Öyle Bir Er-Doğdu Ki | Uğur Dündar

[@Çengelli İğne]

Be*nim*le ay*nı gün*de ama yıl*lar son*ra, 28 Ağus*tos 1972’de iki*si kız 4 kar*de*şin en kü*çü*ğü ola*rak Er*zin*ca*n’*da dün*ya*ya gel*di. Ai*le*si Er*zu*rum Şen*ka*ya*lıy*dı.
Ba*ba*sı Er*zin*can SSK Has*ta*ne*si*’n*de iş*çi ola*rak ça*lı*şı*yor*du. An*ne*si ise oku*ma yaz*ma bil*me*me*si*ne kar*şın, ço*cuk*la*rı*nın iyi eği*tim al*ma*la*rı için çır*pı*nan, fe*da*kar bir ev ka*dı*nı…

Ha*ya*tı*nın ilk unu*tul*maz ma*ce*ra*sı, ba*ba*sı*nın ye*ni gö*rev ye*ri için Er*zin*ca*n’*dan Er*zu*ru*m’*a eş*ya kam*yo*nu*nun ka*sa*sın*da gi*der*ler*ken yap*tı*ğı yol*cu*luk ol*du.
Er*zu*ru*m’*da ta*şın*dık*la*rı ev top*rak dam*lıy*dı. Yağ*mur yağ*dı*ğın*da her ta*ra*fı akı*yor*du. Böy*le du*rum*lar*da an*ne*siy*le bir*lik*te evin için*de ko*şu*şur*lar, ten*ce*re, ko*va ne bu*lur*lar*sa, akan yer*le*re ko*yar*lar*dı.
Ama gü*nün bi*rin*de öy*le*si*ne yo*ğun yağ*dı ki bun*lar yet*me*di. An*ne*si*nin tek eş*ya*la*rı olan ya*tak*la*rın ıs*lan*ma*sı*nı ön*le*mek için çır*pın*ma*sı yet*me*miş, hep*si sı*rıl*sık*lam ol*muş*tu. Ce*fa*kar ka*dın “Ben ak*şa*ma si*zi ne*re*de ya*tı*ra*ca*ğı*m” di*ye*rek hün*gür hün*gür ağ*la*mış*tı.

***
Er*zu*ru*m’*un Do*ğu sı*nı*rın*da*ki Şe*hit*ler Ma*hal*le*si*’n*de ça*tı*lı bir ev ki*ra*la*dık*la*rın*da ken*di*le*ri*ni sı*nıf at*la*mış, ade*ta zen*gin ol*muş gi*bi his*set*ti*ler. Zi*ra ar*tık yağ*mur yağ*dı*ğın*da ıs*lak ya*tak*lar*da uyu*mak zo*run*da kal*ma*ya*cak*lar*dı!..

İl*köğ*re*ni*mi*ne Şe*hit*ler İl*ko*ku*lu*’n*da baş*la*dı. Tüm ma*hal*le*li yok*sul ol*du*ğu için on*lar da yok*sul*luk*la*rı*nı fark et*mi*yor*lar*dı. Ör*ne*ğin öğ*ren*ci*le*rin hep*si oku*la las*tik ayak*ka*bı ile gi*di*yor*lar*dı. Er*zu*ru*m’*un so*ğu*ğu ün*lü*dür. Ka*ra*kı*şa “Ne*re*li*si*n” di*ye sor*muş*lar. O da “Er*zu*rum do*ğum*lu*yu*m” di*ye ce*vap ver*miş!
He*nüz 7-8 yaş*la*rın*day*ken, ısı*nın sı*fı*rın al*tın*da 30 de*re*ce*ler*de do*laş*tı*ğı böy*le*si*ne don*du*ru*cu bir gün*de, so*kak*ta ar*ka*daş*la*rıy*la oyu*na da*lın*ca, ayak*la*rı*nın ıs*la*nıp don*du*ğu*nu fark ede*me*miş*ti. Eve dön*me za*ma*nı ge*lip yü*rü*mek*te zor*la*nın*ca kö*tü du*rum*da ol*du*ğu*nu an*la*mış*tı. Zor be*la gel*di*ği ev*de an*ne*si he*men ayak*la*rı*nı su*yun al*tı*na sok*tu. Buz gi*bi su, san*ki kay*nar çay*dan*lık*tan dö*kü*lü*yor*muş gi*bi ca*nı*nı ya*kı*yor*du. Yav*ru*su*nun fer*yat*la*rı*na da*ya*na*ma*yan an*ne*si, he*men ayak*la*rı*nı göğ*sü*ne bas*tı. Ana-oğul, da*ki*ka*lar*ca böy*le kal*dı*lar. So*nun*da çi*le*keş an*ne*ci*ği, yav*ru*su*nun kü*çü*cük ayak*la*rı*nı kur*ta*rıp aç*ma*yı ba*şar*mış*tı.


Not: Yazının devamını okumak için, aşağıdaki linki tıklayınız.


- - - - - - Sözcü - - - - - -

[@Mustafa Akten]

Gerçekten değerli bir parlamenter. Keşke sayılarını çoğaltmamız mümkün olabilse idi.