|
Çevrimdışı
Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır.
|
Cevap: Bazı Şeyler (Daphlane)
Yalnız, arkadaşlıktan ve dostluktan yoksun bir profil çizdiğimin farkındayım. Dostluğu yerin dibine sokan biriyim hatta.
Fakat durum pek de öyle değil.
Fotoğraftaki kişi yaklaşık 11 senelik arkadaşım olur. Birbirimize hiç “dostum, kardeşim” ya da şu sıralar çok sık duyduğum “kanka” sözcüğüyle hitap etmiş değiliz. Arkadaşlığımızın reklamını da yapmadık, sosyal medya üzerinden destansı yazılarla birbirimizi de övmedik.
Birbirimizi çok kırdık. Yaptığımız hatalar yüzünden sırtımızı çevirdik ikimiz de. Uzun süre konuşmadığımız oldu.
Fakat bir gün, ikimiz de uyandık.
Arkadaşlık denen şey, üstünlük yarışı değil. Bir gün yüceltiyorken ertesi gün yüzüne bile bakmamak değil. Yapılan seçimler karşısında tavır takınmak değil. Yapılan seçim yanlış dahi olsa destek olmak, anlamaya çalışmak ve bunu kaçırılmayacak bir yaşam dersi olarak görmek demek. “Yanlış yaptın, ben haklıydım!” diye kibir içinde gurur meselesi haline getirdiğin her dostluk anlayışı senden çok fazla şey götürüyor. Kimse senin haklılık payını umursamıyor. Eşsiz bir bakış açın olduğu takdirde kıymetlisin. Ruh inceliğine sahip olduğun, ruha dokunabildiğin kadar… Savunduğun görüşler yalnızca sosyal medya hesaplarını süslüyorsa, bunu burnunun dibinde gerçekleşen meselelerde takındığın tavırla belli ediyorsun ne yazık ki. Uzağındaki meselelere ılımlı yaklaşıyor olman desinlercilik anlayışının senin ruhuna ve bedenine kurduğu hakimiyeti gösteriyor. Geçenlerde bir cümle okudum. “Sevgiyle isteyene sırtını dönüyor, yalvararak isteyene veriyorsun istediğini.” gibi bir şeydi. Bir kitapta geçiyordu.
Hayatımıza giren insanların tümünü düşünelim. Bu her kim olursa olsun sana “Oh be!” dedirtmiyorsa, sana aldığın nefesi zehir ediyor, hayatına en ufak bir güzellik katmıyorsa o insanın hayatında ne işi var yahu?
Düşünmek lazım. Hissetmek lazım. Çok sık kullandığım gibi “içselleştirmek” lazım. Her şeyi yüzeysel yaşamanın, küçümsemenin, varlığını var olmayan özelliklerinle belirtmenin hiç ama hiçbir manası yok.
Her şey su gibi berrak esasında. Öyle ya da böyle görünüyor dibimiz.
Hayatımız eşsiz. Başka bir şansımız olmayacak. Bu şansı neden hırslarımızla, nefretimizle, öfkemizle değersizleştiriyor, işlevsiz hale getiriyoruz?
Neden insana olan nefretimizi gururla haykırıyoruz da sevgimizi bağırmaya korkuyoruz? Zor olan sevmek, zor olan mutluluk… Neden basit olanı zoru başarmış gibi yansıtıyoruz? Mutsuzsun diye kendini zeki sanıyorsun, insan sevmiyorum diyor kendini garip bir yolla üstün kılıyorsun. Sen diliyle konuşuyorum fakat kendimi de bu grubun dışında tutamayacağım. İnsan sevmiyorum ve mutsuzum. Tek farkım bunlarla övünmüyor olmamdır. Sen de övünme. Düşündüğünde bana hak vereceksin.
Burada erdemden, sevgiden bahseden ben bile çevremdekilere ayna oluyorum ne yazık ki. Öfkem dinmiyor. Yüzüne güldüğüm insanın beni kullanılacak bir “nesne”ye dönüştürmesini hazmedemiyorum. Tıpkı ona benzemeye başlıyorum ben de. Kötüyle kötü oluyorum, erdemden ve sevgiden anlamıyor diye ben de anlamayanın kılığına bürünüyorum. Çok üzülüyorum. Hayatımı çöpe çevirdiğimi hissediyorum. Hayat bu kadar değersiz değil ki. Ne çok şey var öğrenmemiz, hissetmemiz gereken. Ne çok şey var yaşamamız gereken.
