Bir Saatlik Dost (Yaşanmış bir hikaye)

@**OkyanusunKalbi** · 26.11.2009, 01:40

Hızlı bir çalışma temposunun ardından saatin beş olduğunu kat nöbetini devretmeye gelen hemşire arkadaşlar sayesinde farketmiştik. Çocuk servisleri hastanelerin en yoğun ve gürültülü olan servisleridir.

Günün yoğunluğu geçmiş, servis sessiz bir hal almıştı. Akşam tedavilerini henüz bitirmiş ofiste çay içmeye gitme telaşındaydım. "Günün ilk çayını içme fırsatını yakaladım" diye kendi kendime düşünüyordum. Kep dağılmış saç baş karışmış yorgun bitkin bir haldeydim tedavi odasından çıktığımda. Aynada kendimi tanıyamadım. Ofise geldiğimde hemşire odasının telefonu çalıyordu. Oturduğum yerden büyük bir güçlükle ayağa kalktım ve telefona gittim.

Karşıdaki ses acilde trafik yaralılarının olduğunu, içlerinde çocukların da bulunduğunu, damar bulamadıklarından dolayı acile yardıma gelmemi söylüyordu. Tüm yorgunluğumu unutmuş hızla acil servisine yönelmiştim ki diğer telefonda nöbetçi hekimin nöbetçi beyin cerrahı hekimiyle gelip gelmeme konusundaki tartışmasını duydum. Nöbetçi hekimin sesi ortalığı çınlatıyordu:

-- Ne yapalım? Bırakalım ölsün mü bu insanlar? Gelmek zorundasınız!

- ...

-- Gittiğiniz davet beni ilgilendirmez! Nöbet değiştirseydiniz çok önemli
bir davetti madem.

-...

-- Siz Hipokrat yemini etmediniz mi?

Konuşma böyle sürüp giderken gelen asansöre binerek koşarak acil servisine gittim. Her yer kan revan içinde, ağlayan koşuşturan yakınını bulmaya çalışan bir yığın insan vardı. Bu kalabalıkta sağlıklı bir iş nasıl yapılırdı. bilmiyordum ama her kez elinden geleni yapma, birilerine bakma gayretini gösteriyordu. Acil serviste yatak kalmamış sedyelere insanlar yatırılıp ilk müd ahale yapılıncaya kadar bekletiliyor, yetersiz kalan personel yerine hastaları yukarı sevk edilen servise aileleri çıkartıyordu.

Onca kazazede içinde başında kimsesi olmayan ama durumu da oldukça ağır 15-17 yaş arası bir genç vardı. Gerekli müdahalesi yapılmış fakat sevk edildiği beyin cerrahi hekimi henüz görev yerine gelmediği için orada bekletiliyordu. Kendime ait serum ve tedavileri uyguladıktan sonra o çocuğun başına giderek ilgilenmeye çalıştım. Şuuru yerindeydi. Konuştuklarımı anlıyor fakat cevap veremiyordu. Son anlarını yaşadığını görüyor ve yalnız olduğu için korkunç derecede üzülüyordum. Onu orada yalnız bırakamıyordum. Zaten ben onunla ilgilenirken acil servis boşalmış, tüm hastalar gerekli servislere dağıtılmıştı. Ellerimi sımsıkı tutuyordu," bırakma" dercesine gözlerinden yaşlar süzüldükçe kendimi ben de tutamaz hale gelmiştim, eğildim yanaklarından öptüm.

"Bırakmayacağım seni sakin ol, Üzülme sakın"

diyordum hiç tanımadığım, daha önce hiç görmediğim bu insana anlatılmaz bir yakınlık hissediyor, sanki onun acısının aynısını çekiyordum. Çok acı çekiyordu hem yalnızlığından hem de geçirmiş olduğu beyin travmasından. Ne kadar süre daha onunla kaldığımı hatırlamıyorum. Avucumu bırakmasıyla kendime geldim. O artık aramızda değildi, bu dünyayı terk etmişti ve ben gelmeyen doktoru suçluyor içimden lanetler yağdırıyordum.

