Atlar, asil ve özgürlüklerine düşkün ,gururlu hayvanlardır.
Bu özellikleriyle de, tarihin ilk çağlarından beri asaletin simgesi sayılmışlardır.
At, özgürlüğünü, isyanını, gururunu şaha kalkarak haykırır.
At yarışı severler arasında, yarış kaybettiği için (kahrından) yemeden , içmeden kesilip intihar eden atların olduğu, binicisini seven atın kırbaçlanmadan da ''çatlayıncaya değin'' koştuğu, nesilden nesile anlatılır.
İnsanların bir çok vahşi hayvanı, hazır yiyecek sunarak kolayca evcilleştirdiği bilinirken, atı evcilleştirmenin zorluğu bir çok kültürde destanlaştırılarak anlatılır.

Derler ki;
At, asaletli, gururlu, özgürlüğüne düşkün bir hayvandır. Bir çok yabani hayvan kendisine sunulan bir lokma hazır yiyecek için insanların üstünlüğünü kabullenip,onların emrine girerken, atlar ısrarla insanlardan kaçmış, kendilerine sunulan hazır yiyeceklere yaklaşmamış, (yiyecekleri yese bile) sırtına binilmesini, karın tokluğuna çalıştırılmayı (köleleştirilmeyi) kolay kolay kabul etmemişlerdir.

Fakat, atı emri altına alıp köleleştirmek , onun sırtına binmek isteyen insanoğlu, atı köleleştirmenin yolunun, onun gururunu kırıp, onursuzlaştırmaktan geçtiğini anlamışlar.
Öyle ya:
‘Özgür,gururlu, onurlu bir can, bir başka cana boyun eğer mi? Kul, köle olur mu?''

Atın gururunu yok edebilmek için, günlerce dövmüşler, eziyet etmişler, aç –susuz bırakmışlar.
Öyle bir hale gelmiş ki, açlık ve susuzluktan, dayaktan, değil şaha kalkıp direnmek, ayağa kalkacak hali kalmamış.
O haldeyken binmişler sırtına, sırtındakini atabilmek için ayağa kalkmak için gayret ettikçe dövmüşler.
Daha fazla yüklenmişler sırtına.
Çırpındıkça dayak yemiş, aç-susuz kalmış.
Ne onuru kalmış, ne de gururu...
Umarı kalmamış, kabüllenmiş sırtına binenin acımasızlığını, üstünlüğünü,yüzsüzlüğünü zamanla da unutmuş, ‘’Özgürlük ne demek?’’ ‘’Gurur ne demek?’’

O gün bugündür insanoğlu biner atın sırtına,
kimi zaman (zorunlu kılınmış) bir arkadaştır insanoğluna, kimi zaman sütçü beygiri yapılmış bir köle...
Sonunda, ona layık görülen, ya alnına bir kurşundur, ya da kuytu, sur diplerinde bir satır...

Emekçiler de, kader arkadaşıdır atın,
Onuruyla, gururuyla, insanca yaşamak, insanca şartlarda çalışmak, emeğinin hakkını ,hakkettiğince almak ister.
Vermez hakkını ona, köleleştirmeye alışmış, düzen ve düzenin dümenindekiler...
Bu amaçla sendikalaşır işçi, şaha kalkar, hakkını arar, direnir bazen, at misali.
Emekçiyi köleleştirerek sırtına binmeyi kafasına koymuş kapitalist güçler,
aç bırakırlar, onu karın tokluğuna, çalıştırmak isterler, çalıştırırlar da...
Çünkü, çoğu unutmuştur, hakkı, emeği, onuru, sadaka gibi alır üç kuruş maaşı..
Emekçi olduğunu, emeğinbir değeri olduğunu biliyorsa hala, haykırıyorsa meydan meydan,
joplatırlar,
gazlatırlar,
ıslatırlar gururlarından eser kalmasınlar,
girsinler ‘’boyunduruğa’’ diye...

Çaresiz,
unutur gururu,
özgürlüğünü,
emeğin üstünlüğünü karın tokluğuna atılır en zor ve tehlikeli işlere,
evde çoluk çocuk aç, yiyecek bekler,
hak aramalarda, isyanlarda ise jop...

Çoğunluğu ise,
normal sanır, benimser artık, karın tokluğuna çalıştırılmasını, patronunun kesesini doldurmasını, aldığı üç kuruş maaş için kendisini sömürene minnettar kalışını..