Kumdan kaleler yapardım çocukken. "Abi"ler gelip bozardı hep. Hiç anlamazdım niye bozduklarını; bozmaktan ne zevk aldıklarını. Oysa ben yaptığım kumdan kaleleri güzel buluyordum. Onlar güzel bulmuyor muydu acaba ? Ya da güzeli bozmak mıydı onların tüm çabası ?

Şimdi ben de büyüdüm ama gördüm ki ben büyürken duygularım küçülmüş. Ben de sever olmuşum güzellikleri bozmayı. Hoş; güzellikleri bozmak için çaba sarfetmesem de haset denen duygu yerleşmiş yetişkin gönlüme.

O çocukluğun saflığı er geç kaybolup yerini yapmacık bir hüsnüniyete bırakırmış, meğer düzen böyle kuruluymuş içimizde.

Denizlerde özgürce yüzmek yerine oltadaki yem sevdirilmiş hepimize.

Bir kez aldın mı o yemin tadını, kurtuluşun yok, tavalık oldun işte sen de....! Hayat seni de pişirecek biraz kızgın, biraz orta ateşte...

__________________
Ey, iki adımlık yerküre
Senin bütün arka bahçelerini gördüm ben!
Nilgün MARMARA

Hepimiz kumdan kalelerimizi inşa ederken azimle,yılmadan çalıştık. Ama oyun bozanın biri geldi yıktı.

Çünkü bizler dünyalıyız ve düzen böyle. Birileri çalışır yapar,birileri bozar geçer.

Güzellikler tek tek yitiriliyor,ayakta uyutulduğumuz içinde bakmakla yetiniyoruz.

Kısa,öz ve duru anlatım için tebrikler.

__________________

Güzellikler yitiriliyor, uykumuzdan uyanmak gerek. Yoksa bizden sonraya kale yapmaya kum kalmayacak...

Güzel yorumun için teşekkür ederim...

__________________
Ey, iki adımlık yerküre
Senin bütün arka bahçelerini gördüm ben!
Nilgün MARMARA