Çaresizliğim ve Sen

[@jickata]

Çaresizliğim ve Sen



Kızıl bir Cuma akşamı...Koridorda aceleyle bir yere koşarken görmüştüm seni.
O siyah saçların ne güzelde dalgalanmıştı rüzgarda.
Bir şeyin habercisiydi bu rüzgâr, emindim.
Ve sen... o kadar etkiledin ki beni neye uğradığımı şaşırdım.
Ve hala o sıcak gülüşün yüreğimin bir köşesinde öylece duruyor.
İlk defa sevmenin tarif edilemez korkualrı içindeyim.
Uykusuz gecelerin yorgun sabahlarında seni düşünüyor ve korkularla yine sana doğru koşuyorum...
ve hep aynı soru düşüncemde “Ya severse” ,
işte o zaman neler olabileceğini düşünmek korkutuyor beni ve ilk defa yenileceğimi anlıyorum.
Karşımda kendinden emin gözlerin dudakların, ellerin bunu söylüyor bana..
ve seni tanımadan geçen bütün yılarla lanet ediyorum.
Önceleri hiç bilmediğim adını şimdi binlerce kere tekrarlıyor dudaklarım.
Gözlerin, gözlerime takılınca güçsüzlüğüm aklıma geliyor.
Beni sevmediğin, sevmeyeceğin..
O zamanlar öylesine yıkılıyorum ki bilemezsin.
Gün oluyor mavilerde, gün oluyor kırmızılarda, gün oluyor karalarda yaşıyorum seninle.
Dudaklarından çıkan her kelime suya bir taş atmışçasına büyüyor içimde..
Ve gözlerin... Esmer bir akşamüstünün serin hüznünü getiren gözlerin.
Görebildiğim, duyabildiğim her şey bana seni sevmeyi söylüyor.
Uzaklaştıkça yaklaşıyorum sana, işin en kötüsü de yaklaştıkça uzaklaşmaktan korkuyorum.
Belki hiçbir zaman sana seni sevdiğimi söyleyemeyeceğim.
Ne sana, ne de senden başkasına..
Düşün ki çoğu zaman kendime bile söyleyemiyorum.
Sevmek... seni alabildiğine sevmek, hiçbir şeyi umursamadan bütün karanlıkları hiçe sayarak sevmek.
Tutmak ellerinden, o derinlere inmek, gitmek oralara, o yerlere...
Orda hep sen olmalı, seni yaşamak ve olduğun yerde bile seninle sensiz olamamak.
Susmak... susmak... korkudan ölünceye kadar.....




Ne hasta bekler sabahı
Ne taze ölüyü mezar
Ne de şeytan bir günahı
Benim seni beklediğim kadar