Terör şehidi Kışlalı’nın kızı SÖZCÜ’ye konuştu

Eda Sönmez/SOZCU




Ahmet Taner Kışlalı’nın kızı Nilhan Nur, “Onun yokluğunu çok arıyorum ama ardında bıraktıkları gurur verici” dedi…

Ahmet Taner Kışlalı, Türkiye’nin en yürekli ve en dürüst akademisyen, siyasetçi ve gazetecilerinden biriydi… 21 Ekim 1999’da Ankara’da evinin önünde bombalı saldırıya uğradı. Faili meçhul bir suikasta kurban giden Kışlalı arkasında pek çok şey bıraktı. Bunlardan biri de şu anda 14 yaşında olan kızı Nilhan Nur Kışlalı. Bu röportaj benim için çok zor oldu. Çünkü katledilerek elinden alınmış bir babanın kızıyla konuşup düşüncelerini almak duygusal anlamda hiç de kolay değil… Babasını kaybettiğinde 29 günlüktü. O artık güzeller güzeli bir genç kız. Nilhan Nur Kışlalı babasının ölüm yıldönümünde hissetiklerini bizimle paylaştı…

“14 yıldır aynı evdeyiz”

- Baban öldürüldüğünde 29 günlüktün. Şimdi 14 yaşındasın. Duygularını anlatır mısın?

Küçüklüğümde, ‘Babam neden öldürüldü’ sorusunu sormadan ailem olayı anlatmaya başlamıştı. Babamın kim olduğunu, herkesin onunla nasıl gurur duyduğunu anlatıyorlardı. Bu sebeple babamın eksikliğini büyük bir boşluk olarak hissetmedim.

- Hâlâ o evde mi yaşıyorsunuz?

Evet, hâlâ o sokaktayız. Aynı evde oturuyoruz.

- Her gün evden çıkıp babanın öldürüldüğü sokakta yürümek kolay olmamalı…

Babamın da bir zamanlar buralarda yaşamış olduğunu bilerek yürümek ve burada yaşamak bana güven veriyor.

- Ahmet Taner Kışlalı’nın kızı olmak nasıl bir duygu?

Herkesin parmakla gösterdiği, gurur duyulan bir babanın kızı olmak tarif edilemez derecede onur verici. Babamla gurur duyuyorum.

- Babasını bombalı bir saldırı sonucu kaybetmiş ve onu hiç tanımamış biri olarak nasıl bir çocukluk geçirdin?

Bunların beni kötü etkilediğini söyleyemem. Babamı kaybetmek başta olmak üzere, daha başka büyüklerimi de tanıyamadım. Bu acı olay beni ölümle daha barışık bir çocuk yaptı. Ölüm fikri beni, arkadaşlarımı korkuttuğu kadar korkutmuyor. Onun dışında normal bir çocukluk yaşıyorum. Bu duruma gelmemde elbette çevremdeki insanların büyük katkısı var.

- Baba, çoğunlukla kız çoçuklarının ilk hayranlık duyduğu erkektir, ergenlik dönemini onsuz geçiriyorsun. Ne gibi olumsuzluklar yaşıyorsun?

Diğer kızlar gibi benim de kahramanım babam. Değişen bir şey yok. Hatta diğerlerinden daha etkileyici bir kahraman olduğuna eminim. Yanımda olmasını gerçekten isterdim. Fikirlerimi paylaşmak, onun fikirlerini kendi ağzından duymak isterdim tabii ki. Ama babamın ölümüne yol açanların onu ‘ölümsüzleştirdiğine’ inanıyorum.

“Haksızın sesi çok çıkar”

- Babanın hayatta olmamasını kendine nasıl izah ediyorsun?

Ben babamın ve diğer bilim insanlarının hayatta olmamasını, paşalarımızın, yazarlarımızın, değerli Genelkurmay Başkanımızın hapiste olmasını kendime şöyle açıklıyorum; Şu an başımızdakilerle beraber kendini sorgulamaktan ziyade körü körüne inanmaya adamış insanların korkaklığına veriyorum suçu. Çünkü, haksız olduğunu bilen insan korkar. Hep haksız insanın sesi daha çok çıkar. Kendilerine benzemeyen, konusuna hakim ve bilgili insanlardan da işte böyle korkarak onları ellerinden gelen yöntemlerle sustururlar.