Derken beyin cerrahı hekim gelmişti. Hastanın, daha doğrusu ex (ölmüş) gencin üzerindeki çarşafı almamı söyledi. Çarşafı kaldırdığımda doktorun hiç bir şey söyleme fırsatı olmadan yere düştüğünü gördüm. Ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. Yemekli bir davetten gelmişti. Acaba çok mu sarhoştu ya da kalp krizimi geçiriyordu diye düşünürken diğer hekim arkadaşları olaya müdahale etmişlerdi bile. Ölen o gencecik insanin babasıydı bu doktor ve kendi evladının tedavisi için çok geç kalmıştı ne yazık ki. O kötü günde o ğlunun acısıyla felç geçirmiş ve görevine yeniden dönememişti.

Seni yeniden andım KEREM ruhun şad olsun hayattaki bir saatlik dost, bana yıllardır yaşattığın tecrübeyle "dost" kalan dost.

Mutlaka 2-3 Ayda bir bu yazıyı okurum ben. Size de tavsiye ediyorum.

Dostluk her gün 2-3 kere telefonla konuşmak değildir...

Dostluk; dost bildiğin kişinin en ince detaylarını bilme ihtiyacı ve gereği değildir... Dostluk; dost bildiğin kişinin senin en karışık detaylarını bilmesi gerektiği de değildir...

Dostluk her hafta 3-5 kere görüşmek değildir... 1 ay, 1 sene, 5 sene seni aramayan, senin de aramadığın bir insanı birdenbire arayıp, dertleşmek, hatır sormak istersen ve o insan da seni geri çevirmez ve sanki daha az önce konuşmuşsun gibi kaldığınız yerden konuşmaya devam ederse, ve daha da önemlisi bu 1 ay, 1 sene, 5 sene ayrılığa rağmen bu insanın başı gerçekten sıkıştığında yardımına koşacak ilk insanlardan biriysen, ve aynı şekilde onun da öyle olduğunu biliyorsan EMiN OL Kİ O kişi senin DOSTUNDUR... Sen de O'nun...

''Her tür ilişki avuç içinde duran kum taneleri gibidir. Avucumuzu sıkmadan, gevşekçe tutarsak, kum taneleri kaymaz, durur. Avucumuzu kapatıp, sıkmaya başladığımız an kum taneleri parmaklarımızın arasından akmaya baslar. Bir kısmını tutmayı başarsanız da, çoğu akıp gider. İlişkiler de böyledir. Esneklik varsa, diğer insana saygı duyuluyor ve özgürlük tanınıyorsa ilişkiler bozulmaz. Ama d iğer insanı çok bunaltırsanız ilişki de yavaş yavaş bozulur ve biter.''

''Hayatta pek çok insanla karsılaşırsın ama sadece gerçek dostlar senin kalbinde bir iz bırakır."

GERÇEK DOSTLARINIZI BULUP HİÇ KAYBETMEMENIZ DİLEĞİYLE!!!

@**ReaL** · 26.11.2009, 01:48

Teşekkürler Okyanus...

* * *

Artık bu devirde gerçek dost bulmak çokmu çok zor...

En iyisi, kendi kendimize yetmek sanırım...

@**OkyanusunKalbi** · 26.11.2009, 01:59

Dost var da, biz ne kadar dostuz? Orasını kendimize sormamız gerekir...Ne ekersen onu biçiyorsun...

Ben teşekkür ederim Realcim...

@**EMEL** · 26.11.2009, 02:02

Dostu bulmak zaten zor ama dahada zoru dost zannettiklerinin bi süre sonra dost olmadıklarını anlamak

Güzel konuydu Baharcım emeğine sağlık

@**nur@n** · 26.11.2009, 03:42

Nasılda güzel anlatılmış dostluk

Teşekkürler canım

@**Pitsy** · 26.11.2009, 06:54

ay ne kadar duygulandım eline sağlık bacım

@**Cryasis** · 26.11.2009, 18:08

Dost bulmak bu devirde çok zor ama ben bu devirde en iyi dostumu buldum.Günce ablama da katılıyorum.Bizim ne kadar dost olduğumuzuda aynanın karşısına geçip kendi kendimize sormalıyız.Teşekkürler Günce abla.

