Veli-Der 'den Başbakana Açık Mektup

[@Banemin]

“Sn. Başbakan,

Son günlerde, öğrenci evlerinin denetlenmesine ilişkin basına yansıyan açıklamalarınızı hayrete ve dehşete kapılarak izliyoruz. Söz konusu öğrencilerin ebeveynleri olarak bizlerin de söyleyecek sözü olduğunu size hatırlatmak istedik.

Öncelikle size “devlet baba” diye hitap edebilir miyiz? Zira yaptığınız çıkış; bebekken terk ettiği ve yıllarca arayıp sormadığı çocuklarının karşısına ansızın dikilip neyi yapıp neyi yapamayacaklarını söyleme cüretini gösteren babaları hatırlatıyor. Madem bu cüreti gösterdiniz; yokluğunuzda bu çocukların nasıl bir yaşam sürdüğünü bilmenizde fayda var.

Bizi terk etmeden önce, “çocuklarımızın hiçbir ayrım gözetilmeden sağlıklı bir eğitim almasından ben sorumluyum” demiştiniz. Ama siz gidince işler değişti. Daha ilkokul kaydında bizden para istenince şaşırdık. Sizin bize verdiğiniz sözü hatırlatınca terslendik; sanki bundan haberleri yok gibiydi. Hazırlıksız yakalanmıştık ama bir şekilde bulup buluşturduk. İlk haftanın sonunda bir çocuğumuz hastalandı; sınıfta kaloriferler yanmıyormuş meğer. Bunun sebebini sormak için okul müdürüne gittiğimizde bize valilikten gelen yazıyı gösterdi. “Isınma giderlerin velilerden toplanması”nı bildiren yazının bir şaka olduğunu düşündük. O yazı basına yansıyınca geri çekildi; galiba gerçekten şakaydı. Sonra bir gün küçük çocuğumuz altını ıslatmış olarak eve geldi. Gururu çok kırılmıştı ağlıyordu. Neden tuvalete gitmediğini sorduğumda “Anne tuvalet çok pis, oraya girince midem bulanıyor kusacak gibi oluyorum” dedi. Ertesi gün okula gidip tuvaleti gördüğümde anladım; çocuğumuz haklıydı. Tuvaletin hali içler acısıydı. Muslukların bazıları kırık, bazıları bozuk ve yerler su içindeydi. Üstelik dayanılmaz bir koku vardı. Okulun hizmetlisi yokmuş! “Devlet baba” bunun için ödenek ayırmamış. Diğer veliler kendi arasında konuşurken duyduk; bir yerlerde “her şeyi devlet babadan beklemesinler” demişsiniz. O an anladık ki bir başımızayız ve kendi ayaklarımız üstünde duracağız. Çocuklarımız da sorumluluk sahibi olmayı o okullarda öğrendi.


AMA YOKTUNUZ...

Sorumluluk sahibi olmak çocuklarımızın hayatını kolaylaştırmadı elbet. Devlet babanın yokluğunu hayatlarının her anında hissettiler. Çarpık bir eğitim sisteminin içinde içleri bomboş ders kitaplarından bir şeyler öğrenmeye çabaladılar. Bir sene içinde 3-4 öğretmen değiştirdiklerinde bile yılmadılar. Bizler de onların bu gayretini görüp elimizden geldiğince takviye yapmaya çalıştık. Bazılarını dershaneye gönderebildik bazılarına özel ders aldırdık. Bazılarına gücümüz yetmedi; bir işe vermek zorunda kaldık. Çocuklarımızın çoğu sosyal yaşamdan yeterince faydalanamadan büyüdü. Oyunda ve sosyal ortamlarda değerlendirecekleri zamanlarını etütlerde, dersanelerde, özel derslerde hatta bir patronun emri altında çok kötü çalışma koşullarında heba ettiler. Ne kadar sitem etseler haklıydılar ama inanır mısınız? Hiç sitem etmediler. Belki de diğer çocuklarımıza göre şanslı bile olduklarını düşündüler. Diğerleri mi? Evet! Sınıfta sabitlenmemiş dolabın, bakımı yapılmamış giriş kapısının, kalabalığın içinde sorumsuzca hareket eden servis minibüsünün, tuvalete eğreti olarak monte edilmiş lavabonun altında kalarak hayatını kaybeden çocuklarımız. Onlar, hiç tanımadıkları devlet babalarına yeniden kavuşma umudunu da bırakarak aramızdan ayrıldılar.