- Babanı kimin “öldürttüğünü” merak ediyor musun?

Merak etmiyorum, çünkü biliyorum. Bir isim yok ama o insanların kişiliğine ve düşünce yapısına dair birçok delil ve fikir var elimde.

"Gezi "bana umut verdi”

- Yaşadıkların sende isyan duygusu yaratıyor mu, seni en çok ne üzüyor?

Etrafımda da babasını, annesini kaybeden arkadaşlarım var. Bir amaç uğruna ölmesi beni teselli etti her zaman. Bu soruyu geçen sene cevaplayacak olsaydım, üzüldüğümü söylerdim. Fakat, birkaç ay önce yaşanan Gezi olayları bana hâlâ umudun var olduğunu gösterdi. Hâlâ uğruna savaşacak bir şeyler olduğunu gösterdi ve yalnız olmadığımı anladım.

- Ailende tanınmış çok gazeteci var. Sen de gazeteci olmak istiyor musun?

Gazeteci olmayı isterdim ama özgür gazetecilik diye bir şey kalmadı. Fikrini söyleyen ya işinden atılıyor ya hapse giriyor. Sözcü Gazetesi’ni takdir ediyorum. Yaptığınız işe saygı duyuyorum. Böyle bir gazetede çalışacağımı bilsem gazeteci olmak isterdim.

Hayat arkadaşından mektup

Ah­met Ta­ner Kış­la­lı­’nın eşi Ni­lü­fer Kış­la­lı, ha­yat ar­ka­da­şı­na ölü­mü­nün 14. yı­lın­da bir mek­tup yaz­dı.

Okur­ken göz­le­riniz dolacak…

Ca­nımmm, tam 14 yıl sen­siz geç­ti…

Sen bu­ra­dan çok uzak­la­ra git­ti­ğin­de 50 cm, 3.5 ki­lo olan mi­no­cuk, 1.65 bo­yun­da 45 ki­lo. Be­nim sa­çım­da be­yaz­lar, yü­züm­de çiz­gi­ler ço­ğal­dı. Sen­siz­li­ği öğ­re­ne­me­dim ama sen­siz ya­şa­ma­yı öğ­ren­dim. Ha­ni sırf evin önün­de bir ağaç ol­sun di­ye dik­ti­ğin, ara­ba­yı bu yüz­den yo­la park et­mek zo­run­da kal­dı­ğın “Ka­tal­pa­” ağaç o ka­dar bü­yü­dü ki kaç ke­re üzü­le­rek bu­dat­mak zo­run­da kal­dım.

Ha­ni çok önem ver­di­ğin “Tek Di­l” var­dı ya ar­tık yok. ATA­TÜR­K’­ün AND’­ı ya­sak­lan­dı. TÜR­BAN ser­best. An­laya­ca­ğın ca­nımmm, se­nin gi­di­şin bo­şu­na, biz­le­rin çek­ti­ği acı bo­şu­na, Nil­ha­n’­ın se­ni ta­nı­ma­dan bü­yü­me­si bo­şu­na… Ül­ke­si­ni se­ven bü­tün ay­dın­lar, ga­ze­te­ci­ler, pa­şa­lar ha­pis­te.. Unut­ma­dan Ab­dul­lah Öca­lan önü­müz­de­ki gün­ler­de ha­pis­ten çı­kıp ve­kil bi­le ola­bi­lir. Ya­ni ca­nımmm sen git­ti­ğin­den be­ri çok sey de­ğiş­ti, de­ğiş-­me­ye de de­vam edi­yor… De­ğiş­me­yen şey­ler de var. Me­lih Gök­çek hâ­lâ Be­le­di­ye Baş­ka­nı… Bo­şu­na git­tin ca­nım, bo­şu­na…

Ni­lü­fer Kış­la­lı

Kaynak

__________________

H.

vay be biz o zaman halimize ağlamayalım baksanıza adam M.Ö. den beri belediye başkanıymış,eh demek ki hak ediyoruz biz ya başımıza gelenleri

__________________

Hadi gel de canın sıkılmasın..

