"ODTÜ’de AKP’nin sevilmediğini ufacık çocuklar bile bilir. Biz buradayız diye çıktıklarında tepki göreceklerini de… ODTÜ’de cemaatler de sevilmez. Yanlış anlamayın bu sevgisizlik platonik değil. Cemaatler de üyelerini ders sabahı servisle bırakır. Dersler bitince de servisle cemaat yurtlarına götürür. Ne bir dakika geç. Ne bir dakika erken. Dakiklerdir yani. Özel olarak örgütlenme görevi olmayanların okulun “normal” öğrencisiyle vakit geçirmesini istemezler.

Ben her gün AKP görüyorum. Televizyonlarda, gazetelerde, bilboardlarda… Elektrikten ve kağıttan. Ne kadar çabalasam da insan göremiyorum bakınca. Hele ki Haziran günlerinde insanların yüzlerine nişan alınan gaz bombalarını, sokaklarda öldürülen gençleri, Suriye ile savaş çıkma ihtimalini düşününce tüylerim ürperiyor. Haksız ve canice bir savaş, Türkiye ve Suriye halklarına karşı bir savaş, AKP’nin ve ABD’nin savaşı… Cemaatlerle ilgili düşününce yoruluyorum: İnsanlara dayattıkları yaşam, çıkar için her şeyi satmayı göze almış Amerika patentli bir “hizmet”. Sonra kayıt dönemini görmek. Tanımadıkları insanları arayarak onların maddi sıkıntılarından faydalanmaya çalışmaları, Merkür, Kuzey, Güven, Özen, Null kodları ile öğrencileri fişlemeleri… Nereden edindiklerini asla açıklamadıkları telefon numaraları… Düşününce midem bulanıyor. Kanıma dokunuyor.

Bu hissiyatla gidiyorum ben her gün ODTÜ’ye. Öfkeyle karışık umut… İşte orada bir anne yanınıza gelip kızımı “İpek-Koza ve benzeri yurdundan 3 kere aradılar, şimdi de burada karşımıza çıktılar. ODTÜ yurtlarında fuhuş yapıldığını, kızların bebek düşürdüğünü söylüyorlar” dediğinde kusura bakmayın sessiz kalan insanlığını, onurunu kaybetmiştir benim için. ODTÜ Öğrencileri işte öfkenin umuda dönüşmesidir burada. İstediği alçaklığı istediği gibi yapacağını sananlara verilebilecek en anlamlı yanıttır.

Gururla,"(SoL Haber)