@**OkyanusunKalbi** · 26.11.2009, 18:10

Akıllı kardeşim benim...

@**Lilium** · 26.11.2009, 20:02

Çok güzel bir yazıydı bir o kadar da anlamlı..

Şu zamanda her şey o kadar sahteleşti ki dostluk kavramı bile anlamını yitirdi..

Yine de az da olsa gerçek dostluklar var..

Ben o şansı yakaladığım için çok mutluyum

Teşekkürler canım..

@**OkyanusunKalbi** · 26.11.2009, 20:16

Bu devirde gerçek dost bulmak zor ,haklısın canım...
Bir tane dostun olsun ama esas dost olsun.O bile yeter de artar insana...
Elimizdeki nadide dostlarımızı da kaybetmememiz dileğiyle...
Yorumun için teşekkürler canım...

26.11.2009, 01:40	#1
Çevrimdışı @OkyanusunKalbi WoodStock Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır. @OkyanusunKalbi	Bir Saatlik Dost (Yaşanmış bir hikaye) Hızlı bir çalışma temposunun ardından saatin beş olduğunu kat nöbetini devretmeye gelen hemşire arkadaşlar sayesinde farketmiştik. Çocuk servisleri hastanelerin en yoğun ve gürültülü olan servisleridir. Günün yoğunluğu geçmiş, servis sessiz bir hal almıştı. Akşam tedavilerini henüz bitirmiş ofiste çay içmeye gitme telaşındaydım. "Günün ilk çayını içme fırsatını yakaladım" diye kendi kendime düşünüyordum. Kep dağılmış saç baş karışmış yorgun bitkin bir haldeydim tedavi odasından çıktığımda. Aynada kendimi tanıyamadım. Ofise geldiğimde hemşire odasının telefonu çalıyordu. Oturduğum yerden büyük bir güçlükle ayağa kalktım ve telefona gittim. Karşıdaki ses acilde trafik yaralılarının olduğunu, içlerinde çocukların da bulunduğunu, damar bulamadıklarından dolayı acile yardıma gelmemi söylüyordu. Tüm yorgunluğumu unutmuş hızla acil servisine yönelmiştim ki diğer telefonda nöbetçi hekimin nöbetçi beyin cerrahı hekimiyle gelip gelmeme konusundaki tartışmasını duydum. Nöbetçi hekimin sesi ortalığı çınlatıyordu: -- Ne yapalım? Bırakalım ölsün mü bu insanlar? Gelmek zorundasınız! - ... -- Gittiğiniz davet beni ilgilendirmez! Nöbet değiştirseydiniz çok önemli bir davetti madem. -... -- Siz Hipokrat yemini etmediniz mi? Konuşma böyle sürüp giderken gelen asansöre binerek koşarak acil servisine gittim. Her yer kan revan içinde, ağlayan koşuşturan yakınını bulmaya çalışan bir yığın insan vardı. Bu kalabalıkta sağlıklı bir iş nasıl yapılırdı. bilmiyordum ama her kez elinden geleni yapma, birilerine bakma gayretini gösteriyordu. Acil serviste yatak kalmamış sedyelere insanlar yatırılıp ilk müd ahale yapılıncaya kadar bekletiliyor, yetersiz kalan personel yerine hastaları yukarı sevk edilen servise aileleri çıkartıyordu. Onca kazazede içinde başında kimsesi olmayan ama durumu da oldukça ağır 15-17 yaş arası bir genç vardı. Gerekli müdahalesi yapılmış fakat sevk edildiği beyin cerrahi hekimi henüz görev yerine gelmediği için orada bekletiliyordu. Kendime ait serum ve tedavileri uyguladıktan sonra o çocuğun başına giderek ilgilenmeye çalıştım. Şuuru yerindeydi. Konuştuklarımı anlıyor fakat cevap veremiyordu. Son anlarını yaşadığını görüyor ve yalnız olduğu için