__________________

Kelimelerin kifayetsiz kaldığı anlardan biri daha!
Hüznü çıkarmaya çalışmıştım kaç gündür, lakin bu yazı hüznün en büyüğünü dikti yakama..

Nilüfer Kışlanın mektubu çok ağır geldi bana

Şunu söylemeyi çok isterdim; Boşuna gitmedin Kışlalı,, bütün soysuzlar ve Cumhuriyet düşmanları temizlendi yurdumdan.. Evlat katilleri gerekli cezayı aldı.. Memleketimi satanlar, hak ettikleri yerde demir parmaklıklar arkasında pişmanlıklarını kusuyorlar, idamlarını beklerken.. Anaların, babaların başı dik artık, telef olmadı çocukları, Cumhuriyet adına yatıyorlar mekanlarında..

Rahat uyu...

Alıntı:

Şu an başımızdakilerle beraber kendini sorgulamaktan ziyade körü körüne inanmaya adamış insanların korkaklığına veriyorum suçu.

Burada da var bu körükörüne inananlar. O nedenle bu kısmı alıp bir kez daha gözlerine sokasım geldi...

Küfürün adını günah koymuşlar. Bu günaha seve seve girdim yine...

__________________
Ben hiç insan kaybetmedim...
Sadece zamanı geldiğinde, vazgeçmeyi bildim...

14 yaşında, bu denli büyük bir yarası olan kız çocuğu için ergenlikten önce bu röportajın yapılmaması gerekirdi kanaatindeyim..

14 yaşında olan kızı Nilhan Nur Kışlalı. Bu röportaj benim için çok zor oldu. Çünkü katledilerek elinden alınmış bir babanın kızıyla konuşup düşüncelerini almak duygusal anlamda hiç de kolay değil… Babasını kaybettiğinde 29 günlüktü. O artık güzeller güzeli bir genç kız.

- Her gün evden çıkıp babanın öldürüldüğü sokakta yürümek kolay olmamalı…

- Babasını bombalı bir saldırı sonucu kaybetmiş ve onu hiç tanımamış biri olarak nasıl bir çocukluk geçirdin?

- Babanı kimin “öldürttüğünü” merak ediyor musun?

Hem giriş hem sorular ergenliğe giriş yapmış, derin acı taşıyan biri için bence çok ağır..

Cevaplar ise ne bileyim yorum yapmak istemiyorum... Sözcü Gazetesi bana göre bu röportajı ''henüz'' yapmamalı, yayınlamamalı idi..

Bu röportajın amacı ne, sonucu ne??

__________________

Çok haklısın kardeşim.. Niyet bizlersek, yaramız hala kanıyor, içimiz hala yanıyor, acımızı katmerlemekten başka faydası olmadı..
Eğer onlarsa, kan emici katillerse niyet!
Onlar zaten ruhunu şeytana satmışta şeytan bile kabul etmemiş..Burda bile bu kan emici katillerin savunucusu varken, bu ruhunu şeytana satmış iblislerin gözü bu kadar dönmüşken, babasının acısıyla büyüyen bu masum çocuğun duygularını ifade etmesinin kime ne faydası var?

Sevgili Dilaver,

Babası öldürülen çocuklar çabuk büyür. Bu kızın, babalı bir hayatı hiç olmadı. Bu gerçekle büyüyor. Belli ki, arabesk bir şekilde değil de, bilinçli yaklaşıyor çevresindeki herkes ona. Ülkemizde yıllardır mağdur edebiyatı yapıp, cilalı köşklerde yaşayan insanlarla arasında ne çok fark var baksana. Oysaki bundan daha büyük bir mağduriyet var mıdır yeryüzünde? Ne sağlam bir kafa, ne yüce bir yürek...

