Saray Yerine Gübre Fabrikası Yapılsaydı! | Necati Doğru

[@Canan]

Saray Yerine Gübre Fabrikası Yapılsaydı!



Fahiş hata gebe kaldı.

Fahiş fiyatı doğurdu.

Fahişin annesi belli.

Babası kim?

Tarım ilacı.

Mazot.

Kamyoncu payı.

Köprü parası.

Otoyol parası.

Kabzımal hissesi.

Market kârı.

Pazarcı payı.

Gübre.

Domates, patates, soğan, fasulye, mercimek, ekmeklik buğday unu, karnabahar, elma, portakal, limon, ıspanak, kereviz aklınıza ne gelirse; tüm tarım ürünlerinin “tarlada üretilip mutfağa gelinceye kadar” fiyatına etki eden kalemler.

Gübreden başlayayım.

★★★

Gübre fabrikaları hem devletin, hem özel söktürün elindeydi. Devletin elindeki gübre fabrikaları, özel sektör “tekel- kartel kurup” fiyatları fahiş artırmaya kalkınca hileyi bozucu görev üstleniyordu.

Özelleştirildi.

Kalanlar kapatıldı.

Özel sektöre satılıp da kapanmayan bir tek İGSAŞ kaldı. O da Türkiye çiftçisinin ihtiyacı olan ürenin sadece yüzde 15'ini üretebiliyor. İhtiyacın yüzde 85'i ithal ediliyor. Türkiye'ye üre satan ülkeler Kasım ayından beri her hafta fiyat artırdılar. Gübrenin fiyatı yüzde 80 arttı. Devletin elinde olması şart değil özel sektörü gübre fabrikası yapmaya teşvik edecek bir üretim stratejisi düşünülmedi.
Gübre fabrikası yapsaydınız.

Fahiş hamile kalmayacaktı.

★★★

Tarım ilacı üretimi de dışa bağımlı. Elimizde bir veri var: Genel olarak tüm yerli üretimde ithal girdi payı yüzde 45…

Bu çok yüksek bir oran.

Saray yapmak iyi.

İtibar getiriyor.

Fahişin babası:

Dışa bağımlılık.

İhracatın az.

İthalatın fazla.

Ticaretin zarar ediyor.

Bu durumda; 1100 odalı saray yapmaya gösterilen özeni ve hamleyi yerli üretimdeki ithalat payını yüzde 10'a yüzde 15'e çekebilecek bir kalıcı kalkınma hedefine odaklanmaya gösterebilseydiniz; tarımda, sanayide, teknolojide yerli üretim yapan insanlarımız 2021 yılına; “faiz- döviz- enflasyon sarmalına” düşmeden gireceklerdi. Ve bugün “fahiş fiyatla satanı çok ağır cezalara

çarptıracağız… Erken uyarı sistemi kuracağız…”

türü sakız olmuş altı boş övünmelere ihtiyaç kalmayacaktı.

★★★

Otoyol.

Köprü.

Körfez geçişi.

Boğaz tüneli.

Bunları yapan müteahhitlere de “geçiş garantisini dolar üzerinden” vermek zorunda kalıyorsunuz, çünkü yapım parasını dış bankalar verdiler, çok pahalıya yapıldı, yatırımlar ve dış bankalar garanti almadan 1 tek dolarlarını bile riske etmediler. Dolar artıyor, köprü, boğaz geçişi, otoyol ücreti de bu yüzden fırlıyor. Sonuçta Antalya'dan İstanbul'a domates getiren bir kamyoncu yollar ve köprüler için 1000 liradan fazla para ödüyor. Dış para ile çok pahalıya yapılmış köprüler, boğaz geçişleri, otoyollar, hastaneler, hava meydanları üzerinden Türk halkı soyuluyor. Devletin piyasayı kontrol gücü elinden özelleştirme yoluyla uçup gitti. Özel sektör tekel, kartel, oligopol kurmak yoluyla kârını yüksek tutabiliyor.

Üretim dışa bağımlı.

Ve kur şoku yaşıyor.

İşte fahişin annesi bunlar.

Fahişin babası kim?

Onu kim cezalandıracak?

Saray yaptırmadı ama bir ulusun gönül sarayına alkışlarla uğurlandı.

Almanya'da olup bitenleri yakından izleyen yazar Yalçın Doğan, dün Merkel için şunları yazdı: “Seksen milyon insan tek yürek, ayakta… Sokakta arabalar, alışılmamış biçimde, hep birlikte korna çalıyor… Bütün ülkede baştan başa, evlerinden balkonlara taşan insanlar hep birlikte tempo tutuyor… Ona oy veren, vermeyen, siyasetle ilgili, ilgisiz, hani derler ya “sokaktaki insan” diye, onların hepsi alkış tufanına katılıyor… Dakikalarca… Yürekten… Herhangi bir hesap yapmadan… İçten...” 18 yıl iktidarda kalan bu hanım politikacı, bu kadar alkış alabilecek ne yaptı: Almanya'yı Avrupa'nın en güçlü ülkesi yaptı, fakat bununla bir kez bile öğünmedi. Başarıyı hep ekibini öne geçirerek anlattı. Muhalefetle hiçbir zaman kavga etmedi. Yakın çevresinden, hısım ve akrabasından, partisinden hiçbir kimseyi devlet kurumuna atamadı. Kendisi gibi düşünsün düşünmesin herkesi dinledi. Halkına asla yalan söylemedi. Adı hiçbir yolsuzluk söylentisine karışmadı. VIP uçakla seyahat etmedi. Yatları olmadı. Saray yaptırıp oturmadı. Başbakan olduğunda “orta halli bir Alman'dı, bugün de orta halli bir Alman” olarak kaldı. Başbakan olmadan önce oturduğu evi 18 yıl başbakanlık yaptığında terk etmedi, aynı evde oturdu. Kendi alışverişini kendi yaptı. Yüzlerce koruma ile dolaşmadı. Markete de başbakanlık binasına da yanında tek koruma ile gitti. Makam arabası lüks olmadı. Evinde yemeğini kendi pişirdi. Yaşamında onu halktan ayıran en küçük bir lüks olmadı. Evde çamaşırları siz mi yıkıyorsunuz yoksa kocanız mı diye sordular. Şu cevabı verdi: “Çamaşırları ben ayarlıyorum ama, çamaşır makinesini eşim çalıştırıyor. Özellikle akşamları. Çünkü, bu işlere ancak akşam zaman bulabiliyoruz. Neyse ki, oturduğumuz apartmanın duvarları kalın olduğu için komşulara rahatsızlık vermiyoruz, çamaşır makinesinin çıkardığı sesten onları rahatsız etmiyoruz.”