Kendin Ol Serseri!

[@Aldacı]

Atara atar, gidere gider tarzda mesajlar yazasım var lakin ağırbaşlı duruş çabaları, aman bi laf demesinler diye yapamıyorum. Halbuki profil benim, kafa benim; yazsam kime ne. Sözlerinin halka mal olacakmış tavrı de ayrı bir megalomani belirtisi herhalde.

Bu hafta duygusal olarak çok iyi değilim. Kendimce sebeplerim var, belki çok anlamsız, belki alakasız tamamen benim kuruntum, fakat bu var ve bunun sonucunda daha duygusal, daha arabesk ve hatta güncel deyimiyle atarlı takılasım var. Şu an Gülşen'den Hülya Avşar'a geçtim, sonu nereye gider o belli değil.

Bir de acayip yazasım var, yine iki kelimeyi yan yana getiremiyorum. Diyarbakır'daki mesele hakkında aklımdan geçenlerin yarısını kaleme dökebilmiş olsam misal, saygın bir gazeteden teklif almıştım bence. Neyse, konu o değil. Şu an siyasete giresim yok. Benim siyasete giresim yok, düşün.
90'lar Türkçe pop'un tadı çok ilginç değil mi? Mesela öğrenciyken paran yoktur ama içki içmek istersin, 5-10 liraya aldığın ucuz, kalitesiz şarabın tadı hiçbir şeyde yoktur ya hani, öyle bir tat. Canım şarap mı istedi ne, şarap da çok sevmem halbuki. Hülya Avşar desen nefret ederim, ama o tat yüzünden deli gibi Sensiz Kaldım dinliyorum. Daha güzel şarkı mı yok, var, e o zaman neden? Bunu açıklayabilecek var mı mesela? Ben açıklardım muhtemelen ama düşünesim yok. Al sana megalomaninin ikinci boyutu.

"Çayın arası kalabalıkla iyiymiş, kahvenin yalnızlıkla. Ben suyu koydum. Gelirsen çayı demlerim, gelmezsen kahve koyarım.
Haberin olsun." diye bir şey gördüm feysbukta. Bir şeyler içecektim, çay mı alsam kahve mi koysam bilemedim. Türk kahvem olmadığından sade neskafeyle idare edecek olmam muhtemel. Şu an çayla gönderme yapan sözlere o kadar büyük saygım var ki... Tutunamamayı dahi beceremeyen bir Turgut Özben hayranı olarak kaybetmişliğimi çağırmaya çalışıp başaramadığım bir masadaki çay imgesi yüzünden hep bunlar. Çay olmadığı için kahve içebilirsin örneğin veya çaya küsüp bir kahve yaparsın. Kahve içsen de ardından çay içmek gibi bir alışkanlığın varsa ama o pek iyi olmayabilir. Şimdi kalksam desem ki, ben bu hafta hiç çay içmeyeceğim, olmaz. Tutamam yani. Hiç konuşmayacağım dediğin insanın "şartlar gerektirip" evine gitmek gibi. Şartlar icabında eve gidersin, çay ikram eder. Olay bu yani. O çay orda durdukça içmek istersin ve o çayın orda durmasına iyice alışırsan ve çay biterse sen hala çay içmek istersin, kahve mahve kalmaz ortada. Dışarı çıkıp çay içebilecek halin varsa ne mutlu, daha da güzeli çıkar bi duble rakı içersin göl kenarında. Ama her zamanki mekana gidersen işte, mekandan biri gelir, sen seversin çay koyayım mı der. Sonrasında ciddi küfür geliyor ki o bana uymaz.

Bak mesela, ben burda çay diyorum ve youtube'dan Ayna dinliyorum. Önerilenlerde "çayımın şekeri" şarkısı çıkıyor. Hayat böyle bir şey galiba. Gerçi ben çayı kahveyi şekersiz içerim. Şimdi tam uymadı ama tam uyacak şarkı neden yapılmış olsun zaten. Bir de Ayna grubunu da pek sevmem. Yazıya başlangıç şarkım olan Gülşen-Çelişki'nin doğru yeri de buralar olsa gerek.
Velhasılı gardaş, ben yine ne yazacağımı unuttum. Bir sigara içip, bir kahve koyup geliyorum. Devam ederim herhalde, etmezsem de "canım sağolsun."

[@SuLTaN]

"Edebiyat karın doyurmaz, çay içirir." diye bir söz var. Ben edebiyatla kafayı bozdum, sen çayla koparmışsın kayışı. Biz buluşmalıyız. Soğuk Ankara ikindisinde Garanfil Sohak'ta atara atar gidere gider yapma zamanımız gelmiş. Birkaç ay #direnaldacım.

[@Aldacı]

Bekliyorum Sultanım, gel. Bu gelişinde konuya müdahil masadaki "çay"ı seninle paylaşma hevesindeyim,gel.

[@Aldacı]

Merhabalar, nasılsınız? Ben pek iyi değilim çünkü iş hayatına henüz adapte olamadım galiba. Bir de hala öğrenemediğim, öğrenmek de istemediğim bir şehirdeyim çünkü. Özlüyorum sürekli; burayı, Ankara'yı, başka şu an olmadığım her yeri belki. Ben hala yapamıyorum arkadaşlar ya, hala özlüyorum, hala seviyorum birilerini ama yine de alışamıyorum hiçbir yere. Bir yere ait olamıyorum sanki, bu dünyaya hiç ait olamayacakmış gibiyim.
Bakın mesela, çok seviyorum bazı insanları, aynı şehirde yaşadığım insanlar. Ama mutsuz olduklarını görüyor ve hiçbir şey yapamıyorum. Daha da uzaklaşıyorum yani ait olamadığım yerden.
Yine mesela, cuma akşamı, mesai bitmiş, haftasonu tatil, çok sevdiğim birinin doğum gününü kutlamışız ve ben eve geldiğimde yine böyleysem veya her sabah midemde krampla işe gidiyorsam ne yapmalıyım?
Bana verilen en çok hatırladığım öğüttür: kendin ol serseri!
Ama hiç sordum mu başkasına bilmiyorum; ben aslında kimim?
Mobil Sürüm ile Gönderildi

[@Tntcool]

Merhaba, çok tuhaf zamanlardan geçiyoruz, adeta tel tel dökülüyor tüm sevinçler, tüm mutluluklar...

Mutlu olmanın mayası her geçen gün daha bir hızla eriyor içimizde.

Küçük ekranlara sıkışan bir cemiyet içerisinde farkında olmadığımız bir ivmeyle yeryüzündeki küçük toprak hisselerimize ilerlerken geçmişi özlemekten başka çare gelmiyor elimizden...

LG-D802TR cihazımdan Tapatalk kullanılarak gönderildi

[@Heliosaga]

Mutlu olmanın sırrı artık günümüz çağında kapalı bir kutunun içinde yaşamakla eş değer, sınırlarının dışına geçmemekle eş değerdir, bu sınırlar kimine göre yaşam biçimidir, kimine göre görüşler düşüncelerdir, kimilerine göre hedeflerdir.

Nereden bakarsan bak, sonuç aynı yola çıkar. Özgürlüğüne açsan mutluluğunu kaybedersin. Bilgiye aşıksan mutluluğunu kaybedersin, Cahil olmalısın yada cahil numarası yapıp topluma uymalısın.

Numara yapmak da zaten bize ters.. e öbür türlüde cahil olma eşiğini geçtin bir kere okyanuslara açıldın artık..

Yapacak hiçbir şey yok..