Sonuç olarak bu röportajın yapılması son derece isabetli olmuş bence. Bu ülkede bir şeylerin sorgulanması, maşalardan ziyade o maşayı tutan ellerin kime ait olduğunun gündemde tutulması, bu tip acı olaylardan kimlerin kazanç sağladığı konusunda tekrar tekrar düşünülmesi için, hamur kıvamındaki beyinleri hangi ellerin yoğurduğuna kafa patlatmak için, bu tür röportajlar, acı yaşayan çocuk ya da yetişkin herkesle yapılmalı. Hiç bir röportaj, acı veren olayın kendisi kadar acıtmaz insanı...

__________________

H.

Sevgili CadII

Üstüne basa basa söylüyorum kesinlikle polemik amacıyla yazmıyorum. Aslında vazgeçmiştim yazmayacaktım ama susmak beni rahatsız etti..

Görüşüm; röportaj ''henüz'' yapılmamalıydı ve görüşün; röportajın yapılması isabetli olmuş.

Burdan ötesini hep yazıp sildim, sürekli polemiğe gidecek gibi duruyor..

Sanırım şu şekilde olursa....

Mantıklı düşünürsek evet röportaj herkesle yapılabilir..

Empati yapalım hadi..

Önce ben..

Bir gazeteciyim.. Yıllar önce 21 Ekim 1999'da kahpece bir bombalı suikaste kurban giden, şehit olan gazeteci Ahmet Taner Kışlalı'nın anısına bir röportaj yapmak istiyorum.

Ben olsam değerli eşi Nilüfer Hanım'la röportaj yaparım. Benim vicdanım 14 yaşında ki bir kız çocuğuna:

- Babasını bombalı bir saldırı sonucu kaybetmiş ve onu hiç tanımamış biri olarak nasıl bir çocukluk geçirdin?

- Babanı kimin “öldürttüğünü” merak ediyor musun?

gibi soruları bırak sormayı, düşünmeyi bile inkâr eder.. Benim vicdanım 14 yaşında bir kız çocuğu ile böyle bir konuda röportaj yapmayı bile inkâr eder..

Madem öyle, açıkça yazıyorum.. Sözcü Gazetesi bana göre bu röportajı yayınlamakla hata etmiştir.. Hadi muhabir röportajı yaptı, (Her meslekte olduğu gibi iyisi var kötüsü var muhabirin. Yapar, yapmıştır da bu muhabir..)yazı işleri var, müdürü var, bir yığın sorumlusu var Sözcü'nün.

Bir Sözcü okuyucusu olarak bu röportajı yaptığı için muhabiri değil, yayınladığı için Sözcü Gazetesini ''ayıplıyorum''. Sözcü okuyucusu olmam, bu ve benzeri örnek yayınları gördüğümde, bunu söylememi engellemez..

Şimdi bir empati de sizden bekliyorum..

Özellikle bir gazeteci olsan bu iki soruyu sorar mıydın?

14 yaşında, babası katledilmiş acılarla büyümüş bir kız çocuğuna, gözlerine baka baka,

- Babasını bombalı bir saldırı sonucu kaybetmiş ve onu hiç tanımamış biri olarak nasıl bir çocukluk geçirdin?

- Babanı kimin “öldürttüğünü” merak ediyor musun?

der miydin ?

Not: (Eğer verirsen) Vereceğin cevabı zaten tahmin ediyorum ama beni yanıltabileceğin gibi bir umudu da saklıyorum içimde.. Keşke beni yanıltabilsen.........

__________________

Ahmet Taner Kışlalı suikastını gerçekleştirenler, Uğur Mumcu'yu öldürenler tarafından yapıldı. Derin devletin desteklediği hizbullah'ın işidir bu.. Bugün bu iki gazetecinin failleri bulunamıyorsa devletin sayesindedir. Kara kitaplar açılmadıkça da bulunması zaten imkansız..

Öldürülmeseydi bugün kemalist akımın geçmişe saplanmasından kurtarabilecek gazetecilerden biriydi. Kemalist reformcu bir çizgisi vardı.

__________________
Never fade away...