Gülümsün Özel Sayfası

[@Gülümsün]

“Kendini yorgun hissetsen bile,
Başarı senden kaçsa bile,
Bir hata sana zarar verse bile,
Hatta ihanet sana acı verse bile,
Bir hayal yok olsa bile,
Gözyaşları gözlerini yaksa bile,
Kimse gayretini fark etmese bile,
Nankörlük ödülün olsa bile,
Anlayışsızlık seni gülmekten alıkoysa bile
Ve hatta her şey,
Hiçbir şey olsa bile,
Vazgeçme,

Yeniden Başla...”

[@Gülümsün]

“Kendinize,
dünyanın neye
ihtiyacı olduğunu değil,
size yaşam verecek şeyin
ne olduğunu sorun
ve hiç zaman kaybetmeden
gerçekleştirin.
Çünkü dünyanın ihtiyacı olan şey,
yaşam sevinciyle dolu insanlardır...”

[@Gülümsün]

Doğduğun ev kaderin midir bilemem.
Lakin kaderin en püf noktası eş seçimidir.
Seçtiğin eşin kaderinin tam ortasındaki en kuvvetli çekim merkezidir...
Yaşayacağın tüm olaylar bu seçimle şekil alır.
Eğer hakkını yanlış kişiden yana kullanmışsan bedelini çok ağır ödersin... Yalnızca senle de bitmez, evladın öder, annen baban öder eş dost öder, çevrende kim varsa bu bedelden nasibine düşeni öder....
Dünyanın en mutlu insanı kimdir diye sorsalar eş seçimini doğru yapanlar derim...

[@Gülümsün]

"Eylül de geldi çattı...
Kapıyı bile vurmadan geliyor.
Hüzün ayıdır Eylül.
Ama biz çok gördük bu sene hüzünleri...
Sen yapma bari Eylül...
Yapraklarını dökerken, ağlatma!
Güldür bizi...
Sararma...
Bütün yaz yeşillenemedik,
Sen bizi sarılara boyayıp daraltma...
Ilık ılık esen rüzgarınla götür,
Bütün derdi tasayı...
Hoş gel Eylül!
Ama ne olur, boş gelip bizi göz yaşı ile doldurma...

[@Gülümsün]

Her şey vaktinde güzel demiş eskiler
Su akarken testi dolar
Buğday varken ekmek çıkar
Kalbi kırdıktan sonra özür ne işe yarar
Dişin varken yenir her şey
Dökülünce süt bile sert gelir
Dizlerinde fer varsa yokuşlar düz gelir
Ferin bitince düz yol bile eziyet olur
Gençlik koşarak coşarak geçer bir çırpıda
Yorgunluğun adı yaşlılık olur
Kapı pencere gözleyerek dinlenir
Kalan ömür
Bir cam kenarında oturup çiçekle böcekle konuşmayı öğretir hayat insana
Giden yıllar gençlik desen
Kuş misali bir kere uçtumu
Bir daha getiremez kimse geri...


Alıntı

[@Gülümsün]

Maviyi seven kadınlar var ya azizim! İşte onları bulun ve sevin.
Meczup'un biri sokağın ortasında durmuş herkesi elinden, kolundan ya da eteğinden tutup çekiştiriyordu bunu söyleyerek. "Maviyi seven kadınları sevin! Çünkü mavi unut değil umuttur, hüzün değil mutluluktur."

- Adam haklı beyler! dedi iri kıyım birisi.
- Şiir gibi sözler bunlar. dedi kadının biri.

Dikkat çekmeyi başaran Meczup:
- Çiçeği kuruduğu için ağlayan kadınları sevin! dedi.
Kimse bir şey anlamadı onun bu seslenişinden.
Bir anlam da veremedi.

- Çünkü onlar yaşatmayı bilenlerdir ve her canın rabbin bir emaneti olduğunu anlayanlardır. Bir çiçeğe dahi bu kadar üzülen kadının yüreği dünyanın en yufka yüreğidir.

Sevilmekten başka bir isteği de olmaz bu kadının. Sevmekten başka da arzusu...

Meczup böyle söyleyince:
- İlahi bir yasa olmalı! bu dedi birisi.

- Yok öylesine söylenmiştir. dedi bir diğeri.

- Meczubun teki bu adam ! dedi başkası. "Sözlerini ciddiye almaya değmez."

- Yok yok bu adam hayatı iliğine değin yaşamış. Söyledikleri çok kalbi sözler. dedi bir başkası.

- Akli olmayan hiçbir söze itimadım yok! Kalbi olan çabuk unutulur akli olan ise kolayca unutulmaz. dedi yekdiğeri.
Herkes Meczup'un söyledikleri sözlere kendi zaviyelerine göre cevap veriyordu. Kimse haklı da değildi haksız da!
Meczup devam etti.

- Avucunda beslediği muhabbet kuşu öldüğünde bir hafta yas tutan kadınları sevin! Çünkü onlar yanmasını bilenlerdir. Kıymeti el üstünde tutanlardır ve sevmenin hakkını verenlerdir.

- Doğru söze ne denir? dedi bir kadın.

- Yanmasını bilenler, evet... Ben de öyle düşünüyorum. dedi başkası.

- Bir kutsal kitaptan alınmış gibi bu sözler. dedi ukalanın biri.

