Hayat Kör Kuyudan Çıkabilmektir...

[@jickata]

Günlerden bir gün, köylerden birinde
Adamın birinin eşeği, kuyuya düşmüş.
Niye düşer, nasıl düşer sormayın.
Eşek bu. Düşmüş işte.
Belki kör bir kuyuydu, ağzı tahtayla kapatılmıştı
belkide, üzerine toprak dökülmüştü.

Zamanla tahta çürüdü, zayıfladı,
toprakta biten otları yemek isteyen eşeğin ağırlığını çekemedi ve güm.

Hayvancık saatlerce acı içinde kıvrandı,
bağırdı kendi dilinde. Ayıptır söylemesi, anırdı yani.

Sesini duyan sahibi gelip baktı ki zavallı eşeği kuyunun dibinde
melul mahzun bakınıyor.
Üstelik yaralanmış.

Karşılaştığı bu durumda kendini eşeği kadar zavallı hisseden adamcağız
köylüleri yardıma çağırdı.

Ne yapsak, ne etsek, nasıl çıkarsak soruları havada kaldı.
Sonunda karar verildi ki kurtarmak için çalışmaya değmez.

Tek çare, kuyuyu toprakla örtmek.
Ellerine aldıkları küreklerle etraftan kuyunun içine toprak attılar.

Zavallı hayvan, üzerine gelen toprakları
her seferinde silkinerek dibe döktü.

Ayaklarının altına aldığı toprak sayesinde
her an biraz daha yükseldi ve sonunda yukarıya kadar çıkmış oldu.
Köylüler ağzı açık bakakaldı.

* * *

Hayat, bazen bizim de üzerimize abanır. (Ne bazeni, çoğu zaman.)
Toz toprakla örtmeye çalışanlar çok olur.
Bunlarla başetmenin tek yolu, yakınıp sızlanmak değil,
Düşünüp silkinmek ve kurtulmak,aydınlığa adım atmaktır.
Kör kuyuda olsak bile.. :wink:

[@Bahar]

Öyle çok düştüm ki kör kuyulara ama her seferinde inatla çıktım o kıyılardan ve hayata daha sıkı sarıldım.

[@Derin]

Kuyuya düşen eşekten bir farkımız yokki..Ömrümüz silkelenmekle geçti. Nasıl ayakta durabilirdikki? Hep mücadele çıkar yol yok..

[@KimsE]

Ne güzel di...

Ayıptır telaffuz etmesi ama benimde o eşşekten bir farkım yok