Bir insanın gözünün içine bakarak konuşmayan insanların yüzüne bakmayı bıraktığım gibi herkese de bu şekilde davranmaya başlıyorum. Ruhum bozuluyor. Dengem bozuluyor. Kişiliğimi kaybediyorum. Derinliğimi kaybediyorum. Onlara benziyorum. Ben onlara benzemek istemiyorum. İdeal tip olmak istemiyorum. İdealler başkalarının yaşam felsefesi olsun.
Ben istiyorum ki çevremi çok güzel insanlar sarsın. Öyle güzel olsunlar ki düşündüğümde içimde yeşeren sevgiden ötürü gözlerim dolsun. Çıkarına, uçkuruna düşkün olmayan; gerçekten okuyan, gerçekten düşünen, eşeledikçe derinine gömmüş olduğu güzelliklere ulaşılabilen, bir bağlamda sonsuz insanlar…
Ben bir açıdan çok şanslıyım. Kişiliğine bunları çok güzel oturtmuş insanlar tanıyorum. Bana çok güzel değerler katıyorlar. Bir anlamda da çok şanssızım, son dört senedir içinde bulunduğum çevrede ne yazık ki hırslarına yenik düşmemiş insan bulmakta çok zorlanıyorum. İstisnalarım elbette var. Ben hırstan nefret ediyorum. Yarışmaktan nefret ediyorum. Rekabet kesinlikle bana göre değil. Ama attığım her adım, yaptığım her hamle bu rekabet ortamında göze batıyor. Benim açımdan dünya hayatında cehennem hayatını yaşamaya benziyor bu.
Yarışmayın, hırslanmayın. Durun, nefes alın. Değer verin. Lafta değil, gerçekten değer verin. Derin derin nefes alırdım ben eskiden, daha güzel bir insandım. Şimdi boğuluyorum. Nefretle doldum. Kindar değildim, şimdiyse kinimi durduramıyorum. Ruhumun parladığını hissederdim, şimdi her şey karanlık.
Öğrenmek için geldiğim eğitim kurumundan daha da içi boşalmış biri olarak ayrılmak üzereyim. Öyle öfkeliyim ki… Öyle öfkeliyim ki!
Eğitimci olmanın inceliğini bilmek gerekiyor. Bir insanın çizdiği yola girmiş biri olarak elinden gelenin en iyisini vermek zorundasın. Bu, bilgi olmasın da başka bir şey olsun. Bir şey kat o insana. Kendine kattığın o erdemlerden bir parça bile bulaştıramıyorsan eğitimci olma. Öğretmenlerinin çoğundan nefret etmiş biri olarak kızgınlığımın esas sebebini açıklayacağım şimdi. Bana hiçbir katkısı olmadığı gibi olanı da benden koparandan nefret ederim. Benim içimdeki cevheri göremeyen eğitimciden nefret ederim. Kırılıp küsecek, tavır alacaksan, genelleyeceksen, küçümseyeceksen, çabayı takdir etmeyeceksen, haksızlığa göz yumacaksan, vereceğin şeyden emin olmayacaksan, bir hayatı katlanılmaz hale getirip muğlaklaştıracaksan kesinlikle eğitimci olma!
Eğitim psikolojik sorun affetmez. Affetmemeli. İnsan sevgin yoksa girme bu yola. Hemen yönünün aksine koş. Şu memnun olmadığın insan sürüsü senin eserin bir yerde. Sen aslında kendinden memnun değilsin. Göremiyor musun bunu?
Nicedir baş ağrılarımla boğuşuyorum. Son iki gündür ağrılarım yok oldu. Nefes aldığımı hissediyorum. Güzel müzikler dinliyor, zihnimi serbest bırakıyorum. Nefreti, öfkeyi, küskünlüğümü kovalıyorum benden uzağa. Güzel cümleler okuyorum. “İşte demek istediğim bu!” diye içten içe coşkuyla bağırdığım o güzel cümleleri… Güzel insanları düşünüyorum. Bana katkılarını takdir ediyor, minnet duyuyorum. Hemen piyanomun başına geçiyorum, hevesle bir iki parça çalıyor hatta şanslıysam ufak çaplı birkaç beste bile yapabiliyorum. Hayatın güzel olabileceğine inanıyorum. Çevremdeki büyük küçük her tür çatışmanın içinden sıyrılabildiğim için mutluluktan dans etmek istiyorum. Sesime güveniyor, bağıra bağıra şarkı söylüyorum.
Diyeceğim o ki güzel insanlara ihtiyacımız var. Hayatınızı çalan insanları bir düşünün, hayatınızı kendi hayatı gibi ziyan etmeye uğraşan insanlara şöyle bir bakın ve “Bunun burda ne işi var ayol?” deyin.
Onun orada bir işi olmasın.
|
29.01.2014, 21:11
.gif ":)")
Ellerine sağlık.. 