korkunç derecede üzülüyordum. Onu orada yalnız bırakamıyordum. Zaten ben onunla ilgilenirken acil servis boşalmış, tüm hastalar gerekli servislere dağıtılmıştı. Ellerimi sımsıkı tutuyordu," bırakma" dercesine gözlerinden yaşlar süzüldükçe kendimi ben de tutamaz hale gelmiştim, eğildim yanaklarından öptüm. "Bırakmayacağım seni sakin ol, Üzülme sakın" diyordum hiç tanımadığım, daha önce hiç görmediğim bu insana anlatılmaz bir yakınlık hissediyor, sanki onun acısının aynısını çekiyordum. Çok acı çekiyordu hem yalnızlığından hem de geçirmiş olduğu beyin travmasından. Ne kadar süre daha onunla kaldığımı hatırlamıyorum. Avucumu bırakmasıyla kendime geldim. O artık aramızda değildi, bu dünyayı terk etmişti ve ben gelmeyen doktoru suçluyor içimden lanetler yağdırıyordum. Derken beyin cerrahı hekim gelmişti. Hastanın, daha doğrusu ex (ölmüş) gencin üzerindeki çarşafı almamı söyledi. Çarşafı kaldırdığımda doktorun hiç bir şey söyleme fırsatı olmadan yere düştüğünü gördüm. Ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. Yemekli bir davetten gelmişti. Acaba çok mu sarhoştu ya da kalp krizimi geçiriyordu diye düşünürken diğer hekim arkadaşları olaya müdahale etmişlerdi bile. Ölen o gencecik insanin babasıydı bu doktor ve kendi evladının tedavisi için çok geç kalmıştı ne yazık ki. O kötü günde o ğlunun acısıyla felç geçirmiş ve görevine yeniden dönememişti. Seni yeniden andım KEREM ruhun şad olsun hayattaki bir saatlik dost, bana yıllardır yaşattığın tecrübeyle "dost" kalan dost. Mutlaka 2-3 Ayda bir bu yazıyı okurum ben. Size de tavsiye ediyorum. Dostluk her gün 2-3 kere telefonla konuşmak değildir... Dostluk; dost bildiğin kişinin en ince detaylarını bilme ihtiyacı ve gereği değildir... Dostluk; dost bildiğin kişinin senin en karışık detaylarını bilmesi gerektiği de değildir... Dostluk her hafta 3-5 kere görüşmek değildir... 1 ay, 1 sene, 5 sene seni aramayan, senin de aramadığın bir insanı birdenbire arayıp, dertleşmek, hatır sormak istersen ve o insan da seni geri çevirmez ve sanki daha az önce konuşmuşsun gibi kaldığınız yerden konuşmaya devam ederse, ve daha da önemlisi bu 1 ay, 1 sene, 5 sene ayrılığa rağmen bu insanın başı gerçekten sıkıştığında yardımına koşacak ilk insanlardan biriysen, ve aynı şekilde onun da öyle olduğunu biliyorsan EMiN OL Kİ O kişi senin DOSTUNDUR... Sen de O'nun... ''Her tür ilişki avuç içinde duran kum taneleri gibidir. Avucumuzu sıkmadan, gevşekçe tutarsak, kum taneleri kaymaz, durur. Avucumuzu kapatıp, sıkmaya başladığımız an kum taneleri parmaklarımızın arasından akmaya baslar. Bir kısmını tutmayı başarsanız da, çoğu akıp gider. İlişkiler de böyledir. Esneklik varsa, diğer insana saygı duyuluyor ve özgürlük tanınıyorsa ilişkiler bozulmaz. Ama d iğer insanı çok bunaltırsanız ilişki de yavaş yavaş bozulur ve biter.'' ''Hayatta pek çok insanla karsılaşırsın ama sadece gerçek dostlar senin kalbinde bir iz bırakır." GERÇEK DOSTLARINIZI BULUP HİÇ KAYBETMEMENIZ DİLEĞİYLE!!!

