Oldum olası sevemedim iki yüzlü insanları yalandan sevgi gösterilerini.Hele şu ay canııımmm la başlayan iltifatları.Yüzünü daima güneşe dönen ayçiçeği gibi insanları.Menfaati için yılların dostluklarını satabilenleri.
Hadi onlar neysede en dayanamadığım nankörler.
Yıllarca acısını sevincini paylaşırsın ölüsüne ağlar düğününe oynarsında sırtından indirdiğin gün yok sayanlar varya !

İşyerinde yanına verirler eğitirsin işi öğretirsin nasıl davranması gerektiğini anlatırsın azcık dişlendimi ilk işi kuyunu kazmaktır.

Akrabalıktada bu geçerli her dar zamanında hazır asker olursun.Ama seninde taştan olmadığın birgün kırılabileceğini hesaba katmaz.

Bu tipleri teşhis edip karşı durduğunda ise aa çok iyi biri niye sevmiyorsunki yanıtı alırsın taki kendileride darbeyi yiyene kadar.

Çevresindeki dönekler ve nankörlerden uzak durmanın tıptaki adı sosyal hayata uyum bozukğuymuş.Yani bu insanların davranışları sosyal hayat bu durumu kabullenmemekse sosyal hayata uyum bozukluğuymuş.
Bu yazıyı buraya kadar okuyan burdan sonrası için eee yani diyebilir,onlarada cevap vereyim son iki günümün bu kadrodan oluşan insanların arasında geçirince geldiler gitmiyolar

Haklısın geldiler mi bir türlü gitmek bilmiyorlar.
Kimse karşısındakinin de bir insan olduğunu duygularının olduğunu idrak edemiyorlar sanırım. Hep ver, hep ver. Ama nereye kadar?

Bir gün de sen şefkat göstersen ne olur ki?