Kalabalık toplanmaya başladı Meczup'un başına. Onun sarf ettiği sözleri yüreğinden alkışlayanlar da vardı, başıyla onaylayanlar da! Durup muhakeme edenler de vardı, arada kalanlar da. Ama herkesin ortak fikri şuydu: Meczup, Allah için güzel konuşuyordu.

Hani yaz günü ansızın bastıran yağmurlar olur ya Meczup da:
- Babasını andığı vakit gözleri dolan kadınları sevin. deyince derinden bir "ah" sesi işitildi. Yusuf'un atıldığı kuyudan çıkan ah'a benziyordu. İbrahim peygamberin ateşe atıldığında çıkarmış olduğu... Bir aşığın göğe yükselen ah'ıydı bu. Bir kadın yere uzandı. Başka alemlerin acısıyla içi lebalep doluydu kadının. Ve ağzından çıkan ah yürekleri yakıyordu. Kalpten bakanlar onun ah'ından çıkan dumanı ve geriye kalan külleri görebilirdi. Ve onun gözlerine bakanlar kağıttan gemilerini hazırlayabilirlerdi. Siz hiç gözyaşı denizinde kağıttan gemiler yüzdürdünüz mü?

- Ne mutlu o babaya ki böylesine hayırlı bir kız bırakmış ardından. dedi güngörmüş biri.

- Babasının kızı... dedi onu tanıyanlardan birisi.

- En kutsal gözyaşıdır kızın gözlerinden dökülenler. Çünkü safi bir aşkın, sevginin tezahürüdür gözyaşları.

Meczup, o kadar yerli yerinde misaller veriyordu ki orada olanlar her cümlede kendilerinden bir şeyler görüyordu ve yüreklerine kadar hissediyordu.

Manevi bir hava sarmıştı orayı baştan sona kadar.

Manevi bir havayı soluyordu oradakiler.
Herkes dünyevi şeylerden uzaklaşmış manevi alemin Meczup'un eliyle onlara sunmuş olduğu yemişlerden ve içeceklerden alıyordu.

Ruhları haz içindeydi ve oradakiler ruh açlıklarını Mecnun'un doyurucu sözleriyle itmam ediyorlardı.
Hiç bu kadar mutlu olmamıştı oradakiler.
Ancak rabbin huzurunda bu kadar huşu içinde kalabilirlerdi.

Bu kadar içtenliğe düşmemişlerdi o ana kadar.
Meczup: "Son bir cümlem daha var." dedi. "Onu söyleyip gideceğim bu ellerden. Peşimden gelmeyin sakın, aramayın da beni! Mevlana da Şems'in peşinden koştu Şam'a kadar ama nafileydi bu koşu! O da biliyordu bunu ama Şems'in geçmiş olabileceği yollar ve bulunmuş olabileceği yerler de Mevlana'ya zevk veriyordu. Bunu kalbinin derinliklerinde hissediyordu. Çok sıkıldığınızda kalbinize dönün, ruhunuzun nefessiz kaldığını hissettiğiniz anda gözleri yaşlı bir kadına bakın. Ve görün onun ruhundaki uçurumları da ağlayın halinize hep birlikte."
Herkes pürdikkat kesildi.

Ve Meczup'un söyleyeceği son sözü bekledi.
- Siz siz olun, en sevdiğinden, babasından, kalan bir kol saatini ömrünün hazinesi sayan kadınları çok ama çok sevin! dedi. Herkes sustu. Kimi babadan yadigar kalan kol saatine baktı içli içli, kimi bir tütün tabakasına, kimisi de bir tespihe... Meczup doğruldu ve güneşin battığı yöne doğru yürümeye başladı. Ardından bakanlar güneşin mi, Meczup'un mu battığını anlayamadı. Zaten az sonra güneş de Meczup da kayboldu.


Alıntı

[@Gülümsün]

''Eyvallahı olmayan kadınlar vardır.
Yaptıkları fedakarlıkların,
Karşılığını alamamış
Yorgun kadınlardır onlar.
Mücadele etmeden,
Sessizce çekip gitmeleri.
Susarak sineye çekmeleri vardır.
Güçsüz olduklarından değil,
Değmeyeceğini, bildiklerindendir."


Alıntı

[@Gülümsün]

Kuşlar özgürlüğü hatırlatıyor
Çiçekler baharı,
Kelebekler zamanın kıymetini hatırlatıyor
Kısacık ömürleriyle.
Çocuklar neşeli kalabilmeyi
Acının ortasında bile..
Kahve dostluğu hatırlatıyor.
Çay kalabalığı,
Sabahlar yeniden başlamayı her şeye..
Geceler yalnızlığı hatırlatıyor sessiz sessiz
Yıldızlar karanlığın içinde yanabilmeyi ateşsiz
Güneş güzel günleri hatırlatıyor,
Kar temizliğini beyazın
Yağmur eskimiş bir aşkı
Toprak gelip geçiciliğini her şeyin...

[@Canan]

Kuşlar özgürlüğü hatırlatıyor
Çiçekler baharı,
Kelebekler ne zamanın kıymetini hatırlatıyor
....
Şiir güzelmiş. Teşekkürler Gülümsün.

[@Gülümsün]

Orjinal Mesaj Sahibi Canan

Kuşlar özgürlüğü hatırlatıyor
Çiçekler baharı,
Kelebekler ne zamanın kıymetini hatırlatıyor
....
Şiir güzelmiş. Teşekkürler Gülümsün.

Okuyan gözlerine sağlık olsun Canan. Ben teşekkür ederim.