İyi de bir kadın neden delirir? Hiç düşündünüz mü?

Şule Tüzül




“Size kadınlıkla lanetlenmiş bir varoluş hezeyanı anlatacağım.

Sizi saçlarının ve ayaklarının ucu arasında olup biten

şeylerden ibaret,

doğurmaya mahkum,

çocuklarını kaybetmekle mühürlü,

yalnız, yapayalnız bir kalabalıkta dolaştıracağım.

İçlerine açılan kapıların arkasına saklanmış kadınların

delirerek bedenlerinden dışarı açtıkları pencerelerden

bakacağım.

O pencerelerden tekrar ve tekrar ve tekrar kendimi aşağı atacağım.”

diyerek başlıyor “Deli Kadın Hikayeleri”. Mine Söğüt’ten delirerek ölenlere ithaf edilmiş yirmi bir hikâye. Her hikâyenin başında kadın olmaya dair yukarıdaki gibi dizeler yer alıyor. Kimi az kimi çok acıtan, kimi az kimi çok inciten, kimi az kimi çok dehşete düşüren… Dizeler deli kadınların hikâyelerine kapı açıyor, cesaretiniz varsa buyur ediyor içeri.

Ne de zordur bu coğrafyada kadın olmak. Ne çok şey söylendi, söyleniyor, ne çok şey söylenecek… Yine de dinmedi kadınlığın kederi, çilesi… Kadın olmak sanki bir suç gibi, kadın olmak sanki çekilmesi gereken bir ceza gibi yaşanıyor bu topraklarda… Sadece ve sadece kadın olmanın belirlediği bir yazgıyı, sırf kadınlığından ötürü dayatılan bir yazgıyı yaşamak zorunda olmak… Ölesiye sevilmek ama ölesiye seven adamlar tarafından öldürülmek, töreye kurban edilmek, aşıksa katli vacip olmak…

“Bu şehir öyle bir şehir ki, küçük bir kız üzülür, üzüldüğü anlaşılmaz. Kuşlar cehennem çığlıkları ile ötüşür, duyan olmaz. Bir ağaç acıkır, kimse… hiç kimse umursamaz.”

Evet, kolay okunası hikâyeler değil bunlar. Gazetelerin üçüncü sayfa haberlerinde, şimdilerde TV haberlerinde uyuşturucu niyetine sunulan, “rating” sosu ile bulandırılmış deli kadınların sahne gerisindeki gerçek hikâyeleri gibi okunuyor her biri. Biz o haberlere bile bakamazken, kitabın hikâyelerini okumaya zorlanırken, hiç unutulmaması gereken bir şey var: bir yerde bir kadın, birçok kadın, binlerce kadın, o hikâyeleri bizzat ve de fazlasıyla yaşıyor…

Bir kadın ölüyor, bir kadın soruyor, aşka, düşlere, yaşama izin vermeyenlere, başkalarının hayatlarında söz sahibi olmaya kalkanlara, tüm dünyaya soruyor: “Aşkı hikâye yapan imkansızlık değil midir anneanne?”.

Bu coğrafya kadınları doğurup doğurup yutuyor, sanki yutmak için doğurur gibi…

“Bu şehir yüzyıllardır erkektir ve kadınları sevmeyi bilmez. İşte bu yüzden, bu şehirde ben her gün kendimi defalarca öldürürüm. Bomba olur patlarım; kulesinden, köprüsünden aşağı atlarım. Elimde bir bıçak her yerime saplarım. Tavandaki bütün ipler kendimi asmam için sallanır. Arabalar önlerine atlamam için yol alır. Denizinde, lağımında, çöpünde kimliksiz cesedim. Kimsesizler mezarlığında daracık çukurlara sığar dev cesaretim.”

Kitapta hikâyeler arasında içimize işleyen dizeler kadar içimizi alt üst eden resimlere de yer verilmiş. Bu resimlerdeki sertlik ve dehşet duygusu dizelerde ve hikâyelerde hissedilenden daha az değil. Resimler Mine Söğüt’ün eşi karikatürist ve ressam Bahadır Baruter’e ait.

Yazarın Madam Arthur Bey ve Hayatındaki Her Şey isimli romanını okuyanlar, Deli Kadın Hikâyeleri’nin bir hikayesinde Madam Arthur Bey ile yeniden karşılaşacaklar.

İstanbul 2010 Avrupa Kültür Başkenti etkinlikleri sırasında yazar-edebiyatçılar İstanbul’un semtlerini kaleme almışlardı. Bu çalışma kapsamında Mine Söğüt’ün de “Dolapdere Kürt Kediler Çingene Kelebekler” isimli bir kitabı yer alıyor. “Deli Kadın Hikâyeleri”nden biri de yazarın Dolapdere kitabının girişinde bulunan Kürt Kediler Çingene Kelebekler isimli hikaye. Bu vesile ile Mine Söğüt okuyucularına ve İstanbul severlere Dolapdere’yi bir de onun kaleminden dinlemeyi tavsiye edebiliriz.

