Ben Görmedim Çocuğum Görsün

[@Gülümsün]

Ben Görmedim Çocuğum Görsün

Bir çocuk için annesi ve babası dünyayı temsil eder. Çocuk annesi ve babası nasıl davranıyorsa, dünyadaki herkesin de aynı davranacağını düşünür. (Morgan Scott Peck)


Çocuğu tanımanın yanı sıra öncellikle biz nasıl ebeveynleriz onu keşfetmemiz gerekiyor.
Genellikle çocuklarımıza yaklaşımımız kendi doğrularımız ve gerçeklerimiz yönündedir.

Çocuk ailenin yansımasıdır. Kendi doğrularımızla yetiştirmeye çalıştığımız çocuğumuz bir de bakarız ki saldırgan asi bir yapıta bürünmüş yada tam tersi itaatkar, bağımlı bir çocuk olmuş. Çocukla ilgili konularda gelişmeye, sürekli onu daha mutlu yetiştirebilirim telaşında iken, kendi davranışlarımızla ilgili aynı farkındalığı gösteremeyiz. 'Ben bunları hak etmedim! Ben nerde yanlış yaptım' serzenişleri yerine 'Ben nasıl bir anneyim ya da babayım? Çocuğuma yaklaşımım ne ölçüde doğru?' Sorularını kendimize sorarsak daha doğru cevaplar elde ederiz.

Günümüzde ebeveynlerden en çok duyduğum sözlerden biri ‘Ama herkesin var’, ’Çocuk özeniyor’, ‘Okulda arkadaşlarının arasında mahcup mu olsun?’ Yaklaşımı ile anne babalar, aslında kendilerine ait bakış açısını ‘özenmek’, ‘mahcup olmak’, ‘herkesin var onunda olsun şeklinde ifade ediyorlar. Çocuklarına hayır demeyen, anneler/babalar aslında bunu kendileri için yapıyorlar ve bu sayede ya çocuklukların da yapamadıklarını bu sayede elde ediyorlar ya da çocuklarına yeterince vakit ayıramamanın vicdan yükünü maddesel şeylerle telafi etmeye çalışıyorlar.

Ben görmedim çocuğum görsün ebeveynleri; Çocuğa özgür bir ortam yaratma isteğiyle, ben merkezci, başına buyruk çocuklar yetiştirirler.

Bizim zamanımızda yoktu ben yaşayamadım çocuğum yaşasın anlayışında genel bir denetimsizlik vardır. Ne yazık ki bu anlayışta sınır koymayı ihmal ettiklerinden, çocuk sınırlarını özgürlükle kendi belirlemektedir.

Ebeveynlik rolüne eline alan çocuklar evin kontrol ve düzenini de yönetmeye başlıyorlar.

Çocuk istemiyor diye kimse odadaki o koltuğa oturmuyor, dışarı çıkılacaksa ve çocuğun dediği yere gidiliyor, günün hatta her şeyin planı onun istediğine göre oluyor ve anne baba böyle davranarak onu mutlu ettiğini düşünüyor. Bu ufak gibi gözüken detaylarda çocuğa verdiğimiz kontrol bizim ebeveynliğimizi yavaş yavaş ona geçirdiğimizi gösteriyor.

Çatışma ve problem anlarında kontrol edemediğimiz ve bu çocuk beni hiç dinlemez hep kendi dediği yapılacak sonucuna varılıyor.

Sonuç olarak çocuklarımızın davranış ve problemlerini değerlendirirken ilk önce süzgeçten kendi ebeveynliğimizi geçirmemiz gerekiyor.