26.11.2009, 01:48	#2
Çevrimdışı @ReaL Deniz Sevengillerden Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır. @ReaL	Cevap: Bir Saatlik Dost (Yaşanmış bir hikaye) Teşekkürler Okyanus... * * * Artık bu devirde gerçek dost bulmak çokmu çok zor... En iyisi, kendi kendimize yetmek sanırım... __________________ Tüm katılımcı arkadaşların okumasını rica ediyorum... Lütfen Tıklayınız.. * * *

26.11.2009, 01:59	#3
Çevrimdışı @OkyanusunKalbi WoodStock Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır. @OkyanusunKalbi	Cevap: Bir Saatlik Dost (Yaşanmış bir hikaye) Dost var da, biz ne kadar dostuz? Orasını kendimize sormamız gerekir...Ne ekersen onu biçiyorsun... Ben teşekkür ederim Realcim...

26.11.2009, 02:02	#4
Çevrimdışı @EMEL Müdavim Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır. @EMEL	Cevap: Bir Saatlik Dost (Yaşanmış bir hikaye) Dostu bulmak zaten zor ama dahada zoru dost zannettiklerinin bi süre sonra dost olmadıklarını anlamak Güzel konuydu Baharcım emeğine sağlık __________________ *Hayat dediğiniz 1 çay* *İnsan ise sadece 1 şeker* *Karıştırdıkça hayattan tat aldığını sanırsın* *Oysaki;* *Hayatın seni erittiğini çay bitince anlarsın..*

26.11.2009, 03:42	#5
Çevrimdışı @nur@n Süper Üye Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır. @nur@n	Cevap: Bir Saatlik Dost (Yaşanmış bir hikaye) Nasılda güzel anlatılmış dostluk Teşekkürler canım

26.11.2009, 06:54	#6
Çevrimdışı @Pitsy . . . En Çatlak Kiremit . . . Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır. @Pitsy	Cevap: Bir Saatlik Dost (Yaşanmış bir hikaye) ay ne kadar duygulandım eline sağlık bacım

26.11.2009, 18:08	#7
Çevrimdışı @Cryasis Üye Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır. @Cryasis	Cevap: Bir Saatlik Dost (Yaşanmış bir hikaye) Dost bulmak bu devirde çok zor ama ben bu devirde en iyi dostumu buldum.Günce ablama da katılıyorum.Bizim ne kadar dost olduğumuzuda aynanın karşısına geçip kendi kendimize sormalıyız.Teşekkürler Günce abla. __________________ Türk insanı Türk parası gibidir içinde Atatürk yoksa sahtedir. ForumGerçek Türkiye'nin Forumu

26.11.2009, 18:10	#8
Çevrimdışı @OkyanusunKalbi WoodStock Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır. @OkyanusunKalbi	Cevap: Bir Saatlik Dost (Yaşanmış bir hikaye) Akıllı kardeşim benim...

26.11.2009, 20:02	#9
Çevrimdışı @Lilium Müdavim Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır. @Lilium	Cevap: Bir Saatlik Dost (Yaşanmış bir hikaye) Çok güzel bir yazıydı bir o kadar da anlamlı.. Şu zamanda her şey o kadar sahteleşti ki dostluk kavramı bile anlamını yitirdi.. Yine de az da olsa gerçek dostluklar var.. Ben o şansı yakaladığım için çok mutluyum Teşekkürler canım.. __________________

26.11.2009, 20:16	#10
Çevrimdışı @OkyanusunKalbi WoodStock Kullanıcıların profil bilgileri misafirlere kapatılmıştır. @OkyanusunKalbi	Cevap: Bir Saatlik Dost (Yaşanmış bir hikaye) Bu devirde gerçek dost bulmak zor ,haklısın canım... Bir tane dostun olsun ama esas dost olsun.O bile yeter de artar insana... Elimizdeki nadide dostlarımızı da kaybetmememiz dileğiyle... Yorumun için teşekkürler canım...

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)