Bu hikâyeler, eğer bu coğrafyada “kadın olmak” nasıl bir dehşetin parçası, karşılaşmaya cesaretiniz varsa, bünyeniz sağlamsa okuyabileceğiniz hikâyeler… Bir röportajında kitaplarını yazarken İstanbul’dan beslendiğini belirten Mine Söğüt “Hayatı yumuşatmak başka bir şey ama hayatın gerçekleri hiçbir coğrafyada yumuşamıyor.” diyor. Mine Söğüt okuyucuları bilirler; O sorular sorduran, kafasına takılan soruları kitaplarında konu edinen, aradığı cevaplara ve bu arayışa okuyucularını ortak eden bir yazar. Kitaptan yaptığım alıntılarla “Deli Kadın Hikâyeleri”nin hangi sorulara cevap aradığını neleri dert ettiğini bir parça hissettirmeye çalıştım. “Deli Kadın Hikâyeleri” benzer soruları ve konuları dert edinen okurlar için.

“Gözleri kapalı bir kedi

Kimsenin bilmediği bir dilde

Kadının doksan dokuz ismi var dedi.”


Kaynak

Deli Kadın Hikayeleri - YouTube

__________________

Mine Söğüt ün yazı dili masal gibidir. Yazarın Beş sevim apartmanını romanını okumuştum. Öykü gibi masal kıvamındaydı. Kalemi sürükleyici.

__________________

Tamam bakarım bir ara.

Kitaptan Alıntılar

….
….
“Size bir sır vereyim.
Hep aynı kadın ölecek.
Hep aynı kadın doğuracak.
Hep aynı kadın kaçacak.
Her şey birdir.
Her şey birdir.
Her şey birdir.
O kadın… o aynı kadın… külliyen delidir.”

….
….

"Sen deli olmayan kadın gördün mü koca kafa?
Gördüysen az bekle ve delirdiğini kendi gözlerinle izle çünkü deli olmayan kadın yoktur, henüz yeteri kadar delirtilmemiş kadın vardır !"

….
….
“Bu oda mıydı? Yandaki daha büyük oda? Salon? Koridor? Belki de banyo? Banyo olmalı. Mutfak olmamalı. Hiçbir ev kadını kendini mutfakta asmaz. Yemeklere yas sıçratmaz.”

….
….
"Kadın değilim ben,
Doğurmadım, sevişmedim,
O kapıdan geçmedim,
Daha içime çökmedim.
Aslında ben kasıklarımdaki sancı ve
Bacaklarımın arasındaki ıslaklık kadarım.
Ne bir eksik… Ne bir fazla.
Beni rahat bırakın.
Dilediğim kadar sevişeyim, dilediğim yerde öleyim."

….
….

Yuvarlaktan bir annem vardı benim…
Kareden bir babam…
Vahşetten ağabeylerim…
Keşkelerden kız kardeşlerim…
Derin bir kuyuda yaşardık
Arzın merkezindeki ateşte kaynardık.
O yüzden sıcacığım.
Bana dokunanı o ateşte yakacağım."

….
….
"Şehrin meydanında kocaman bir çınar. Dallarına deli deli kuşlar konar.
Bir kuş hiç kendini asar mı?
Bir kuş hiç kendi canına kıyar mı?
Ağacın altından geçen, altında yatan, altında duran insanlar başlarını kaldırıp yukarı hiç bakmadılar. Günlerce dalda sallandı kızın cansız bedeni. Tuhaf bir meyve gibi.
Onu insanlardan önce şehrin kuşları gördü. Kargalar gözlerini oydu. Martılar kulaklarını kopardı. Uzaklardan bir doğan geldi, kızın gül dudaklarını kemirdi. Bir kırlangıç saçlarını yuva belledi. Sığırcıklar omuzuna tünedi.
Ne korkunç değil mi?
Bu şehir öyle bir şehir ki, küçük bir kız üzülür, üzüldüğü anlaşılmaz. Kuşlar cehennem çığlıklarıyla ötüşür, duyan olmaz. Bir ağaç acıkır, kimse… hiç kimse umursamaz."

__________________

Okudum deli kadın hikayelerini. Nedense hiç yabancı gelmedi.

Her kadının bir hikayesi vardır. Okudukça bu kitabı sizlerinde birer hikaye yazacağınıza eminim. Ne de olsa her kadın "DELİ"dir.

__________________

"Ey egosu boyundan büyük insan..
Bir gün ölüp toprak olacaksın. Bir tohum filizlenecek ot olacaksın, bir öküz seni yiyecek ve atık olacaksın.. Yani hep aynı kalacaksın."

Yazarında söylediği gibi"Deli olmayan kadın yoktur, henüz yeteri kadar delirtilmemiş kadın vardır "

__________________

Teşekkürler Mislina, ellerine sağlık..
Kadın böyle birşeydir, Aşk diye diye kendini öldürür ..
Yarın alacağım bir kitabım oldu

__________________

Kim bilir Başakça'nın söyledi gibi birer hikaye yazamayız belki fakat bu hikayelerden yola çıkarak bir birimizi daha iyi anlayabiliriz...

İyi okumalar

__________________

Çok merak ettim Mislina döner dönme alıcam...

Tanıtım için teşekkürler...

__________________

Belkide hepimiz içindeyizdir romanın.

Teşekkürler. Hoşuma gitti.

__________________

Iyi yani, Hemen bu DELI´lerin arasindan cikayim.

__________________
Ne Mutlu Türk'üm Diyebilene!.