Sizin yokluğunuzda çocuklarımızla her şeyi paylaştık; duygularımızı, tecrübelerimizi, umutlarımızı… Çocuklarımıza baskı uygulamadık, yasak koymadık sadece güven aşıladık. Bir yanlış varsa birlikte düzelttik. Tabii ki gücümüzün yetmediği durumlar da oldu. Mesela liselerde kol gezen uyuşturucu çetelerine karşı, üniversitelerde elini kolunu sallayarak kampüse girip çocuklarımıza satırlar ve bıçaklarla saldıran faşistlere karşı ne yapacağımızı bilemedik. Tacize, tecavüze uğrayan kızlarımız için adalet ararken “rızası varmış” dediklerinde neye uğradığımızı şaşırdık. Açıkçası, bu ve buna benzer durumlarda gözümüz hep sizi aradı sevgili devlet baba! Ama yoktunuz.


BABALIK VAZİFENİZİ YERİNE GETİRMEDİNİZ

Şimdi hiçbir şey olmamış gibi karşımıza çıkmış; “Buralarda nelerin olduğu belli değil. Karmakarışık her şey olabiliyor. Sonra anneler-babalar feryat ediyor. Biz buna müdahil olmak zorundayız. Bu ülkede annelerin-babaların kahir ekseriyetinin bu işlere asla müsaade etmeyeceğini bilen insanım. Nerede nasıl seslerin yükseldiğini bilen insanım. Bu işte biz kararlı adım atmaya mecburuz” diyebiliyorsunuz. Bu sözleri; çocuklarımızın yukarıda saydığımız sorunlarıyla ilgili olarak sarf etseydiniz size hak verebilirdik. Ama etmediniz; siz babalık vazifenizi yerine getirmediniz. Henüz fark edemediniz galiba ama çocuklarımız çok büyüdüler. Tek başlarına omuzladıkları bir hayata en ufak katkısı olmamış bir yabancının gelip kendilerine neyin doğru neyin yanlış olduğunu öğretemeyeceğini bilecek kadar da akıllılar. İtiraf edelim ki; bu kadar “zeki, espirili ve sorumluluk sahibi” olduklarını bu yaza kadar biz bile fark edememiştik.

İşte böyle sevgili devlet baba… Biz, tüm zorluklara göğüs gererek yetiştirdiğimiz çocuklarımıza güveniyoruz. Bugüne kadar nasıl olduysa bundan sonra da onların yanında olacak, dertlerini dinleyecek, çözüm bulmaya çalışacak ve destek olacağız. Size karşı da çok önyargılı olmak istemeyiz; belki hatalarınızı anlamış bu çocuklara yeniden babalık yapmak istiyorsunuzdur. Eğer niyetiniz buysa baştan söyleyelim ki bu son tavrınızla onları tamamen kaybedebilirsiniz. Bunun yerine onları dinleyip anlamaya çalışmanızı tavsiye ederiz. Çok yufka yüreklilerdir; saygı duyup destek olmaya çalıştığınızı gördüklerinde emin olun; onlar da size yaklaşacaktır. Aksi takdirde nasıl hazır cevap olduklarını öğrenmek zorunda kalırsınız ki konuştuğunuza konuşacağınıza pişman olmak istemiyorsanız hiç tavsiye etmeyiz...

Saygılarımızla…

Öğrenci Veli Derneği”

Kaynak

[@Insanlikarayan]

Ahh ah, yeniden söyle uzun uzun yazicagimda, Böyle Serefsizlere Laf yetistiremiyorum.

Baba zaten olamaz bunlar, Baba olupta Cocuklarinin Zinasini düsünecegine, Destekledigi Uyusturucu Cetelerini ortadan kaldirsin.

PKK burada artik Uyusturucu Maddelerini Avrupaya tasimaya lüzum görmüyor.

Babalari tarafindan Korunan Uyusturcu elemanlari, Cocuklari kullanip, Ilk okullara kadar Cetelerini, Ellerini uzatmis durumda, Elleri kirilsin bunlarin!.

[@Duayen]

Fazlasıyla iyi niyetli bir mektup olmuş,üzüldüm...
Onlar kimki baba sıfatıyla anıyorsunuz.!!
Baba demek, ata demektir. Namus demektir. Benim 8 yaşındaki, 10 yaşındaki, 12 yaşındaki kızlarımı dedesi yaşındaki erkeklere layık görüp, nikahlayan, kendini namus bekçisi adleden,Türkiye Cumhuriyeti ve Atatürk düşmanları olan bu cehennem zebanilerine, bu zihniyete, baba sıfatı değil, ancak şeytan sıfatı yakışır!!!..