.